Dyskopatia lędźwiowa – przyczyny, objawy, leczenie
Dyskopatia lędźwiowa jest obecnie najczęściej występującym typem dyskopatii. Według dostępnych badań stanowi ona nawet do dziewięćdziesięciu procent wszystkich przypadków tej choroby. Dyskopatia lędźwiowa jest również jedną z najczęściej w ogóle występujących dolegliwości u osób dorosłych.
Dyskopatia lędźwiowa w równym stopniu dotyka mężczyzn i kobiety. Pierwsze symptomy tej choroby mogą się pojawić około trzydziestego roku życia. Najczęściej jest to tępy ból umiejscowiony w okolicy kręgosłupa lędźwiowego, promieniujący do lewej kończyny dolnej. Charakterystyczne dla dyskopatii lędźwiowej jest to, że ból zmienia swoje nasilenie w zależności od ułożenia ciała. Jest on znacznie mniej odczuwalny w pozycji leżącej a narasta podczas chodzenia. W pewnym monecie dyskopatia lędźwiowa może powodować drętwienia oraz zaburzenia czucia w kończynach.
1. Przyczyny dyskopatii lędźwiowej
Dyskopatia lędźwiowa może wystąpić między innymi w wyniku:
- przebytego urazu,
- podnoszenia znacznego ciężaru,
- wielogodzinnego siedzenie w jednej pozycji (kierowania pojazdami, praca biurowa).
Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia dyskopatii lędźwiowej są także:
- nadwaga,
- palenie tytoniu,
- wzmożone napięcie mięśniowe,
- stres,
- osteoporoza.
2. Objawy dyskopatii lędźwiowej
Symptomem świadczącym o dyskopatii lędźwiowej zazwyczaj jest ból o tępym charakterze promieniujący wzdłuż kończyny dolnej aż do stawu kolanowego. Ból ten zmienia się w zależności od ułożenia ciała, jest on mniej dokuczliwy w pozycji leżącej a narasta w czasie poruszania się. Innymi objawami dyskopatii lędźwiowej mogą być także:
- zaburzenia czucia w kończynach,
- drętwienia kończyn,
- skrzywienie kręgosłupa,
- niedowłady niektórych grup mięśni,
- nasilone napięcie mięśni przykręgosłupowych.
3. Leczenie dyskopatii
Dyskopatia lędźwiowa może być leczona z wykorzystaniem metody zachowawczej lub chirurgicznej. Metoda zachowawcza opiera się na farmakoterapii, podczas której głównie stosuje się leki o działaniu przeciwzapalnym. W czasie leczenia zachowawczego dyskopatii lędźwiowej pacjent powinien ograniczać poruszanie się. Dobre efekty daje także wykorzystanie leczenia ciepłem oraz tak zwana terapia ułożeniowa polegająca na odpowiednim ułożeniu ciała. Ostatni etap terapii zachowawczej dyskopatii lędźwiowej polega na stopniowym uruchomianiu chorego.
Jednak u większości pacjentów ze zdiagnozowaną dyskopatią lędźwiową, istnieje konieczność leczenia chirurgicznego. Tego typu terapia jest zalecana, gdy wcześniejsze leczenie zachowawcze dyskopatii lędźwiowej nie dało zadawalających efektów. Interwencja chirurgiczna jest także wskazana w przypadku specyficznego uszkodzenia nerwu objawiającego się osłabieniem mięśni, zaburzeniem czucia oraz problemem z kontrolowaniem oddawania moczu i stolca.
Operacyjne leczenie dyskopatii lędźwiowej polega na usunięciu dysku. Zabieg jest wykonywany przez specjalistę neurochirurga. Najczęściej zabieg wykonuje się za pomocą klasycznych technik chirurgicznych jednak w niektórych ośrodkach wykorzystuje się już nowocześniejszą metodę tak zwaną dyskoidetomię endoskopową.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.