Skuteczność terapii grupowych
Witam,
Poradzenie sobie z żalem po stracie, w tym wypadku chłopaka, nie jest procesem ani łatwym ani krótkim, szczególnie jeżeli był on tzw. pierwszą miłość. Czas przystosowania się do nowej sytuacji i przejścia od dezorganizacji do reorganizacji – jest ważny dla zachowania zdrowia psychicznego i nie należy go ani lekceważyć ani na siłę skracać
Nie ma w tej sprawie drogi na skróty. Nie można też od bólu uciec. Jedyne, co można zrobić, to starać się go PRZEŻYĆ.
Dobrze jest mówić o swoich uczuciach, wyrażać je, mówić o swoim bólu. Proszę dać sobie do tego prawo. Nie trzymać uczuć w sobie. Kiedy mamy potrzebę płakać – płaczmy, kiedy chce nam się krzyczeć – krzyczmy (jeśli mamy taką możliwość), jeśli chcemy się złościć – złośćmy się. Najgorsze, co możemy zrobić, to zamknąć się w sobie, robić dobrą minę do złej gry i udawać, że nic się nie stało.
Nancy O'Connor, znana amerykańska psychoterapeutka, autorka bestsellera "Pożegnanie miłości. Jak przetrwać stratę ukochanej osoby". poleca w pierwszej fazie żałoby "pełne wypłakanie". To znaczy konkretnie - oderwanie się od codziennego życia, wyjazd na urlop i pełne zanurzenie w cierpieniu. Jej zdaniem to jedyny sposób, by po "obeschnięciu łez" mieć szansę na późniejsze prawidłowe funkcjonowanie.
Warto też wykorzystać tę sytuację do znalezienia motywacji życiowych nie związanych z posiadaniem partnera, lokowanie sensu życia wyłącznie w byciu lub nie z kimś jest niebezpieczne i trudne do udźwignięcia w relacji, dla drugiej strony.
Po wypłakaniu wszystkich łez, proszę zastanowić się jakie sprawy mogą być dla Ciebie ważne w życiu, co chcesz w nim osiągnąć, dokąd zmierzasz. Proponuję skupić uwagę na dbaniu o sobie i swoim rozwoju, a szybko okaże się, że jest jeszcze tylu innych ciekawych mężczyzn wokół.
trzymam kciuki
Edyta Kołodziej Szmid
Zachęcam do kontaktu z psychologiem
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
- Brak chęci do życia u 23-letniej osoby – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
- Brak chęci życia u 48-latki – odpowiada Mgr Violetta Ruksza
- Brak chęci do życia... – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
- Lęki, otępienie i brak radości życia – odpowiada Mgr Dorota Gromnicka
- Uczucie pustki i brak chęci do życia a depresja – odpowiada mgr Katarzyna Binder
- Brak chęci do życia u żony i matki – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk
- Głęboka pustka we mnie i brak chęci do życia – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
- Brak motywacji, rozstanie - jak sobie pomóc? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
- Myśli samobójcze i rozstanie z chłopakiem po rozstaniu – odpowiada dr n. med Monika Łukaszewicz
- Brak chęci do życia, myśli samobójcze, niska samoocena i problem z tworzeniem relacji z innymi ludźmi u 19-latka – odpowiada Piotr Bochański