Jak powinnam się zachowywać w sytuacjach, kiedy Rodzice się kłócą?

Witam, właściwie to nie wiem, czy trafnie zadałam pytanie. Mam 28 lat, a sytuacja wygląda następująco. Na chwilę obecną jeszcze mieszkam z Rodzicami i z nimi pracuję, mamy wspólną firmę. Rodzice kłócili się zawsze, odkąd pamiętam, zawsze były zastraszania rozwodem, ale patrząc na to z perspektywy czasu i mojej, jednak większej, świadomości, stwierdzam, że taki mają oboje charakter, nikt nie popuszcza, a w gruncie rzeczy to się kochają. Ja jestem jedynaczką i zawsze ciężko sobie radziłam w tych sytuacjach. W dalszym ciągu to trwa. Jedyne co się zmieniło, to to, że jestem często świadkiem tych kłótni. Sama próbuję ułożyć swoje życie z chłopakiem i zdaję sobie sprawę, że kłótnie są rzeczą naturalną, ale do pewnego momentu. Mój Tato bardzo się zmienił. Co prawda zawsze wytykał nam wszystkie błędy, porównywał do innych mówiąc, że inni są lepsi, ale teraz jego zachowanie dla mnie jest niewytłumaczalne. Rozumiem praca, stres, zmęczenie... Znalazł sobie grupkę kolegów, z którymi baluje, spotyka się. Podejrzewam, że nie tylko z nimi, że ma kogoś, ale to są moje przypuszczenia. Często wieczorami nie ma go w domu, bo wychodzi na spotkania. Ma pretensje do Mamy, że ona nie ma swoich koleżanek, że ona nie wychodzi. Pomijając jego wyjścia, bo ich dobrą stroną jest to, że wtedy go nie ma i jest spokojniej, to nie da się z nim rozmawiać, żadna z nas nie wie, czy właściwie sformułuje zdanie, czy siedzi prosto, za co zaraz oberwie. Fakt jest taki, że wszystkim nam nerwy puszczają i każdy z nas dolewa oliwy do ognia, jak już się zacznie. Ale ani ja, ani Mama nie mówimy do niego w taki sposób jak on do nas. Ta złość, agresja, wyraz twarzy, jakby chciał nam coś zrobić. Słowa które z jego ust padają w stylu: „Ty szmato, uważaj bo Cię zaraz trzasnę, idź stąd, wynoś się, nie chcę Cię widzieć...” bolą bardzo. Jesteśmy często szantażowane tym, że nie mamy po co przychodzić na następny dzień do pracy, bo już nas tam nie ma. Że jesteśmy na pierwszym miejscu na wylocie, że wszyscy inni są dobrzy, a my beznadziejne. Bo to on haruje na nas, a my mu tylko przeszkadzamy. Dużo emocji, za dużo tych negatywnych, łącznie z nienawiścią do niego (chodź tego bardzo nie chcę). Na drugi dzień emocje są przenoszone do pracy, wszyscy widzą, że coś jest nie tak, a ja świecę oczami, że nic się nie stało, choć trudno wytłumaczyć trzaskanie drzwiami. Jeszcze jedna kwestia, Mój tato ubliża Mamie, widzę jak gaśnie w oczach, a robi to często przy innych, zresztą wobec mnie tak samo. Nie wiem, jak wtedy reagować, rozmowy krzyki nic nie dają. A ja nie mogę pozwolić na to, żeby on tak traktował Mamę, nas. Proszę mi pomóc, czy powinnam stać z boku, olewając to. Czy interweniować? Jeśli tak - to jak, rozmawiać? - nie potrafię z nimi bez emocji, mimo że się bardzo staram. Czasem staram się porozmawiać - o co poszło. Ojciec daje jedną wersję skrajnie różną od tego, co opowiada Mama. Zasugerowałam wizytę u specjalisty, żeby sobie pomogli, bo ja nie umiem być mediatorem. Wiem, że wina w tym wszystkim jest pewnie pośrodku. Chociaż bardzo kocham swoją Mamę, jesteśmy mocno związane emocjonalnie, to wiem, że potrafi wbić kij w mrowisko, że ma swój charakterek. Ale się nie zgodzi, a ja już nie daję rady, kłótnie są przynajmniej raz w tygodniu przez dwa trzy dni i nigdy nie wiadomo, kiedy wszystko wybuchnie z maksymalną siłą. Nie umiem być obojętna, bo zbyt boli zachowanie Ojca. Myślałam o zmianie pracy, ale to ciężki temat, firma rodzinna, którą budujemy od lat kilkunastu i gdybym tak zrobiła, prawdopodobnie musiałabym odciąć się od Rodzinki -> patrz Tato. Jest to jeszcze kwestia do zastanowienia się, bo jak tak dalej będzie, kto wie. Co mam robić? Żyjemy w stałej huśtawce emocjonalnej, nie dam rady tak dalej, wszyscy cierpimy, a co jeżeli Tata ma kochankę? Kiedyś mu to powiedziałam, że mam takie podejrzenia - zareagował agresją, a te moje przypuszczenia nie są bezpodstawne, zresztą mama sama o tym głośno mówi, choć nie wiem, czy ma dowody. Proszę o pomoc

