Jak pomóc komuś, kto odmawia pomocy?

Mój szwagier ma 34 lata. Jest kawalerem, mieszka z rodzicami, prostymi ludźmi. Nie ma znajomych, dziewczyny, jest zagubiony, samotny. Stan ten trwa już kilka lat i jest coraz gorzej. Obecnie doszło już do tego, że szwagier nie ogląda nawet telewizji, nie rozmawia praktycznie z rodziną. Ma coraz gorszy apetyt, jest przeraźliwie chudy. Wypija ogromne ilości kawy i pali papierosy. Po pracy (fizyczna praca w zakładzie stolarskim) tylko śpi w swoim pokoju. Rodzina wielokrotnie namawiała go na leczenie, ale on odmawia, twierdząc, że nic mu nie jest. Matka wzywała nawet psychiatrę do domu (prywatnie), ale szwagier nie chciał z nim nawet słowa zamienić. Psychiatra stwierdził, że nic mu nie pomoże, bo chory musi sam chcieć się leczyć, i poszedł. Czy to nie jest jakiś absurd? Jak mu pomóc? Rodzice męża są już starsi i sami schorowani. Rodzeństwo ma swoje rodziny i nie za bardzo interesuje ich fakt, że ich brat sam nie chce się leczyć. Czy jest jakieś rozwiązanie w tej sprawie? Czy można go jakoś namówić na leczenie lub zmusić?

KOBIETA ponad rok temu

Rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej

Witam!

Zasady leczenia psychiatrycznego bez zgody pacjenta reguluje ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z dn. 19 sierpnia 1994 r.

Ustawa ma za zadanie m.in. ochronę praw i interesów osób chorych i leczenie psychiatryczne bez zgody jest możliwe tylko w ściśle określonych przypadkach.

W opisanej sytuacji może znaleźć zastosowanie art. 29. Dotyczy on sytuacji, w której osoba jest chora psychicznie i uzasadnione jest przewidywanie, że nieprzyjęcie jej do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie jej stanu psychicznego.

Jak rozumiem, nie zachodzą inne przesłanki, które umożliwiałyby przyjęcie do szpitala: szwagier pracuje, przyjmuje posiłki i płyny, jest spokojny, nie wypowiada gróźb samobójczych, nie można więc powoływać się na inne artykuły ustawy.

Zgodnie z art. 29 taki wniosek o leczenie psychiatryczne może złożyć małżonek, krewny w linii prostej, rodzeństwo, przedstawiciel ustawowy lub osoba faktycznie sprawująca opiekę. Wniosek należy złożyć w rejonowym sądzie opiekuńczym.

Konieczne jest dołączenie do takiego wniosku zaświadczenia lekarza psychiatry, pracującego w publicznym zakładzie psychiatrycznej opieki zdrowotnej. Badanie psychiatryczne może być przeprowadzone bez zgody pacjenta. Zaświadczenie to powinno szczegółowo uzasadniać potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym i jest ważne przez 14 dni.

Należy mieć pewność, że zachodzi tu przesłanka choroby psychicznej, np. zaburzenia osobowości nie są chorobą psychiczną. Dlatego też konieczne jest badanie lekarskie.

W rozmowie z osobą, która wymaga leczenia, a nie wyraża na to zgody, można w ostateczności użyć argumentu o możliwości leczenia przymusowego. Leczenie powinno być jednak postrzegane jako pomoc, a nie forma opresji. Po wypisie ze szpitala dobrze jest, jeśli pacjent ma zaufanie do procesu leczenia i je dobrowolnie kontynuuje.

Znacznie korzystniej jest jednak przedstawić leczenie jako ofertę, na której można skorzystać. Warto posłużyć się przykładem osoby, której leczenie pomogło. Możliwe, że można poprzestać na leczeniu ambulatoryjnym, hospitalizacja psychiatryczna powinna być zarezerwowana do leczenia szczególnie trudnych przypadków choroby.

Pozdrawiam.

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty