Jak pomóc córce, która wpadła w depresję?

Moja córka chyba wpadła w depresję. Nie wiem jak jej pomóc. Jest na pierwszym roku studiów. Zdała świetnie maturę. Teraz twierdzi, że nie umie się uczyć, nic nie zapamiętuje i nie chce już studiować. Twierdzi, że jest to dla niej za trudne i chce iść pracować jako tramwajarz. Nie wiem, czy powinnam jej pozwolić zrezygnować ze studiów, czy próbować ją przekonywać, aby została i próbowała dalej się uczyć. Obecnie praktycznie się nie uczy, tylko cały czas siedzi i myśli o tym, że nie chce już żyć. Co dla niej będzie lepsze? Pozwolić jej zrezygnować ze studiów? Boję się, że wtedy dopiero wpadnie w depresję. To, że staram się ją wysłać do psychologa, tego nie muszę pisać, ale jeszcze tam nie dotarła.... Bardzo proszę o szybką odpowiedź. Nie wiem, co mam robić. Boję się, że zrobi sobie coś złego, czego już nie odwrócimy.

KOBIETA ponad rok temu

Udar - kiedy wezwać karetkę?

P { margin-bottom: 0.21cm; } Jednostronna bezwładność, drętwienie kończyn, niewyraźne mówienie i problemy ze zrozumieniem mowy, ostry ból głowy ? to objawy udaru mózgu. Istnieje kilka objawów poprzedzających udar, będącymi sygnałami ostrzegawczymi.

Witam!

Zmiana życiowa oraz wkraczanie w dorosłość może prowadzić do kryzysu, a nawet do rozwoju zaburzeń psychicznych. Pani córka ma obniżony nastrój, myśli samobójcze i problemy z nauką. W tej sytuacji najważniejsze jest, by skonsultowała się jak najszybciej ze specjalistą. Jeśli podejrzewa Pani u córki depresję, to warto zachęcać ją do wizyty u psychiatry. Lekarz będzie mógł zdiagnozować problem i zastosować odpowiednie środki lecznicze. Wizyta u psychologa jest również bardzo dobrym pomysłem i należałoby mobilizować do niej córkę.
Rozumiem, że martwi się Pani o przyszłość swojego dziecka, jednak obecnie córka jest dorosła i ma prawo sama decydować o swoim życiu. Dlatego uważam, że w tej chwili Pani nie może jej już niczego zabraniać. Ona sama zdecyduje, czy chce być na studiach, czy z nich zrezygnować. Pani, jako matka, może córkę wspierać i pomagać jej. Warto, żeby Pani wyrażała swoje zdanie na temat zachowania córki, jednak stosując formę: ja uważam, że Twoje postępowanie..., Moim zdaniem..., Czuję się źle, kiedy patrzę na to co się dzieje, itp. Zachęcam Panią do mówienia o tym, co Pani czuje w tej sytuacji. Nie polecam natomiast formy rozkazującej i oceniającej działania córki. Ona ma prawo do decydowania o swoim życiu mimo problemów psychicznych. Należy ją zachęcać do wizyty u specjalistów i podjęcia się leczenia, natomiast nie można na niej niczego wymuszać.
Warto, żeby rozmawiała Pani jak najwięcej z córką i starała się zrozumieć jej sytuację, wtedy będzie Pani łatwiej do niej dotrzeć i zachęcić do konsultacji specjalistycznych. 

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty