Witam Panią,
to, co Pani przeżywa i doświadcza jest trudne dla młodej, wchodzącej w życie osoby. Rodzice korzystają z Pani pomocy w opiece nad młodszym rodzeństwem w szerokim zakresie, a Pani spełnia ich oczekiwania. W rodzinie bardzo ważne jest wzajemne wspieranie się, pomaganie, ale także liczenie się z potrzebami wszystkich jej członków. Rodzice przyzwyczaili się do korzystania z Pani opieki nad młodszym rodzeństwem, a Pani jest zawsze obecna w ich życiu. To wydaje się być standardem funkcjonowania Państwa rodziny. Jednak, aby Pani lepiej czuła się w tych relacjach, powinna próbować rozmawiać z rodzicami z poziomu pełnoletniej osoby. Rolą młodego dorosłego jest odseparowanie się od rodziców, stawianie granic, po to, aby móc rozpocząć własne życie. Myślę, że warto rozmawiać z rodzicami, przedstawiać im swoje bieżące i dalsze plany oraz potrzeby. Próbować wspólnie ustalać sposób opieki nad maluchami, tak, aby można było zapewnić im bezpieczeństwo, a Pani możliwość własnego, niezależnego życia. Jeżeli Pani nie będzie próbowała tego robić sama, rodzice niekoniecznie muszą się domyślić, że ta sytuacja jest dla Pani niekomfortowa.
Czasem trudno ze względów emocjonalnych odsunąć się od rodziców, postawić im granice i żyć bez ich poleceń, próśb, czy nakazów. Zdarza się, że nawet dorośli pozostają długo, w niekorzystnych symbiotycznych związkach ze swoimi rodzicami. W takiej sytuacji warto rozważyć spotkanie z psychologiem, aby zobaczyć, co wiąże i nie pozwala odejść do własnego życia.
