Witam,
Tego typu relacje są rodzajem nieświadomej gry między partnerami,z których jedno/tutaj Twój narzeczony/odgrywa rolę dziecka,natomiast drugie z Was/Ty sama/rolę matki opiekuńczej.W relecjach międzyludzkich a więc i w związkach partnerskich sa jeszcze inne "gry"i mozna cokolwiek poczytać na ten temat.Co do mojego stanowiska,jako terapeuty:
"gra"z jednej strony podtrzymuje związek i najczęściej jest kontynuacją jakiegoś nawykowego zachowania z przeszłości.Gdy więc pomaga się innym lub wręcz opiekuje, można czuć od nich wdzięczność, można siebie samą postrzegać jako kochaną,atrakcyjną,niezbędną.
Ale to pułapka,
bo jak już dostrzegasz,"dziecko"w miarę rozwoju najpierw o nic nie prosi,mozna więc je przytulać,całować i prowadzić po swojemu,samemu się dowartościowując.Wkrótce jednak dziecko podrasta i daje Ci coraz bardziej skomplikowane zadania do rozwiązania.Tak będzie nadal,niestety.bowiem partner nie ma świadomości,że sprawia kłopot,że robi coś bardzo niedorosłego.Ty bowiem nadal reagujesz opiekuńczo"jak mu pomóc"?
Tak więc,przygotuj się,że gdy przestaniesz pomagać,on znajdzie sobie nową "matkę",albo zastosuje szantaż na poziomie nastolatka/ucieknie z domu,obrazi się itp/.
Z powyższych powodów zachęcam Cię,byś odważyła się świadomie popracować nad Waszym związkiem i i począwszy od powaznej rozmowy na temat Twoich niepokojów,zaproponowała wspólną terapię,w której oboje macie szansę zaprzestać destrukcyjnej gry.
Serdecznie pozdrawiam