KOBIETA, 29 LAT ponad rok temu

Miłość od pierwszego wejrzenia częściej przytrafia się mężczyznom

Witam!

Ciężko jest patrzeć na kłótnie rodziców i nie móc nic zrobić. Jednak w takiej sytuacji najlepiej jest zostawić im sprawy do rozwiązania między sobą. Z Pani opisu wynika, że ojciec ma przemocowy styl zachowania się względem Was. Zarówno Pani, jak i mama możecie skorzystać z pomocy psychologa/psychoterapeuty. Sytuacja w domu nie sprzyja wewnętrznemu spokojowi i wyrażaniu własnych emocji.
Pani jest osobą dorosłą i teraz warto, żeby pomyślała Pani o sobie. Proponowała Pani rodzicom spotkanie ze specjalistą. Nie wyrazili takiej ochoty. Pani sama niewiele może zdziałać w tym wypadku. Wtrącając się w ich sprawy, może się Pani oberwać, mimo najszczerszych i najlepszych chęci. Ma Pani partnera, dlatego warto zająć się budowaniem własnego związku. Ojciec i matka od lat sobie radzą najlepiej, jak potrafią, i jeśli sami nie będą chcieli zmian w swoim związku, to Pani wbrew ich woli nic nie zmieni. A usilnie próbując wpłynąć na ich zachowanie, to Pani może okazać się ich wspólnym „wrogiem”, na którego przeleją swoje frustracje.
Warto zaproponować mamie spotkania z psychologiem, bo w ten sposób będzie mogła pracować nad swoimi problemami i wyrażać trudne emocje. Pani także polecam takie wizyty, bo zachowanie rodziców powoduje także u Pani wiele problemów. Warto zaopiekować się sobą i swoim związkiem. Rodzice są dojrzałymi ludźmi i sami decydują o tym, co robią. Pani może także sama decydować o swoim życiu. Warto się usamodzielnić, odciąć pępowinę i postarać się żyć tak, jak Pani chce.
Takie decyzje są bardzo trudne, ale warto chociaż przemyśleć sytuację, kiedy wyprowadziłaby się Pani z domu, założyła własną rodzinę i ułożyła sobie życie tak, jak Pani chce. Proszę rozpisać sobie plusy i minusy obu sytuacji - kiedy nadal będzie Pani w domu z rodzicami oraz kiedy się Pani usamodzielni. W ten sposób będzie Pani mogła porównać zyski i straty z obu możliwości, co może pomóc w podjęciu najlepszych decyzji.
W trudnych momentach polecam korzystanie z telefonów zaufania oraz czatów/for internetowych, gdzie uzyska Pani możliwość podzielenia się swoimi obawami i problemami, wspólnie z innymi osobami będzie Pani mogła poszukać nowych możliwości oraz dostanie Pani niezbędne w takiej sytuacji wsparcie.

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty