Mąż i mieszkanie z teściami - czy coś się jeszcze da zrobić?

Po powrocie męża z zagranicy zamieszkaliśmy u jego rodziców. Moja rodzina jest 200 km ode mnie. Mamy 5 letniego synka. Mieszkamy już 2 lata u teściów, w miejscu, gdzie bardzo ciężko znaleźć pracę. Planowaliśmy mieszkać do momentu gdy znajdziemy jakieś mieszkanie. Mąż jednak podjął sam decyzję i nie chce się wyprowadzić.

Zaczął pracować z przyjaciółką i oszukiwać mnie. Miał kilka romansów w pracy. Podrywał również moją siostrę. Nie mogłam się z tym pogodzić i zaczęłam psychoterapię. W trakcie chciałam rozwodu, ale mąż zgodził się na terapię małżeńską. Pół roku minęło jak powiedział, że porozumienie to on sam może ze mną znaleźć. Jednak porozumienia nie ma. On nie chce słyszeć o wyprowadzce. Obwinia mnie o wszystko, np. zwyczajne zgubienie się w tłumie podczas zwiedzania nazywa robieniem z niego idioty. To się powtarza coraz częściej. Przy każdej rozmowie, kiedy mówię o swoich uczuciach, mąż albo im zaprzecza, albo mówi, że jak mi się nie podoba to mam się wyprowadzić.

Mąż cały czas podkreśla jacy jego znajomi w pracy są wspaniali (głównie to koleżanki). Mnie zalicza do ludzi, którzy chcą mu zrobić krzywdę i ja jestem najgorsza - nie daję mu wychowywać syna wg niego, co jest bzdurą. Mówi, że jest fajnie, gdy on się nim zajmuje, a gdy ja przychodzę z pracy zaraz syn jest niegrzeczny i to jest moja wina. Chcę znaleźć z nim porozumienie i wspólne rozwiązanie.

Najbardziej cierpi nasz syn. Mąż stwierdził na terapii, że to dziadkowie powinni wychowywać naszego syna, tak jak on był wychowywany. Jest taki bałagan, że nie potrafię utrzymać granic, mam wrażenie, że to ja i teść wychowujemy syna, z tym, że sposoby teścia w ogóle mi się nie podobają (krzyki i nieprawdziwe uzasadnienia, a także podważanie mojego autorytetu wobec syna). Syn kocha dziadka, a babcie traktował z rezerwą, bo babcia często szantażuje. Nie chce ograniczać kontaktu z dziadkiem i babcią, ale jednak to nie są jego rodzice i obawiam się, że brak granic, których ja sama nie potrafię utrzymać, może mieć opłakane skutki dla synka. Nie mam wsparcia u męża. Mąż robi wszystko dla rodziców, żeby tylko go chwalili. Ciągle potrzebuje ich uznania i pochwał. Mnie odstawił na bok i jakiekolwiek rozmowy kończą się nierozwiązaniem.

Do tego dwa razy w roku przyjeżdża szwagierka, która dyktuje mi każdy krok w wychowaniu syna, a mój sprzeciw traktuje jako moją złośliwość. Powiedziała, że zabierze mi syna. Ma trójkę swoich dzieci. Mąż uznał to jako żart. Szwagierka jednak przymila się do mojego syna za bardzo. Całuje go po główce, pokazuje jaka ona jest wspaniała i dyktuje mu jak się ma zachowywać. Boli mnie to. Mam głęboką nadzieję, że mąż się będzie chciał wyprowadzić. Nie chcę rozdzielać nas przez rozwód. Nie wiem jednak co mogłabym jeszcze zrobić, by móc emocjonalnie dobrze przygotować synka do życia. Proszę o pomoc.

KOBIETA ponad rok temu

Jak zachować dobre wrażenie zrywając?

Witam!

Sytuacja, którą Pani opisuje jest trudna, nie mniej jednak dobrze, że dostrzega Pani niezgodności w wychowaniu syna i próbuje rozwiązać tę sytuację. Myślę, że powinna Pani spróbować jeszcze raz porozmawiać z mężem - sprawić, aby ta rozmowa była konstruktywna, przygotować się do niej, przedyskutować fakty, a pozbyć się obwiniania i nadmiernej emocjonalności.

Jeżeli spokojna rozmowa z mężem nie jest możliwa to może powinna Pani zaproponować mu mediacje rodzinne? W obecności osoby trzeciej możecie Państwo przedyskutować swoje problemy, wysłuchać ewentualnych spostrzeżeń mediatora, zastanowić się nad nimi, etc.

Jeżeli takie rozwiązanie nie przyniesie skutku to warto rozważyć radykalne metody, jak na przykład wyprowadzka z dzieckiem. W tym momencie Pani mąż ma przewagę, ponieważ wie, że po swojej stronie ma rodziców, mieszka Pani u teściów, a Pani rodzina jest daleko.

Proszę jednak pomyśleć o atmosferze w jakiej wychowuje się dziecko, a także o tym jak Pani będzie funkcjonowała za kilka lat, jeżeli pozwoli Pani na takie traktowanie swojej osoby zarówno przez męża jak i jego rodzinę. Groźby o odebranie dziecka, deprecjonowanie Pani autorytetu jako matki, a także nerwowa atmosfera w domu na pewno nie wpłyną prawidłowo na rozwój psychospołeczny dziecka.

Pozdrawiam i życzę odwagi w podjęciu decyzji

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty