HCV - charakterystyka, diagnostyka, leczenie, profilaktyka
HCV jest wirusem, który uznaje się za główną przyczynę rozwoju wirusowego zapalenia wątroby typu C. Do zakażenia, a przez to do rozwoju choroby WZW, dochodzi poprzez kontakt z zainfekowaną krwią. Nie ma dowodów na to, że pocałunek, przytulenie czy podanie ręki osobie chorującej na WZW spowoduje zakażenie. Odkryty dopiero w 1989 roku wirus HCV jest obecnie coraz poważniejszym problemem. Szacuje się, że w Polsce żyje obecnie 730 tys. osób nim zarażonych, a na całym świecie ponad 170 milionów.
1. Co to jest HCV?
Wirus HCV po zakażeniu organizmu osadza się w komórkach wątroby, aby wykorzystując funkcje i właściwości układu odpornościowego, doprowadzić do rozwoju zapalenia tego narządu. W początkowej fazie rozwoju nie daje on praktycznie żadnych cech charakterystycznych dla chorób wątroby, takich jak ból czy żółtaczka.
Czasem zdarza się, że pacjenci latami nie zdają sobie sprawy ze schorzenia, a dopiero zaawansowana marskość daje znać o przewlekłym stanie WZW C. Spośród ponad 700 tys. osób zarażonych tym wirusem, jedynie 40 tys. zdaje sobie sprawę z jego obecności w organizmie. Pozostała część chorych dowiaduje się często przypadkiem. Wtedy na jakiekolwiek leczenie jest już za późno z powodu rozwiniętej marskości lub raka wątroby.
Zobacz także:
2. Zakażenie HCV
Zakażenie HCV następuje tylko poprzez kontakt z krwią chorego. Nie trzeba jednak mieć bezpośredniej z nią łączności, np. opatrując ranę osoby z HCV. Czasem wystarczy jedynie używanie tych samych przedmiotów, na których znajduje się krew. Niebezpieczne może być więc stosowanie tej samej maszynki do golenia, obcinacza do paznokci czy brudnego ręcznika, a także korzystanie z zabiegów kosmetycznych, podczas których kosmetyczka używa niewysterylizowanych narzędzi.
Z tego samego powodu groźne może być korzystanie z salonów tatuażu czy piercingu, w których nie dba się o odpowiednią higienę i oczyszczanie narzędzi. Jeśli w szpitalu nie są przestrzegane rygorystyczne procedury sanitarne, niebezpieczne mogą okazać się zastrzyki, operacje chirurgiczne. Zagrożeniem może być nawet zwykłe pobranie krwi. Zarażenie wirusem HCV dotyka często osób uzależnionych od substancji psychoaktywnych, korzystających z jednej strzykawki z innymi ludźmi.
3. Diagnostyka wirusa
Brak świadomości o rozwijającej się w naszym organizmie chorobie sprawia, że rzadko dochodzi do jej wykrycia w początkowym stadium. Aby to zrobić, konieczne jest wykonanie badania krwi, które ma na celu określenie przeciwciał anty-HCV, jednak nie zawsze dodatni wynik będzie oznaczał obecność wirusa – jest to jedynie informacja o kontakcie z nim. Aby potwierdzić jego obecność, należy wykonać bardziej specjalistyczne badania, takie jak HCV RNA, czyli na obecność materiału genetycznego wirusa.
Jeżeli to badanie da również dodatni wynik, będzie potwierdzeniem zakażenia. Regularne wykonywanie takich badań w szczególności jest zalecane osobom zakażonym wirusem HIV, chorującym na hemofilię i regularnie dializowanym.
4. Leczenie WZW C
Wcześne wykrycie obecności HCV pozwala na podjęcie odpowiedniego leczenia zapalenia wątroby. Terapię dzielimy na objawową i przyczynową. Objawowa pozwala na zmniejszenie dolegliwości choroby, natomiast celem przyczynowej jest wyeliminowanie wirusa z organizmu. W głównej jednak mierze leczenie WZW C ma na celu zapobieganie wyniszczaniu wątroby spowodowanemu rozwijającymi się procesami zapalnymi.
Właśnie dlatego terapia opiera się na podawaniu choremu leków przeciwwirusowych takich jak rybawiryna. Leczenie jest długotrwałe, może trwać od 16 do nawet 72 tygodni i obejmuje codzienne stosowanie leków w postaci tabletek i cotygodniowe przyjmowanie zastrzyków. W zależności od organizmu oraz stopnia zaawansowania choroby WZW może przynieść różne efekty i nie zawsze okazuje się skuteczna.
5. Profilaktyka zakażenia
Aby nie dopuścić do zakażenia wirusem HCV, należy przede wszystkim postawić na profilaktykę. Zwracajmy więc uwagę, czy ośrodki medyczne, z których usług korzystamy, oferują higieniczne i sterylne warunki, a strzykawki i igły są używane jednorazowo. Nie bójmy się pytać kosmetyczki, czy regularnie sterylizuje swoje narzędzia i stosuje jednorazowe rękawiczki lateksowe.
Nie używajmy też artykułów higienicznych innych osób, na których mogą znajdować się ślady krwi. Przyrządy takie jak maszynka do golenia, nożyczki do skórek czy obcinacze do paznokci powinny być użytkowane tylko przez jedną osobę. Pamiętajmy też, że nikt nie zadba o profilaktykę lepiej niż my sami, dlatego nie zgadzajmy się na brak higieny i korzystanie z usług kosmetyczek, fryzjerów, dentystów oraz tatuażystów, którzy jej nie przestrzegają.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.
