Nie lubię przebywać z ludźmi

Witam, mam 15 lat. Ostatnio w ogóle nie chce mi się nawet wstawać z łóżka, moja jedyna przyjaciółka zaczęła mnie poniżać i przestała się do mnie w ogóle odzywać, bo jak twierdzi: "jestem nietowarzyska i tylko ją dołuję". Na moich oczach zawsze głośno się śmieje i plotkuje z innymi, żeby tylko wzbudzić moją zazdrość. Udaję, że to mnie nie obchodzi, ale czuję się z tym coraz gorzej.

W dodatku mama cały czas porownuje mnie do innych, mówi, żebym "wyszła do ludzi, bo zgniję w tym domu" (lubię czytać książki i coraz częściej oglądam TV). Jak mam chociażby spotkać się z kuzynkami, to denerwuję się strasznie. Czuję się wtedy jakbym miała gorączkę, chce mi się wymiotować, jestem osłabiona, bo strach, nawet nie wiem przed czym, mnie paraliżuje. Nie lubię przebywać z ludźmi, cały czas jestem smutna, płaczę i mam "doła".

Środowisko w szkole mnie nie akceptuje, bo jestem "kujonką" - nie piję, nie palę, nie ćpam, lubię czytać książki i słucham muzyki klasycznej. Raczej nie używam slangu, wolę wyszukane słownictwo. Kilka razy myślałam nawet, żeby się zabić. Czy ja mam depresję? Co powinnam z tym zrobić? I proszę, nawet nie mam zamiaru romawiać z mamą czy koleżanką.

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Miłość od pierwszego wejrzenia częściej przytrafia się mężczyznom

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

84 poziom zaufania

Witam!

Myślę, że powinnaś porozmawiać ze swoją mamą o swoich odczuciach związanych z jej zachowaniem. Nie powinna Cię porównywać z innymi, bo każdy jest inny, ma inne cechy, zdolności i hobby. Nie musisz przyjaźnić się ze wszystkimi na około, żeby być wzorem.

Bardzo dobrze, że masz swoje zainteresowania i rozwijasz się wewnętrznie. Takie cechy, jak bogate słownictwo, znajomość literatury, czy szerokie zainteresowania, ludzie doceniają dopiero w późniejszym wieku. Warto, żebyś dalej inwestowała w swój rozwój intelektualny, ponieważ z czasem to przyniesie Ci korzyści.

Twój stan psychiczny może wynikać z problemów z mamą i przyjaciółką. Obie nie są względem Ciebie w porządku, przez co cierpisz. Myślę, że możesz o tym porozmawiać ze szkolnym psychologiem/pedagogiem.

Jeśli nie masz do takiej osoby zaufania, możesz skorzystać z telefonu zaufania dla młodzieży. Wtedy będziesz mogła porozmawiać o swoich problemach oraz pozostać anonimową. Dzięki takim działaniom możesz popracować nad swoim samopoczuciem. Lepszy nastrój pozwoli Ci otworzyć się bardziej na innych i podwyższyć swoją samoocenę, którą masz obecnie zaniżoną.

Sądzę, że powinnaś być bardzo dumna z tego, że masz swoje poglądy i nie poddajesz się chwilowym trendom. Kryzysy zdarzają się każdemu i ważne, by wtedy szukać odpowiedniej pomocy. Skorzystaj z możliwości, jakie masz w najbliższym otoczeniu. Twój stan psychiczny zależy przede wszystkim od Ciebie i Twojej motywacji do jego poprawy.

Pozdrawiam