Autyzm u dorosłego
Witam.
Mam 20 lat, już w dzieciństwie podejrzewano u mnie autyzm, aczkolwiek wtedy obserwacja została przerwana (z woli moich rodziców), dlatego ostateczna diagnoza nie została wydana. Od ukończenia 4 roku życia uczęszczałam do logopedy oraz psychologa z powodu nadmiernej alienacji, braku próby nawiązania jakiegokolwiek kontaktu z rówieśnikami. Do dnia dzisiejszego mam problemy z socjalizacją, w rzeczywistości nigdy nie nawiązałam emocjonalnej relacji z kimkolwiek, a nieliczne relacje koleżeńskie kończyły się fiaskiem, oraz brakiem zaangażowania z mojej strony. Zawsze czułam, że między mną, a światem jest jakaś niewidzialna szyba, lub że pochodzę z innej planety. W szkole nauczyciele często skarżyli się na moje dziwne zachowania, brak mojej aktywności, zainteresowania, koncentracji.
Wszystkie testy w poradniach wykazały wysoki poziom IQ. Często określano mnie mianem osoby nieśmiałej lub ekscentrycznej, nad czym ubolewałam, bowiem prócz braku nawiązywania relacji międzyludzkiej, nie utrzymywania kontaktu wzrokowego nie wykazywałam żadnych oznak nieśmiałości. Nie miałam kłopotów z przyswajaniem sobie wiedzy. W liceum, chociaż nauczycielom nie podobało się moje zachowanie, nie brano specjalnie pod uwagę braku mojej aktywności. W dzieciństwie występowały u mnie różne stereotypie. Bardzo lubiłam patrzyć w jeden punkt, bawić się klamką od drzwi, włącznikiem światła. Do dziś idąc po płytkach chodnikowych, lubię grać w grę, by nie nadepnąć na linie. Powtarzalne zachowania (chociażby gładzenie ręką czegoś) działa na mnie w sposób relaksujący, kojący i daje poczucie bezpieczeństwa. Z łatwością zapamiętuję ciągi cyfr, w zwykłych rzeczach dostrzegam wzory. Posiadam hermetyczny zakres zainteresowań - astronomia, fizyka kwantowa, teoria gier, liczby urojone, muzyka, ezoteryka.
Dawniej miałam problemy ze zrozumieniem związków frazeologicznych. Mam rozwiniętą wyobraźnię, to dzięki niej mogę zrozumieć pojęcia abstrakcyjne. Często, gdy mówią 3-4 osoby jednocześnie odbieram to jako zbiór szeptów, szumów, bez brzmienia. Od zawsze miałam depresję, a w 16 roku życia zmagałam się z zachowaniami autoagresywnymi. W październiku rozpoczęłam studia, nadal nie mam problemów z przyswajaniem sobie wiedzy, aczkolwiek podstawą do zaliczenia ćwiczeń jest aktywność. Chociaż znam odpowiedzi i wiem, że powinnam się odzywać na zajęciach, ale przeważnie za bardzo pochłania mnie wtedy obserwacja prób udzielenie odpowiedzi przez innych, lub coś staje się balsamem dla moich oczu i wtedy zdarza mi się tracić kontakt z rzeczywistością. Patrząc na moje zachowania, podejrzewam, że jednak mogę mieć pewną formę autyzmu. Czy jest możliwe zdiagnozowanie osoby dorosłej? jeżeli tak, to gdzie powinnam się udać?
