Czy to choroba, czy dorastanie?

Witam! Mam 16 lat jestem chłopcem, kończącym gimnazjum. Mój problem zaczął się właśnie niedawno, III klasie gimnazjum, niecałe pół roku temu. A więc zacznijmy... Od zawsze tryskałem energią, zachwytem i zawsze byłem uśmiechnięty, gotowy do wszystkiego, przepełniony pozytywną energią, jednym słowem - kochałem życie! Miałem wielu kolegów i dużo koleżanek, nigdy nie narzekałem na brak bliskiej osoby, zawsze mogłem na kogoś liczyć, byłem lubiany i sympatyczny, lubiłem nawiązywać kontakty z ludźmi.

Jednak na przełomie 2 półrocza III klasy coś się we mnie zmieniło… Przestałem być tak bardzo lubiany, jak byłem przedtem, poprzez moje zmienione, dziwne zachowanie. Czuję, jakbym kogoś podrabiał (tzn. nie jestem sobą wbrew własnej woli ), żeby znowu zdobyć zainteresowanie rówieśników, a co gorsze, przez to dziwne zachowanie i nie bycie sobą czuje jak się tylko od nich oddalam. Nie mogę znieść tego powoli. Chcę być sobą, a postępuje inaczej. Dlaczego tak się dzieje?

Ponadto straciłem większość chęci do życia, jestem bardziej ospały i nie posiadam już takiej motywacji do działania jak wcześniej. Także szybciej się męczę (lecz może to być skutek tego, że już nie trenuję swojej największej pasji w życiu - piłki nożnej). Wcześniej każdy sport mnie interesował, kochałem biegać, uprawiać każdy rodzaj sportu oraz wszystko mi wychodziło, byłem po prostu optymistycznie nastawiony do życia. Jednak teraz się to zmieniło. Jestem pesymistą i nie lubię uprawiać większości sportów z takich przyczyn, jak brak motywacji, sił i takiej sprawności ruchowej (nie czuje się pewnie tak jak wcześniej).

Coraz częściej jestem smutny itp. Stałem się bardziej chamski i zamknięty w sobie. Powoli nawet nie umiem nawiązywać kontaktów z ludźmi, nie umiem podtrzymać rozmowy, nie wiem często o czym porozmawiać, co mnie naprawdę dziwi, bo kiedyś nie miałem takich problemów :-/ Coraz częściej, jeśli ktoś chce ze mną porozmawiać, czuję strach i niepewność, nie wiem czy zaakceptuje to co powiem i "odpycham go" od siebie, chociaż tego nie chcę.

Jeszcze jedno: przeżyłem trochę śmierć swojej cioci, jednak w małym stopniu - nie byłem z nią aż tak związany, ale teraz coraz częściej zadaje sobie pytanie: dlaczego, np. dlaczego żyjemy i umieramy, dlaczego ja tak postąpiłem, a nie inaczej, po co nam to wszystko, po co my żyjemy jak i tak umrzemy lub co będzie po śmierci? Dochodzę do wniosku, że cały ten świat jest bez sensu i często się zastanawiam czy Bóg istnieje… Czy to normalne? Przyznam się, że brakuje mi trochę szczerej rozmowy z bliską osobą i czuje, że coś w tej mojej głowie i psychice naprawdę się zmieniło, niestety na gorsze.

Chciałbym naprawdę iść do psychologa i mu to wszystko powiedzieć jednak wstydzę się tego, że moi rodzice się o tym dowiedzą. Czy w takim wieku alkohol może wpłynąć w takim stopniu na moją psychikę? Wiadome jest to, że w gimnazjum, podkreślam - polskim, poznaje się prawdzie dorosłe życie, a dochodzą narkotyki, alkohol, papierosy i dorastanie… Jednak nie jestem taki głupi żeby wpadać w nałogi.

Patrzę na ludzi, którzy się w tym zatracają i odpycha mnie, ale wiadomo - nikt nie jest doskonały i od czasu do czasu coś tam wypiję. Przepraszam, że tak dużo tekstu, jednak napisałem szczerze wszystko to, z czym powoli nie daje sobie rady i co mnie zastanawia. Proszę o szybką diagnozę i pomoc psychologa.

MĘŻCZYZNA, 16 LAT ponad rok temu

Pobyt na oddziale psychiatrycznym

Paulina Witek Psycholog, Warszawa
74 poziom zaufania

Witaj!

Nic nie wskazuje, abyś cierpiał na jakąś chorobą – w każdym razie nie na podstawie przedstawionych przez Ciebie odczuć. Przemyślenia, których doświadczasz są jak najbardziej charakterystyczne dla okresu dorastania, kiedy zmieniają się priorytety, zmienia się sposób patrzenia na świat. Dobrze, że zadajesz sobie takie pytania, bo to pozwoli Ci się rozwijać i szukać nowej wiedzy; odnaleźć siebie, ukształtować dojrzałą osobowość. Porozmawiaj o swoich trudnościach z psychologiem, może pomogłaby Ci również rozmowa z księdzem?

Zdecydowanie odradzam Ci natomiast sięgania po wszelkiego rodzaju używki. Twój organizm intensywnie się rozwija, a zarówno alkohol jak papierosy wpływają na ten proces bardzo destrukcyjnie. Skutki uboczne narkotyków są ogromne. Wpływają przede wszystkim na obniżanie się chęci i motywacji do nauki, na trudności z koncentracją oraz zapamiętywaniem, a bez względu na ilość i częstotliwość sięgania po nie, zawsze są obciążone dużym ryzykiem uzależnienia. Czy znasz osobę uzależnioną od narkotyków czy alkoholu, która zaczynając je brać/pić wiedziała, że się uzależni?

Pozdrawiam Ciebie serdecznie i jeszcze raz namawiam na spotkanie z psychologiem

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty