Leczenie łysienia bliznowaciejącego
Leczenie łysienia bliznowaciejącego sprawia wiele trudności, gdyż nie jest to jednorodna grupa chorób, a raczej zbiór patologii o różnych mechanizmach. Cechą łączącą je jest jednak efekt końcowy - zniszczenie mieszków włosowych i zastąpienie ich zbliznowaciałą tkanką łączną. Przyczyną takiego procesu w zależności od rodzaju choroby może być wrodzona wada genetyczna, proces autoimmunologiczny, infekcja, czy działanie czynników fizycznych. Biorąc pod uwagę czynnik wywołujący i rozległość zmian można zaproponować pacjentowi leczenie farmakologiczne lub różnego rodzaju zabiegi chirurgiczne.
1. Leczenie farmakologiczne łysienia bliznowaciejącego
Leczenie farmakologiczne łysienia bliznowaciejącego polega na zahamowaniu postępu zmian i w miarę możliwości usunięciu przyczyny ich występowania. Warto zauważyć, że jego celem nie jest odwrócenie efektów choroby, gdyż zniszczenie mieszków włosowych jest procesem nieodwracalnym. Nie zmienia to faktu, że dla wielu pacjentów zatrzymanie rozwoju zmian i ustąpienie innych dolegliwości (np. świąd, zaczerwienienie) skóry głowy jest już samo w sobie zadowalającym efektem.
Możliwości farmakoterapii dotyczą przede wszystkim pacjentów o infekcyjnej i zapalnej przyczynie łysienia. W pierwszym przypadku w zależności od rodzaju drobnoustroju chorobotwórczego stosuje się środki przeciwgrzybicze (np. w terapii podskórnej dermatofitozy) lub antybiotyki (w zależności od nasilenia zmian miejscowo lub systemowo) oraz środki przeciwzapalne (np. sterydy). W niektórych przypadkach korzystne może miejscowe użycie leku izotretioniny.
Jeżeli łysienie bliznowaciejące występuje na tle autoagresji lub towarzyszy ogólnoustrojowym chorobom tkanki łącznej (np. toczniowi rumieniowatemu) skuteczne może się okazać leczenie immunomodulujące. Terapia taka polega na przyjmowaniu leku mającego osłabić aktywność układu odpornościowego np. cyklosporynę, doustnie podawane sterydy. W takich wypadkach łysienie jest jednak zaledwie elementem obrazu chorobowego i niekoniecznie największym problemem zdrowotnym pacjenta. Takie leczenie łysienia u mężczyzn obarczone jest niestety licznymi skutkami niepożądanymi. Jako, że w przebiegu choroby dochodzi do zniszczenia mieszków włosowych stosowanie wszelkich środków "na porost włosów" nie przynosi pożądanego efektu.
2. Leczenie chirurgiczne łysienia bliznowaciejącego
Interwencja chiurgiczna, wchodząca w obręb medycyny estetycznej, jest w zasadzie najlepszą metodą leczenia łysienia bliznowaciejącego. Terapia taka może polegać na:
Usunięciu zbliznowaciałej tkanki i naciągnięciu otaczającej ubytek zdrowej skóry.
Przeszczepieniu płata skóry owłosionej.
Leczenie chirurgiczne podejmuje się zwłaszcza u osób młodych, u których blizna ma stabilny charakter i nie przekracza 30% powierzchni owłosionej skóry głowy. Wykonywanie operacji na większej powierzchni skóry jest możliwe, jednak wiąże się z dłuższym pobytem w szpitalu, koniecznością powtarzania zabiegów operacyjnych i obarczone jest większym ryzykiem niepowodzenia.
Jak dotychczas większość przeprowadzonych operacji dotyczy osób po przebytym oparzeniu lub urazie skóry, a także po miejscowym wycięciu guza nowotworowego. Niestety metody te cechują się pewnymi ograniczeniami. Po pierwsze w wielu przypadkach (wyłączywszy te gdzie działający czynnik miał charakter jednorazowy np. uraz) nie można być pewnym, czy nie nastąpi wznowa zmian i że proces chorobowy nie rozwinie się ponownie na zoperowanej tkance. Co więcej dostępność klinik wykonujących zabiegi tego typu, a także koszt tego rodzaju leczenia łysienia stanowią barierę zniechęcającą do podjęcia tej formy walki z łysieniem.
3. Inne sposoby leczenia łysienia bliznowaciejącego
Mało spektakularną ale nierzadko wystarczającą formą działania jest zasłonięcie szpecących blizn przez noszenie peruki. Jest to opcja dostępna i niewymagająca dużych nakładów finansowych. Na rynku dostępne są peruki z włosów naturalnych lub sztucznych skutecznie imitujące naturalne owłosienie pacjenta.
Wreszcie należy pamiętać, że u pacjentów z ubytkiem włosów dyskomfort i obniżenie poczucia własnej wartości, i co za tym idzie, obniżenie jakości życia wynika nie tyle z obiektywnych przyczyn biologicznych, ale jest odczuciem subiektywnym, zdeterminowanym przez wzorce kulturowe i środowisko. Oznacza to, że dobre efekty lecznicze i podnoszące samopoczucie pacjenta (co jest tak naprawdę najważniejsze) może przynieść wsparcie rodziny i otoczenia chorego a także psychoterapia. W wielu przypadkach pogodzenie się z utratą włosów jest zdecydowanie najprostszym, najtańszym i najbardziej dostępnym środkiem leczniczym.
Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.