Jak przestać o Nim myśleć, jak zapomnieć?

Mam 17 lat i choć może się wydawać, że w tym wieku raczej nie spotka się miłości na całe życie, to jednak ja chyba ją znalazłam, tyle że nie mam raczej szans na jej spełnienie. Znam się z Tomkiem od czasów gimnazjum, już w pierwszej klasie mi się podobał, ale było to tylko dziecięce zauroczenie, i szybko się z niego wyleczyłam. Wszystko znów się zaczęło pod koniec trzeciej klasy, on nagle się mną zainteresował. Były długie rozmowy na wszelkie tematy, wygłupy w szkole. Początkowo miałam go za zwykłego kolegę, który lubi ze mną spędzać czas, ale te jego spojrzenia, próby przebywania jak najbliżej mnie dały mi do zrozumienia, że coś do mnie czuje, chociaż on nigdy mi o tym nie powiedział. No i tak skończył się rok szkolny, mieliśmy wprawdzie jakieś ognisko klasowe, ale ja wyjechałam na całe wakacje za granicę i nawet o nim zapomniałam, poszliśmy do różnych szkół, zmieniłam nr telefonu, nawet nie starałam się zdobyć jego. Po wakacjach spotkałam go dopiero w październiku w kościele! Siedzieliśmy po przeciwległych stronach i ciągle wymienialiśmy spojrzenia. Potem przez chwilę ze sobą rozmawialiśmy i tyle. Ciągle o nim myślałam, ale gdy nie widziałam go dłuższy czas, wszystko wracało do normy. Tyle, że każde spotkanie z nim, każdą imprezę, na której się zetknęliśmy, mocno przeżywałam, nie mogłam jeść, spać, uczyć się. On był w każdej mojej myśli, nie robił pierwszego kroku, a czułam, że nie jestem mu obojętna. Od chwili kiedy zrozumiałam, że go kocham, minęło już prawie 2 lata i nic z tego nie wyszło. Ostatnio, jakiś miesiąc temu, zaprosiłam go na półmetek. Zgodził się bez wahania, ale żałowałam tego, nie wiem dlaczego, może dlatego, że miałam nadzieję, że coś z tego będzie i bałam się rozczarowania. On był bardzo spięty, mało mówił, przyglądał mi się badawczo, zadedykował dla mnie piosenkę i był miły. Tyle, że po tej imprezie on nie dawał żadnego sygnału, może to moja wina, bo przez tydzień nie siedziałam na gadu, bałam się, że on napisze, poprosi o spotkanie, a ja bym spanikowała i powiedziała nie. Mimo że go kocham, starałam się dawać mu powody do tego, by nie czuł, że jest dla mnie najważniejszy, przeciwnie, powiedziałam, że idę na studniówkę z kimś innym, on z kolei nie zaprosił mnie na swoją osiemnastkę. Wiem, że to dziwne, że ja i moje zachowanie jest dziwne, ale nie potrafię się od niego uwolnić, chciałabym wymazać go z pamięci, ale nie umiem. Czekam, że napisze, zadzwoni, ale to jest bezcelowe. Nie mogę jeść, cokolwiek zjem, od razu boli mnie brzuch, nie mogę spać, a najbardziej boję się powrotu do szkoły, teraz są jeszcze ferie, ale ja nie wyobrażam sobie, jak mam się uczyć, zakuwać do sprawdzianów. Wiem, że dla niego gotowa byłabym poświęcić wiele, plany, ambicje, wymarzone studia, byle tylko być z nim. Moja mama mówi, że przesadzam, ale ja w to wątpię. Nie mogę pomyśleć, że jak wyjadę z domu na studia, znajdę potem pracę, a on założy rodzinę, będzie miał swoje życie, nie mogę znieść tej wizji, a ona mnie prześladuje. Są momenty, gdy chciałabym wyjechać na drugi koniec świata, nie wiedzieć nic o nim, co robi, z kim się spotyka, ale potem zdaję sobie sprawę, że bez tej wiedzy o nim straciłabym sens życia, on nadaje mu całą radość... Mam pytanie, czy istnieje coś takiego jak całkowite usunięcie wszystkiego, co związane z Nim, tak jakbym go nigdy nie spotkała, nic o nim nie wiedziała. Pomóżcie, bo sama nie dam rady o nim zapomnieć. Czy mam iść do psychologa?