3 z 8Grupy ryzyka

Pracoholizm jako choroba jest rodzajem uzależnienia behawioralnego, co oznacza, że zapadają na niego osoby podatne na uzależnienia w ogóle. Warto pamiętać, że jest to jedyne uzależnienie, które nie wywołuje wstydu u osoby chorej, wręcz bywa powodem do dumy i budowania swojego dobrego wizerunku u innych oraz poczucia wartości we własnych oczach. To jedna z największych pułapek tego uzależnienia i powód późnego jego wykrywania.

Pracoholicy to często osoby energiczne, ambitne, preferujące rywalizację, jednak o niestabilnym poczuciu własnej wartości i samoocenie. To „popycha” je do ciągłego zdobywania, nowych sukcesów. Tylko one gwarantują poprawę samopoczucia i samooceny.

Niestety, nie jest to trwała zmiana, szybko ponownie pojawia się potrzeba nowych doznań i sygnałów aprobaty społecznej. Ta niestabilność emocjonalna często także powoduje nadmierną potrzebę sprawowania kontroli, lęk przed zależnością od innych, bezradnością, utratą akceptacji i aprobaty społecznej.

Cechy te często jednak są maskowane prezentowaną nadmierną pewnością siebie. W tym sensie obraz tych cech jest bliski zaburzeniom osobowości (osobowość narcystyczna).