Jak znaleźć spokój psychiczny po trudnych przeżyciach?

Dzień dobry, 8 miesięcy temu poprzez cesarskie cięcie przyszedł na świat mój drugi syn. Cesarka była przeprowadzona nagle i niespodziewanie pod pełną narkozą, ponieważ podczas badania ginekologicznego wypadła pępowina. Gdy kilka godzin po wybudzeniu opowiadałam koleżance o tym strasznym i niewątpliwie niemiłym dla mnie przeżyciu w którym górował lęk o życie i zdrowie dziecka dostałam tachykardii. Serce waliło jak oszalałe, a ja nie czułam kontroli nad swoim ciałem. EKG wykonane w momencie ataku nic nie wykazało. Od tego czasu panicznie boję się o swoje zdrowie. Najgorsze były noce. Ataki wysokiego pulsu powtarzały się, a ja zaczęłam zastanawiać się co się stanie z moimi dziećmi gdy mnie zabraknie. Strach o swoje życie je potęgował. Byłam u kardiologa. ECHO w porządku, dr nie widział żadnych nieprawidłowości. Potem zaczął coraz cześciej bolec mnie brzuch. Zastanawiałam się nad kilkoma chorobami. Ostatecznie zrobiłam sobie szczegółowe badania krwii. Profile trzustkowy, wątrobowy, nerkowy. Wszystko w normie. CRP i OB niskie. Morfologia mimo ciąży i karmienia piersią (do dnia dzisiejszego) książkowe. Uspokoiłam się, ale na krótko. Zaczęłam się obserwować. Czy czasem nie drętwieją mi kończyny, czy dobrze widzę. Potem przychodziły nerwy i jakby zawroty głowy, albo raczej poczucie niestabilności. Nigdy jednak nie straciłam przytomności, ani się nie przewróciłam. Zaczęła pobilewac mnie głowa. Punktowo, chwilowo, w różnych miejscach. Poszłam do neurologa. Zbadał mnie, „zajrzał w oczy” i poinformował, że nie widzi żadnych nieprawidłowości. Po wizycie poczułam się o wiele lepiej, ale nie na długo. Tylko zaboli mnie coś w głowie i już zaczyna się wyobrażanie najgorszego. Ten guz mózgu wraca jak bumerang. Moja bliska mi osoba , ciocia zmarła na niego. Widzą ją i boję się. Przypominam sobie znajomego, który też odszedł po walce z tą chorobą. Często myśle o śmierci. Bardzo kocham moją rodzinę i chce być przy nich. Pierwszego syna urodziłam jako nastolatka, po nieudanym małżeństwie przeżyłam burzliwy rozwód. Teraz w końcu odnalazłam swoje szczęście i rodzinnie i zawodowe. Przed porodem zawsze prowadziłam aktywny i zdrowy tryb życia, a pozytywne myślenie było moim mottem. Teraz na urlopie macierzyńskim, zamiast cieszyć się życiem stawiam sobie okropne diagnozy i wmawiam sobie najgorsze. Co mnie dopadło ? Gdzie mam szukać pomocy ? Pozdrawiam i z góry dziękuje za odpowiedź !