Jaka jest przyczyna braku radości z życia?
Witam,
mam 21 lat. Odkąd zaczęłam trzy lata temu studia przestałam się cieszyć życiem. Wszystko zaczęło mnie przytłaczać. Nie potrafię się skupić nawet na chwilę. Starałam się ograniczać ilość rzeczy na biurku, wyłączałam telefon, żeby się nie rozpraszać, ale to nic nie daje, co chwila wstaję od biurka, żeby coś zjeść, napić się, do toalety (mimo, że nie czuję potrzeby). Czasami czytam jedno zdanie kilkukrotnie i nic z tego nie rozumiem. W dodatku mój chłopak był świetnym studentem, miał same 5, jest bardzo inteligenty, a ja czuję, że nigdy mu nie dorównam, moim przyjaciółkom też dobrze idzie studiowanie, a mi się nie chce, bo czuję się głupia, bo nawet nie umiem się skupić. Czuję się bardzo nieszczęśliwa. Czuję, że nigdy nie będę w stanie się tak rozwinąć jak inni, że zawsze będę gorsza. Moi rodzice nigdy nie przykładali wagi do mojego rozwoju, przez to pewnie mam takie braki. Mój ojciec pije odkąd pamiętam, a mama ciężko pracuje na utrzymanie, ale też, co mnie bardzo dołuje, udaje, że nie ma problemu. Często jest tak, że rodzice się kłócą, ja bronię mojej mamy, czasami musiała aż policja przyjeżdżać, a następnego dnia mama i ojciec pili rano wspólnie kawę i rozmawiali jak gdyby nigdy nic. Czuję się wtedy oszukana, jakby moja mama bardziej kochała mojego ojca niż mnie. Czasami nie chce mi się wstać z łóżka, czasami myślałam, że w sumie jest mi obojętne czy będę żyła czy nie. Trudno jest mi nawiązywać nowe znajomości, czuję się gorsza od innych oraz często czuję wzrok ludzi na sobie, osądzający, nieprzychylny, jakby myśleli o mnie same najgorsze rzeczy. Zanim coś powiem, nawet jeśli to koleżanka ze studiów (nie mówiąc już o wykładowcach) muszę przemyśleć milion razy swoją wypowiedź. Boję się, że odstraszam ludzi, bardzo często słyszę, że wyglądam na smutną. Czuję się mało atrakcyjna, mam nadwagę spowodowaną tym, że ciągle jem, szczególnie słodycze. Czuję jakbym przegrywała życie, jakbym stała w miejscu, a nic dobrego już miałoby mnie nie spotkać. Proszę o pomoc, nie chcę zostać z tym sama, a na bliskich nie mogę liczyć - mama skupia się na ojcu, siostra wyśmiewa moje problemy, a chłopak mówi mi, że we mnie wierzy, że to co mówię to nieprawda, ale ja nie umiem uwierzyć w jego słowa.
Marta.
