Witam Mam 23 lata i półrocznego synka. Moja waga przy wzroście 173 cm wynosi obecnie 97 kg. Chcę tej wagi się pozbyć i to na stałe. Mieszkam w małej miejscowości (Kościerzyna, woj. Pomorskie), gdzie niestety nie ma dietetyka:( Zaznaczę, że idąc na salę porodową ważyłam 123 kg! Całe życie byłam otyła, moja waga rosła wraz ze mną. Nie chcę już, aby śmiano się ze mnie i wytykano mnie palcami, że taka młoda dziewczyna wygląda jak świnia. Zapisałam się na aerobik i od przyszłego tygodnia zaczynam. Najbardziej bym chciała odchudzać się pod okiem dietetyka, ale jak wyżej wspomniałam jest to niemożliwe. Najbliższy lekarz o takiej specjalizacji jest w Trójmieście, a to jest ponad 60 km od mojego miasta i życzy sobie 250-300zł za wizytę, a trzeba do niego jeździć dwa razy w miesiącu! Zwyczajnie mnie na to nie stać, bo niestety, ale mój budżet jest bardzo ograniczony. Kiedyś próbowałam szukać pomocy u jakiś lekarzy za pośrednictwem różnych portali internetowych, czy też szpitali leczących otyłość, ale niestety bez rezultatu. Moja waga wymarzona to 65-69 kg.

Moim celem jest ujrzenie na wadze magicznej liczby 53! Brakuje mi do tego 5 kg. Mam 18 lat! Jaka dieta jest dla mnie najlepsza? Czy jedząc 1400 kcal dziennie uda mi się schudnąć do końca roku? Chodzę regularnie na wf, ćwiczę trochę w domu, kręcę hula-hopem! Co robić? Moim głównym problemem są nogi.

Mam osiemnaście lat. Ostatnio po czterech miesiącach dostałam znowu okres. Do powrotu do normalnej wagi zostałam niejako przymuszona przez panią ginekolog, która powiedziała mi, że mogę nie mieć dzieci przez odchudzanie. Nie wiem, czy byłam chuda. Jak dla mnie nie, chociaż widziałam wystające żebra i kościste nadgarstki, to uda i brzuch wciąż miałam grube. Ostatnio wróciłam do pani ginekolog na kontrolę. Pochwaliła mnie, że dostałam okres, ale zaraz zaczęła krzyczeć, że mam już nie tyć, bo popadnę w bulimię, że nie mam być gruba, bo dziewczyny muszą o siebie dbać itd.

Mam 171 cm wzrostu i ważę 58 kg. Widzę w lustrze tłuste uda, czuję się okropnie, nienawidzę siebie, chcę zacząć się odchudzać, ale wiem, że jak zacznę, to nie będę mogła mieć dzieci... Obsesyjne odchudzanie się, z przerwami, trwało rok. Gdy wychodzę na ulicę, widzę same chude nogi. Moja mama mówi mi, że jestem głupia, narzekając na moje nogi, bo są chudsze nawet od nóg tych dziewczyn. Nauczycielka wezwała moją mamę do szkoły, mówiąc, że niepokoi się o mnie. Mama zaczęła na mnie krzyczeć, że ludzie, tj. nauczycielka i pani ginekolog zarzucają jej, że nie potrafi swoich dzieci wychować. Ale ja naprawdę nie jestem chuda. Jestem gruba.

Nienawidzę siebie. Uczę się dużo, a nie zawsze mam dobre stopnie. Nie chcę rozczarować mamy, a widzę, że nie jest zadowolona z moich wyników. Ostatnio często płaczę, jestem poddenerwowana. Zerwałam z moim chłopakiem, coraz rzadziej spotykam się z przyjaciółmi. Umówiłam się na terapię, ale ona jest dopiero na pod koniec listopada... Czuję, że już nie wytrzymuję. Mam dość, chcę, żeby to się wreszcie skończyło! Słyszę, że jestem głupia. Oprócz tego widzę, że jestem gruba. Obsesyjnie liczę kalorie. Ćwiczę do bólu. Tak, jestem głupia. I chcę z tego wyjść, ale nie mogę:( Czy uda mi się kiedykolwiek?...

Na chwilę obecną mam 14 lat, 163 cm wzrostu, moja waga wynosi 59 kg. Nie wiem czy to dobrze? Zaczęłam stosować lekką dietę. Unikam słodyczy, jem mniej oraz piję wodę. Dołączyłam również ćwiczenia. W mojej rodzinie nikt nie ma mocnej nadwagi. Nie choruję na żadne przewlekłe choroby ani nic z tych rzeczy.

Witam, jestem dziewczyną, mam 16 lat. Chciałabym zrzucić parę kilogramów, ponieważ nie czuję się dobrze ze swoim ciałem. Mój wzrost to 157,5 cm, natomiast waga 54,10 kg. Głównie chciałabym schudnąć z brzucha. Dwa razy w tygodniu mam wf, na jednym wf-ie mam basen. Nie mam większej aktywności fizycznej. Nie choruję na choroby przewlekłe.

Bardzo chciałabym schudnąć do końca grudnia 10 kg:) Ważę 63 kg, mam 162 cm wzrostu, mam wf 2 razy w tygodniu. Wcześniej próbowałam się odchudzać, ale zawsze po 3-4 dniach musiałam zjeść coś słodkiego:( Zwykle przesadzam z dietą, chcę jak najszybciej schudnąć i nie wytrzymuję. U mnie w rodzinie nie ma osób otyłych. Śniadanie - jogurt, w szkole jabłko, w domu kanapki/bułka, jak nie wytrzymam to słodycze, i to po parę ciastek;( Kolacja - kanapki, herbata. Na nic nie choruję. To 10 kg chciałabym zrzucić jak najszybciej (chcę ważyć 53-52 kg). Najlepiej przed końcem grudnia. Pozdrawiam serdecznie

Ważę 55,5 kg, wzrost 160 cm, wiek 23 lata, kobieta. Jem dużo słodyczy (codziennie), tak naprawdę, to jestem od nich uzależniona, nie mogę sobie z tym poradzić:( Już wiele razy próbowałam ograniczać, ale mi to zbytnio nie wychodzi, wytrzymam jeden góra dwa dni i znowu mnie ciągnie, normalnie dostaje świra, gdy nie zjem czegoś słodkiego. „Dzień bez słodkiego to dzień stracony” A brzuch coraz większy! Proszę o pomoc!