Leucyzm

Leucyzm to choroba przypominająca albinizm. Obie te choroby pochodzą od słowa „biel”, a ich objawy są bardzo podobne – skórze i włosom osoby chorej brakuje pigmentu: są one nienaturalnie białe lub jasnożółte. W odróżnieniu od albinizmu, za którym stoi tylko jeden pigment – melanina, leucyzm oznacza brak wszystkich pigmentów w skórze. Naukowcy nie są w stanie stwierdzić z całą pewnością, co wywołuje to zaburzenie.

1. Co to jest leucyzm?

Leucyzm to zaburzenie genetyczne, według części naukowców powodujące nieprawidłowości w różnicowaniu komórek barwnikowych lub ich transporcie z grzebienia nerwowego do skóry i włosów (uszkodzone są komórki macierzyste, nie sam barwnik). Według innych naukowców nieprawidłowo działa tu skóra, która nie jest w stanie utrzymać w sobie komórek pigmentowych. Wszyscy są jednak zgodni co do tego, że chorobę wywołuje mutacja genetyczna jednego lub kilku genów.

Jeśli tylko część komórek jest dotknięta tym zaburzeniem, na skórze występują tylko plamy pozbawione barwnika – jeśli wszystkie komórki są dotknięte leucyzmem, cała powierzchnia skóry i włosy są pozbawione koloru.

2. Leucyzm a albinizm

Albinizm to zaburzenie produkcji lub transportu melaniny i w konsekwencji niedobór melaniny – jednego z barwników obecnych w organizmie. Bladość skóry jest więc spowodowana nieprawidłowościami samych komórek pigmentowych.

Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czy warto wykonywać badania profilaktyczne?"

Leucyzm dotyka niemal wszystkich komórek pigmentowych, gdyż większość komórek pigmentowych pochodzi od tych samych komórek macierzystych (inaczej komórek prekursorowych). Tak tłumaczą to niektórzy naukowcy. Według innych, leucyzm to choroba działająca na wszystkie komórki pigmentowe, dlatego że to skóra działa w nieprawidłowy sposób. Pewne jest, że bielactwo wrodzone zaburza funkcjonowanie jednego z pigmentów, a leucyzm zaburza działanie wszystkich komórek pigmentowych.

W przypadku albinizmu osoby chore mają nienaturalnie białe włosy i skórę. Kolor oczu jest także nienaturalny: ich tęczówki są zazwyczaj bladoniebieskie lub różowawe. Zaburzeniu ulega zarówno melanina w skórze, jak i we włosach i w oczach. W przypadku leucyzmu oczy chorych są normalnego koloru, gdyż pigment trafiający do oka pochodzi z cewy nerwowej, a nie grzebienia nerwowego – tak tłumaczą to naukowcy, popierający teorię, że leucyzm dotyka komórek prekursorowych pigmentu. W przypadku drugiej teorii oczy pozostają prawidłowo zabarwione, gdyż choroba dotyka tylko skóry, a nieprawidłowościom ulegają tylko pigmenty skóry. W komórkach grzebienia nerwowego powstają tzw. melanoblasty, czyli komórki macierzyste melanocytów.

Leucyzm charakteryzuje się przede wszystkim brakiem ciemniejszych pigmentów w skórze. W przypadku tej choroby widać, że na pewnych odcinkach skóry melanocyty są prawie nieobecne, stąd nie ma możliwości przeniesienia pigmentu na dane obszary ciała. Może być również tak, że zaburzona jest dystrybucja komórek pigmentu z grzebienia nerwowego – miejsca, gdzie powstają melanoblasty. W konsekwencji zbyt mało melanocytów dostaje się do skóry. Leucyzm to zjawisko powszechne wśród niektórych zwierząt, np. lwów.

Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.