Witam serdecznie!
Rozumiem, że pisze Pan w takiej sprawie, by ktoś Panu pomógł podjąć decyzję, czy być dalej z żoną chorującą na depresję, czy lepiej się z nią rozstać. Obawiam się, że mogę Pana rozczarować, ale nikt nie ma prawa mówić Panu, co powinien Pan zrobić ze swoim życiem. To byłoby nieprofesjonalne, gdyby ktoś mówił Panu: „Zostań z żoną” albo „Rozwiedź się z nią”. Nikt nie ma prawa podejmować tak ważnych życiowych wyborów za Pana. Rozumiem, że podjęcie takiej decyzji wiąże się z dużą odpowiedzialnością i być może chce się Pan doradzić, by mieć poczucie, że robi słusznie, by trochę zdjąć z siebie ten ciężar odpowiedzialności. Powinien Pan jednak rzetelnie przeanalizować całą sytuację, Państwa życie itd. Decyzja o byciu w związku/rozstaniu to nie decyzja, czy kupić batona, czy cukierki. Proszę też się zastanowić, jak decyzja o rozstaniu może wpłynąć na kondycję żony, jak ona na to zareaguje, czy się nie załamie itp. Czy jest w ogóle świadoma Pana wątpliwości i rozterek, tego, że rozważa Pan odejście od niej? Rozmawiał Pan z żoną, jak Pan się czuje w Państwa związku? Zdaję sobie sprawę, że życie z osobą chorującą na depresję nie jest łatwe, ale depresję daje się skutecznie leczyć. Wiem, że to dla Pana trudne, gdy żona się izoluje, odpycha Pana, zachowuje się dla Pana niezrozumiale, oschle. Proszę jednak pamiętać, że niezmiernie duży wpływ na jej reakcje ma choroba. Może powinien Pan pomyśleć także o wsparciu psychologicznym dla siebie, skoro jest Pan partnerem osoby cierpiącej na depresję? Może wówczas łatwiej byłoby Panu pojąć, co czuje Pana żona, co dzieje się w jej głowie, dlaczego tak „dziwnie” się zachowuje? Nie powiem Panu, co powinien Pan zrobić, co należałoby zrobić, bo po pierwsze, nie wiem, co będzie dla Państwa najlepsze, a po drugie nie mam prawa decydować o życiu innych. Pokładam nadzieję, że podejmie Pan decyzję najlepszą dla wszystkich – i dla siebie, i dla żony.
Pozdrawiam i życzę powodzenia!
