Nie potrafię się otworzyć przed ludźmi i boję się odrzucenia - co zrobić z pustką, którą czuję?

Witam! Mam 15 lat, rok temu zdarzyła się sytuacja, która zaważyła nad moim teraźniejszym życiem. Złapano mnie na piciu alkoholu z koleżanką, która mnie do tego namawiała. Miałam wywiad środowiskowy przeprowadzony przez kuratora sądowego, a później rozmowę z samą panią sędzią. Sprawa została umorzona, ale nadal nie mogę się od tego uwolnić. Cały czas to nie daje o sobie zapomnieć, nigdy nie miałam kontaktu z policją ani żadnych problemów ze sobą czy w szkole. Od tamtej pory wszystko się zmieniło. Zamknęłam się w sobie, odrzuciłam wszystkich ludzi w rzeczywistości, kontakt utrzymuję tylko z przyjaciółką z internetu, którą znam od 4 lat. Przestałam się uczyć, przez cały czas płaczę, świat mnie przytłacza. Czuję się strasznie. Można powiedzieć, że cały czas jestem smutna albo zdenerwowana i drę się na wszystko i wszystkich. Nawet ona [koleżanka] nie potrafi już przemówić mi do rozumu ani pocieszyć. Moja samoocena strasznie spadła, nie umiem rozmawiać z ludźmi, nie umiem podejść do kogoś i zagadać, np. do jakiegoś chłopaka, nawet do dziewczyny. W szkole staram się jakoś dorównywać koleżankom, udaję, że wszystko jest w porządku, ale nic nie jest. Z rodzicami się nie dogaduję, mam wrażenie, że jestem dla nich ciężarem. Czuję, że nic już nie ma dla mnie sensu. Ta moja najlepsza przyjaciółka, mieszka 600 km ode mnie, boję się, że ją też stracę, a tego nie chcę, jest dla mnie najważniejsza na świecie. A wydaje mi się, że powoli się od niej odłączam. Nie chcę tego. Nieustannie czuję pustkę, nie mam na nic ochoty, wszystkiego mi się odechciewa. Mam problem z wyborem czy ruszeniem się od komputera. Nie ma mnie kto wyciągać, bo przecież odrzuciłam wszystkie koleżanki. Sporadycznie zamienię z kilkoma ludźmi parę zdań w szkole, ale to nie są znajomości na wypady w weekendy czy kiedykolwiek. Boję się odrzucenia... i nie potrafię tego przezwyciężyć, nie umiem uwierzyć w siebie. Kiedyś śpiewałam, ale dziś nie śpiewam, bo wiem, że są lepsi, a otrzymywałam całkiem dobre opinie. Tak samo z rysowaniem i tańcem. Nie mogę do tego wrócić. Ale powrót myślami do wszystkiego, co było rok temu to ogromny ból. Do tego czuję się gruba, w klasie mam same chude dziewczyny, które liczą sobie 30 cm w udzie, no, może 35, nie mają ani grama tłuszczu a ja, jako sportowiec, niestety już 'emerytowany', gdyż z powodów zdrowotnych musiałam zaprzestać (z tym wiąże się ogromny ból, kochałam basen i uwielbiałam swojego trenera), mam mięśnie, i to spore, pływaniu poświęciłam naprawdę wiele czasu i miłości. A teraz nie mam nic, nie umiem sobie poradzić, czuję się bezradna.. Proszę o pomoc

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Miłość od pierwszego wejrzenia częściej przytrafia się mężczyznom

Witam!

Znajdujesz się obecnie w bardzo trudnym egzystencjalnie momencie życia, nie oznacza to jednak jeszcze, że nie uda się rozwiązać Twoich problemów. Musisz jednak wiedzieć, że wymagać to będzie od Ciebie zaangażowania.

Jesteś na takim etapie swojego życia, gdy zachodzi wiele zmian - zarówno na poziomie psychiki, jak i fizyczności, nie zawsze potrafimy sobie z nimi radzić. Obawiam się, że tak jest także w Twoim przypadku. Niewątpliwie czujesz się zagubiona, nie jesteś zadowolona ze swojego życia, ale brak Ci także sił do dokonania zmian. Sądzę, że przyczyną tego uwikłania się w wewnętrzne przeżycia prawdopodobnie był też epizod z alkoholem, o którym wspominałaś. Niestety okazuje się, że mógł on mieć daleko idące skutki. Przeżycia związane z rozmową z kuratorem a następnie z sędzią z pewnością zostawiły pewien ślad w Twojej psychice i wiele wskazuje na to, że do dziś nie potrafisz sobie poradzić z tymi emocjami.

W Twoim życiu nawarstwiło się kilka istotnych problemów, co jak sądzę wpłynęło na pojawienie się i utrwalenie postawy wycofania z życia społecznego. Musisz jednak wiedzieć, że można to jeszcze zmienić, ale tak jak wspominałam wymagać to będzie od Ciebie zaangażowania. Pierwszy krok już wykonałaś - zdecydowałaś się napisać do mnie list, wyraża on prośbę o pomoc a zarazem chęć skorzystania z niej. Uważam, że w tej sytuacji koniecznym jest byś udała się na konsultację psychologiczną, taka rozmowa może wiele rozjaśnić, wskazać pewne drogi wyjścia z sytuacji. Jesteś osobą niepełnoletnią, dlatego bez zgody opiekuna nie możesz się zgłosić na taką konsultację, jedynym wyjątkiem jest psycholog bądź pedagog szkolny - tutaj możesz się udać w każdej chwili. Nie obawiaj się tego, taka osoba jest w szkole po to, by Ci pomóc i udzielić wsparcia.

Problemy, które aktualnie są żywe w Twoim życiu muszą zostać przepracowane, nie można zostawić tego własnemu biegowi. Jeśli nie podejmiesz żadnych działań, problem osamotnienia i trudności w nawiązywaniu relacji z innymi może się pogłębiać - nie warto ryzykować, zawłaszcza, że obecna sytuacja nie jest dla Ciebie satysfakcjonująca.

Zdaje się, że w Twoim życiu jest wiele silnych emocji i uczuć - warto je czasem z siebie wyrzucić, porozmawiać z kimś, kto może pozwoli spojrzeć na te same kwestie z nieco innej perspektywy. Dlatego w chwilach, gdy będzie Ci źle zachęcam do skorzystania z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży (bezpłatny numer: 116 111) - znajdziesz tu kompetentne osoby, które pomogą rozładować wzbierające napięcie emocjonalne.

Serdecznie pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty