Czy mam zaburzenia odżywiania?

Zaczęło się ok. 3 lata temu. Zawsze przeszkadzały mi moje uda - zbyt grube. Podczas wakacji postanowiłam odrobinę schudnąć. I tak z ok. 60 kg przy wzroście 167 cm powoli waga zaczęła spadać do 43 kg. Jadałam jeden posiłek dziennie - obiad, przygotowany wcześniej tylko przeze mnie. Czułam się cały czas słabo, dużo spałam w ciągu dnia, byłam „przymulona” na okrągło. Potem pojawiły się zawroty głowy, było mi zimno, chodziłam ubrana 2 cieplej niż inni.

Drażniła mnie każda wzmianka o jedzeniu, każda opinia na temat tego jak wyglądam, chociaż po cichu cieszyłam się z każdego komentarza „jaka jesteś chuda”. Mimo, że czułam się źle, mimo że widziałam, iż moja waga spadła i wyszczuplałam, nie potrafiłam się zmusić do normalnego jedzenia - śniadania, obiadu, kolacji. Chciałam jeszcze schudnąć i jeszcze... Po 1,5 roku, po wielu rozmowach z wieloma osobami doszłam do wniosku, że coś trzeba ze sobą zrobić, nie wyglądałam jak anorektyczka, ale byłam zbyt chuda. I tak moja waga wracała całkowicie do normy – 51 kg.

Jednak od jakiegoś czasu znów zaczyna mnie prześladować moja waga. Znów nie mogę patrzeć w lustro, znów widzę te tłuste uda... Postanowiłam znów się zacząć odchudzać. Zaczęłam mieć „napady głodu” - tak to nazywam. Nie umiem nad tym zapanować. Wstaję rano i wiem, że to dziś i bardzo tego nie chce robić... nie umiem sobie z tym poradzić. Napady pojawiają się średnio co 7 dni lub częściej. Wtedy swoją „ucztę” rozpoczynam wieczorem, jem tyle, aż nie jestem w stanie wziąć wdechu, nie jestem w stanie się nawet ruszyć, tylko leżeć i czekać, aż poczuję się lepiej. Po wszystkim mam ogromne wyrzuty sumienia, myślę tylko o tym. Czasem próbuję sobie wmówić, że to nagroda za moje tygodniowe odchudzanie. Jednak wiem, że te kilogramy zrzucone w ciągu tygodnia nadrabiam podczas tych napadów.

Ostatnio dowiedziałam się, że mam początki parodontozy, a mam dopiero 20 lat, pojawiły się również inne infekcje... Nie wiem, co mam robić już. A wstyd jest mi pójść do lekarza i opowiadać o tym. To naprawdę wielki wstyd. Byłam już raz i nie potrafię o tym mówić. Nie chcę więcej się odchudzać, nie chcę się obżerać, nie chce myśleć o swoim wyglądzie na okrągło, nie chcę niszczyć swojego organizmu, ale nie umiem przestać...    

KOBIETA ponad rok temu

Od czego zależy indeks glikemiczny potraw?

Indeks glikemiczny to poziom glukozy, jaki pozostaje we krwi poz spożyciu posiłku. Informacja o IG potraw jest bardzo istotna dla osób odchudzających się oraz cukrzyków.

Witam serdecznie,

Twój opis wskazuje na zaburzenia odżywiania, prawdopodobne jest rozpoznanie bulimicznego typu anoreksji lub bulimii. W obydwu zaburzeniach występują: okresy objadania się oraz stosowania głodówek lub restrykcyjnej diety; lęk przed przytyciem; koncentracja na temacie jedzenia, kalorii, sylwetki, itp. Bulimia bywa poprzedzona anoreksją.
W tej sytuacji powinnaś zgłosić się do lekarz oraz psychoterapeuty. Lekarz powinien Cię zbadać i ocenić stan Twojego organizmu, może to być lekarz internista lub psychiatra. Bulimia i anoreksja mogą powodować wiele groźnych powikłań - nie lekceważ tego.
Lęk i wstyd przed wizytą u lekarza to normalna rzecz - odczuwa go większość ludzi. Jesteś dorosła i byłoby dobrze, gdybyś wzięła odpowiedzialność za swoje leczenie lub jego brak.
Samemu bardzo trudno poradzić sobie z anoreksją i bulimią, terapia nie opiera się na diecie, lecz pracy nad emocjami i myślami.
Jeśli skupisz się na samym odzyskiwaniu wagi, problemy prędzej czy później powrócą, sama tego doświadczyłaś.
W walce o swoje zdrowie potrzebujesz sojusznika i trenera w postaci psychoterapeuty.
Zdecydowałaś się na pierwszy krok, pisząc do naszego serwisu, nie cofaj się.

Pozdrawiam serdecznie

 

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty