Witam Panią serdecznie. Zacznę od tego, że problem, który Pani porusza nie jest banalny, ale bardzo ważny. Pisze Pani bowiem o swojej potrzebie separacji od matki. Jest to trudny proces, ale niezbędny, by mogła Pani prawidłowo funkcjonować i tworzyć satysfakcjonujące, pełne relacje poza rodziną, a kiedyś założyć własną rodzinę. Potrzeba, którą Pani opisuje jest więc bardzo istotna i dobra. Jak czytam Pani maila od razu mam skojarzenie, że obie Panie jesteście ważne, nie tylko mama i jej uczucia. Naturalną koleją rzeczy jest to, że dzieci odchodzą i należy im na to pozwolić. Wyzwalanie w Pani poczucia winy jest tu krzywdzące i hamujące Pani rozwój. Nie pisze Pani nic o ojcu, nie wiem czy jest obecny w Pani życiu, bo to on pozostaje z matką. Kobieta oparta na swoim partnerze łatwiej pozwoli odejść dzieciom. Myślę, że nieuniknione jest tutaj uruchomienie złości do mamy i praca (samodzielna, czy z pomocą terapeuty) nad tym, by nie bać się wyrażania tej złości. Pani obawia się również uczuć swojej matki, jej złości, czy zawodu jakiego dozna, gdy Pani odejdzie. Nie chce jej Pani krzywdzić, ale chroniąc zbyt mocno może krzywdzi Pani siebie? Zachęcam do szczerości, do mówienia o tym co Panią boli, do wspólnego zastanowienia się jaką rolę pełni tata i czy mama nie może być poprostu dumna z tego, że jej dziecko pragnie dorosnąć. Proszę spróbować samodzielnie porozmawiać z mamą, jeśli będzie Pani trudno zalecam poradę u psychologa - psychoterapeuty. Małgorzata Danielewicz
