Próba samobójcza po traumatycznym przeżyciu

Ponad 10 lat temu miałam próbę samobójczą po traumatycznym przeżyciu.Trafiłam do szpitala psychiatrycznego z którego wyszłam z rozpoznaniem "Osobowość dyssocjalna-dekompensacja F60.2." i oprócz tego uzależnienie od środków psychoaktywnych.Jestem psychopatą?Odbiegam od tego zaburzenia znacznie, wiem to ja, moi bliscy a nawet mój terapeuta.Odczuwam lęk, ciągle mam poczucie winy,płaczę i wspólczuję innym a ta diagnoza poza słowem dekompensacja pojawiła się jeszcze 2 razy w moim życiu.

KOBIETA, 31 LAT ponad rok temu

Uzależnienia Trauma Psychiatria Psychologia Psychoterapia Myśli samobójcze Poczucie winy

Czym różni się nerwica od innych zaburzeń psychicznych?

Mgr Anga Aleksandrowicz Psychologia, Wrocław

67 poziom zaufania

Witam,

Ważne jest leczenie osoby nie objawów,ważniejsze jest Pani samopoczucie jako pacjenta, autentyczna pomoc i zrozumienie okazywane przez specjalistów, niż skupianie się na sformułowaniu, na etykietce którym "nazwano" objawy, trudności czy też rodzaj cierpienia.
Rozumiem, że diagnoza, którą Pani siebie opisuje i którą Pani otrzymała może budzić niepewność, może budzić sprzeciw w sytuacjach, gdy "raz postawiona diagnoza" zaczyna żyć własnym życiem i pozostaje z Panią "na zawsze" mając wpływ na ocenę przez inne osoby Pani zachowań i cech a także wpływając na to jak Pani samą siebie postrzega...
Na szczęście nie jest Pani osamotniona w swojej codziennej walce o ocalenie zdrowia psychicznego, o wyrwanie się poza "etykietkę i związane z nią skojarzenia" pochodzącą z karty wypisu ze szpitala!. W tym trudnym doświadczeniu związanym z "byciem pacjentem z etykietką" może Pani liczyć na wsparcie bliskich i terapeuty, którzy dostrzegają Pani cierpienie i zachowania, które nie pokrywają się z wymyśloną przez diagnostyka albo innych ludzi koncepcją.

pozdrawiam
A.Aleksandrowicz

https://www.facebook.com/pages/Psychoterapia-Anga-Aleksandrowicz/849652415108571?ref=hl

Mgr Joanna Marciniak Psychoterapia, Śrem

53 poziom zaufania

10 lat temu to szmat czasu. z całą pewnością dokonały się zmiany z tym czasie w Pani życiu. Ma Pani na to "świadków" - Pani sama, znajomi, terapeuta. Diagnoza to nie wyrok, więc zachęcam do budowania myślenia o sobie poza "tą diagnozą". Przecież nie nazywa się Pani Dysocjacja Dekompensacja, tylko ma Pani jakieś imię, nazwisko, upodobania, coś Pani lubi robić, z czegoś się śmiać, coś Panią wzrusza, kogoś Pani lubi etc... Doświadczenie sprzed lat, to Pani historia, która coś wniosła do Pani życia, ale nie Pani. Życzę wszystkiego dobrego w poszukiwaniu siebie, takiej, jaką chce Pani siebie widzieć.

Mgr Kamila Dziwota Psychologia, Kraków

68 poziom zaufania

Dzień dobry,
Czy czuje się Pani jakoś skrzywdzona poprzez niesprawiedliwą diagnozę? Jakie to ma dla Pani znaczenie - ta diagnoza?
Jeśli robi Pani postępy w terapii - wszystko jest w porządku.
Rozumiem, że Pani poddaje tę diagnozę w wątpliwość i chciałaby usłyszeć, że nie ma osobowości dyssocjalnej. Jednak bez pogłębionego wywiadu, przez internet, nikt Pani diagnozy nie wystawi. Istotne są np. przyczyny próby samobójczej, to czy żyje Pani obecnie w trzeźwości itp, i wiele wiele innych.
Pozdrawiam serdecznie.