Czy naprawdę jestem chora?
Witam. Od pewnego czasu, zarówno moi rodzice jak i znajomi, zaczęli mi wmawiać, że wyglądam jak anorektyczka. Od razu zaznaczę, że ja się z tą opinią kompletnie nie zgadzam. Moim zdaniem, jest mnie zdecydowanie za dużo. Mam 19 lat, 168 cm wzrostu i ważę 47,5 kg. Od ponad 5 miesięcy jestem na diecie, moja początkowa waga wynosiła 68 kg. Moja dieta wygląda następująco (staram się jeść maksymalnie 500 kcal dziennie): śniadanie: muesli 50 g + napój sojowy 150 ml = ok. 266 kcal; obiad: Gotowany kalafior maks. 200 g = ok. 40 kcal (najczęściej jest to kalafior bądź brokuły); około godziny 16:45 zjadam jabłko, które sobie liczę jako mniej więcej 100 kcal.
Rodzice twierdzą, że jem zdecydowanie za mało. Moim zdaniem, jem zdecydowanie, ale za dużo. Na początku diety jadłam jedynie muesli z napojem sojowym i później jabłko, ale musiałam niestety dodać jakieś warzywo, ponieważ zaczęłam studiować i zdarzały mi się omdlenia podczas pobytu na uczelni. Od ponad 4 miesięcy nie miesiączkuję, co starałam się ukryć, ale niestety wyszło to najaw, przez co moja mama zaczęła mi się bacznie przyglądać i "odnalazła" kolejne objawy, mianowicie: wypadanie włosów, ciągłe uczucie zimna, sine paznokcie, ogólne osłabienie, no i właśnie brak miesiączki. Twierdzi również, że ciągle chodzę przybita. To akurat fakt, nie mam w ogóle humoru, ponieważ jedyne na czym mogę się skupić to kalorie.
Wydaje mi się, że może bym i skończyła z tym odchudzaniem, żeby mnie tak tym nie męczyli, ale nie mogę, ponieważ nadal jestem za gruba, więc muszę schudnąć i dodatkowo boję się, że jeśli zacznę jeść więcej, to przytyję, a tego NA PEWNO nie chcę. Liczę, że utwierdzą mnie Państwo w przekonaniu, że wszystko jest dobrze i że będę mogła uspokoić ich wszystkich. Pozdrawiam i liczę na szybką odpowiedź.
