Mam 14 lat, jestem dziewczyną, ważę 80 kg przy wzroście 173 cm, wiem, że jestem otyła, ale postanowiłam schudnąć. Co najlepiej zrobić, by schudnąć, bo bardzo przeszkadza mi moja waga oraz tusza? Wiem, że dużo ćwiczeń, ale jak się odżywiać i jakie ćwiczenia stosować, by tłuszcz z mojego brzucha zniknął. Co prawda zaczęłam powoli dobrze się odżywiać, czyli nie jeść słodyczy oraz słonych rzeczy, typu czipsy; nie piję gazowanych rzeczy, typu cola. Także zaczęłam skakać na skakance oraz robić brzuszki i chodzić po schodach. Nie wiem, co dalej zrobić, ponieważ moja waga stoi w miejscu, co prawda na początku ważyłam 85 kg, teraz na obecną chwilę ważę 80 i nie wiem, co się stało, bo tak nagle schudłam 4 kg, a teraz stoję ponad 3 miesiące w wadze 80 kg, bo bardzo chciałabym schudnąć chociaż do wiosny, jakieś 10- 15 kg, co najlepiej zrobić? Pomocy!

Jestem dziewczyną, mam 13 lat i ważę 95 kg, mam ok. 170 cm. Na lekcjach wf-u nie ćwiczę, ponieważ mam martwicę kości, ale chodzę na jogę. Kilka razy podjęłam się diety, ale nie wytrzymałam nawet dwóch dni. Była to dieta białkowa. W mojej rodzinie jest kilka osób otyłych, moja jedna babcia ma cukrzycę, druga też jest otyła. Nie byłam u lekarza w sprawie mojej nadwagi, ponieważ się bardzo wstydzę, mój brzuch strasznie zwisa i mam straszne rozstępy, a mam dopiero 13 lat! Nie jadam mięsa (czasami zjem parówkę drobiową), nie lubię pomidorów, kalafiora, bakłażanów i innych warzyw, lubię marchewkę, kalarepę, czasem zjem ziemniaki. Uwielbiam ryż, makaron, jajko, jabłka, mandarynki i inne podobne owoce. Lubię pić soki. Proszę o pomoc, nie wiem jak sobie poradzić, coraz więcej kolegów i koleżanek mnie wyzywa i się ze mnie śmieje. Strasznie mnie to boli:( Nie umiem odmówić sobie słodyczy, jak nie ma ich w domu, strasznie się denerwuję. Co mam robić?

Witam! 10 listopada wyszłam ze szpitala, diagnoza - anoreksja nervosa. Spędziłam tam 3 miesiące. Hospitalizowano mnie z wagą 40 kg, przy wzroście 165 cm. Wróciłam, ważąc 49 kilo. Leczenie przebiegało prawidłowo, tyłam w dobrym tempie, rozmowy z psychologiem przynosiły pozytywne skutki. Nie powiem, było wiele chwil zwątpienia, płaczu, rezygnacji. Jednak jakoś dałam radę. Wszystko zapowiadało się na to, że będzie dobrze, a jednak wróciłam i momentalnie zaczęła się głodówka. W pięć dni schudłam dwa kilo. Swoim zachowaniem wykańczałam rodzinę, ale i siebie. Dopiero gdy zaczęli mnie straszyć szpitalem, a mój lekarz prowadzący powiedział, że za tydzień mają mnie przywieźć, wzięłam się za siebie. Zaczęłam jeść i przytyłam jedynie pół kilograma.

Mój przykładowy jadłospis wyglądał tak: śniadanie - kromka chleba razowego/tostowego z szynką i pomidorem. Obiad - szklanka ryżu, cztery kotlety sojowe, jakaś surówka. Kolacja - płatki z mlekiem (200 ml mleko 2,0%, 6 łyżek płatków). Było dobrze. Zaczęłam podobać się samej sobie, miałam znowu siłę na wszystko, wróciłam do szkoły i wszystko szło po mojej myśli. Niestety moja mama cierpi na ciężką depresję i dość często przedawkowuje tabletki, aby spać. W tamtym tygodniu, a dokładniej w środę, gdy wróciłam ze szkoły, zastałam ją śpiącą w łóżku. Nie wiem dlaczego, ale momentalnie wpadłam do kuchni i zaczęłam jeść, co wpadło mi w ręce. Później wymiotowałam. W ten sam dzień miałam jeszcze dwa napady. W następny również. I tak ciągnęło się bodajże do niedzieli. W niedzielę i poniedziałek jakoś dałam radę się powstrzymać. Problem w tym, że gdy we wtorek stanęłam na wadze, było 48. Krzyk, płacz i histeria. Moje pytanie więc brzmi, przytyłam od napadów, czy od złego żywienia się?

Witam! Mam 13 lat i 166 cm wzrostu, a przy tym ważę ok. 70 kg. Stosowałam Dietę Norweską, którą przerwałam po 6 dniach, oraz Dietę Kopenhaską, którą aktualnie kończę. Przy Diecie Norweskiej, w 4 dniu, schudłam 1,5 kg, a po tej, którą teraz stosuję, schudłam z 3-5 kg. Dodam, iż codziennie robię kilkaset brzuszków (ilość brzuszków zwiększam o 50, od dnia poprzedniego - wczoraj np. 600) oraz ćwiczę w szkole na wf-ie. Ćwiczę od niedawna, gdyż miałam i nadal mam problemy z kręgosłupem. Mam świadomość, że dojrzewam i nie powinnam stosować tak drastycznych i ubogich w kalorie diet, jednak jestem zdesperowana i chcę jak najszybciej zgubić zbędne kilogramy. Zbytnio nie satysfakcjonuje mnie ten wynik utraty wagi, ponieważ nadal utrzymują mi się fałdki tłuszczu na brzuchu, grube uda i szerokie ramiona oraz plecy. Do dietetyka się nie wybiorę, ponieważ moja mama uważa, że schudnę ograniczając słodycze i jedząc mniejsze, ale częstsze posiłki. Racja, nawet tak już robię, jednakże nie pomaga to. Na dodatek, gdy proszę rodziców o to, aby nie kupowali kalorycznych produktów (np. słodyczy) to nie robią tego. Chciałabym schudnąć z 15 kg, aby pochwalić się zgrabną sylwetką. Mam dużą motywację, ponieważ w szkole podstawowej, wyśmiewano się z mojej wagi, a teraz, w gimnazjum, dziewczyny uważają, że nie mam się po co odchudzać, bo wyglądam bardzo dobrze. Również chodzi tu o moje zdrowie. Bardzo proszę o skuteczną dietę lub chociażby poradę, aby utracić zbędne kilogramy. Serdecznie pozdrawiam i dziękuję!

Mam 18 lat, waga około 50 kg i wzrost 163 cm, od pewnego czasu zaczęłam się odchudzać, schudłam już około 4, może 5 kg, ale cały czas myślę, że jestem gruba, chociaż wszyscy dookoła mówią mi, że jestem już za chuda, uważam na to, co jem i staram się jeść bardzo mało. Ostatnio zdarza się jeden posiłek dziennie, czy to mogą być objawy anoreksji?