Witam serdecznie!
Być może odziedziczyła Pani temperament po tacie i jest Pani choleryczką tak jak on. I Panią, i Pani ojca charakteryzuje nerwowość, upór, impulsywność, szybka irytacja, trudności w pohamowaniu negatywnego afektu, co skutkuje Państwa częstymi konfliktami. Niewykluczone też, że nauczyła się Pani od ojca takiego zachowania. Ojciec jako osoba znacząca w Pani życiu swoim zachowaniem wpłynął na Pani sposób komunikacji i radzenia sobie z emocjami. Patrząc na ojca, zaczęła Pani powielać po nim pewne wzorce zachowań. Myślę, że warto byłoby zastanowić się nad sposobem komunikacji z ojcem. Jak z nim Pani rozmawia? Jak on się do Pani zwraca? Czy tak samo jak z ojcem rozmawia Pani z innymi osobami?Czego Pani brakuje w tej rozmowie? Czy rzeczywiście jest to rozmowa, czy zwykła awantura, krzyki, pretensje i oskarżenia? Dlaczego Pani płacze po każdej wymianie zdań z ojcem? Dlaczego słowa ojca sprawiają, że rodzi się w Pani niepohamowany gniew? Mama jako mediator między Panią a ojcem to nie jest najlepsza strategia radzenia sobie z problemem. Warto byłoby popracować nad zdrową komunikacją, nad stosowaniem komunikatów typu „Ja” itp. Może pomogłaby w tym Pani psychoterapia albo trening interpersonalny pod okiem dobrego psychologa? Zachęcam też do przeczytania artykułów: Porozumienie bez przemocy i Mówienie „nie”.
Pozdrawiam!
