Uzależnienie od jedzenia a odchudzanie
Witam! Nie łatwo zacząć pisać, kiedy ma się totalny mętlik w głowie - więc zacznę chyba w bardzo prosty sposób. Jestem gruba - pewnie już nawet otyła, przy 164 cm ważę 82 kg i jest coraz gorzej, i gorzej niestety będzie, bo wiem, w czym leży problem. Może nie nazwę tego fachowo, ale co tam - moim głównym problemem są słodycze, wiem to doskonale - pochłaniam ich straszne ilości - po każdym normalnym posiłku muszę zjeść coś słodkiego, coś mnie do tego pcha - uzależnienie może. Najgorsze, że jem kiedy się denerwuję, kiedy jest mi smutno, kiedy jestem zła, zawiedziona, sama. Najczęściej wieczorami po całym dniu, kiedy wreszcie mam wolną chwilę, czas dla siebie, bo dzieci śpią. Kiedy mąż wraca z pracy i mnie czymś wkurzy, kiedy od rodziny usłyszę coś przykrego, przed telewizorem, przy komputerze, czytając - jem, jem i jem.
Ale to nie koniec - ostatnio robiłam sobie wieczorem kanapkę - do kuchni wszedł brat i powiedział, żebym nie jadła na noc, bo mam duży tyłek i już mi wystarczy. Moja mama podłapała temat i powiedziała, że tata ostatnio też mówił, że powinnam się w lustrze zobaczyć z tyłu, a nie tylko z przodu. Wróciłam do pokoju, dzieci spały, mąż też, siadłam i wyłam - jadłam tę kanapkę i po prostu wyłam. A najgorsze jest to, że wyłam, bo miałam dość życia. Nie raz już myślałam o samobójstwie. Bardzo często mam takie myśli, ale nigdy nie posunęłabym się do tego z powodu dzieci. Wiem, że jestem im potrzebna i im tego nie zrobię. Ale jednocześnie boję się, że kiedyś będę w takim stanie, że zdrowy rozsądek nie zadziała. Po kanapce nie sięgnęłam po słodycze, bo mi przecież tyłek urośnie po nich, tylko po wino - w końcu czymś musiałam uspokoić ten żal, smutek i złość jednocześnie. Słodycze jem dalej, uwagi słyszę dalej, i dalej rosnę. Wiem, że jem żeby uciszyć emocje. Jestem bardzo nerwowa, często wybucham, czasami chodzę ciągle zła i na wszystkich krzyczę, trudno ze mną wytrzymać. Mąż też ma mnie powoli dość - siedzę w domu z dziećmi, nie dbam o siebie, ciągle jestem zła i wściekła, ciągle narzekam, seksu zero - woli siedzieć przed telewizorem, żeby nie mieć kontaktu ze mną. Kiedy mu tłumaczę, co czuję, nawet nie chce zrozumieć, tylko się ze mnie śmieje, że sobie wymyślam choroby. A ja myślę, że coś jest w mojej głowie nie tak, bo te nerwy i myśli skądś się biorą, a ucieczka od tego w jedzenie i picie to nie jest żadne rozwiązanie, tylko pogłębia problem. Dlatego proszę o pomoc.
Wiem, że muszę schudnąć, chcę tego, ale nie potrafię ruszyć z miejsca, bo to jest błędne koło. Przestanę jeść słodycze to będę zła - jak będę zła to coś zjem i nie zapanuję nad tym - jak zjem to znowu mnie deprecha dopadnie i wtedy sięgnę po alkohol, a wtedy tym bardziej nie zapanuje nad sobą i znowu coś zjem... Nie wiem jak się z tego wyrwać. Od czego zacząć? Jak ruszyć do przodu? Szukam najprostszego rozwiązania. Łykać coś, żeby uspokoić nerwy i wtedy wziąć się za odchudzanie? Czy to w ogóle realne i możliwe? Proszę mi nie pisać, żebym poszła do psychologa. Nie mam na to ani czasu, ani pieniędzy. Muszę sama sobie dać radę. Proszę mi powiedzieć, od czego zacząć, jak w tym wytrwać? Dodam, że w ciąży miałam cukrzycę ciążową, ale teraz już jest ok i wszystkie badania mam dobre. Nie jestem na nic chora, wszystkie wyniki mam prawidłowe, więc jakiekolwiek chorobowe powody otyłości wykluczam. Wszystko siedzi w głowie. Proszę o pomoc, błagam, bo nie wiem, jak sobie ze sobą poradzę.
