Relacje z ojcem i szantaż emocjonalny

Relacje dorosłych dzieci z rodzicami zazwyczaj nie są łatwe dla obydwu stron. Z jednej strony jest Pani dorosłą kobietą, która ma własne życie (stały związek, pracę) a z drugiej w relacji z ojcem małą dziewczynką-córeczką. Jeśli ojciec wspomina o "wdzięczności" (mając na myśli "brak wdzięczności") automatycznie pojawia się w Pani poczucie winy i złość oraz zniechęcenie do dalszego kontaktu. Z listu wynika, że tego typu zdarzenia się powtarzają.
Warto w tej sytuacji umówić się na wizytę u psychologa by przyjrzeć sie swojej relacji z ojcem (czego ojciec oczekuje kiedy w ten sposób się zachowuje? w jakich sytuacjach pojawiają się podobne oczekiwania, emocje itp.) i przygotować się do dojrzałej rozmowy z ojcem. W rozmowie podzielić sie swoimi refleksjami i wyznaczyć zdrowe granice. "Tato chce mieć z tobą kontakt bo choć jestem dorosła to nadal jesteś dla mnie ważny... ale proszę cię, żebyś nie mówił/nie pisał do mnie w ten sposób...kiedy to robisz jest mi przykro i to oddala mnie od chęci spotkania się z tobą."

Ma pani prawo do spędzania świąt w taki sposób, jaki pani i partnerowi odpowiada. Jesteście dorośli i możecie sami o tym decydować. Może warto podjąć próbę porozmawiania z ojcem, ale ni ma tutaj żadnej gwarancji powodzenia.

Witam,
Warto się zastanowić, czy to rodzic przekracza Pani granice, czy może nigdy Pani tych granic nie postawiła. Warto zacząć od tego w spokojnej rozmowie. A potem postawić granice: „Tato, rozumiem że się chciałbyś abyśmy zawsze przyjeżdzali na święta, ale jestem już dorosła i mam prawo mieć swoje plany. To nie znaczy, że cię nie kocham i że nie jesteś dla mnie ważny". Takie zdania warto wypowiedzieć wprost, spokojnie, bez agresji, ale stanowczo. Bo tak robią dorośli i na ogół to działa. Tacie zrobi się przykro? Być może. Ale nie ma nic złego w stawianiu granic.
Może się jednak okazać, że tata nie jest zainteresowany tym, żeby cokolwiek zmieniać. Że na próby stawianie granic rodzic reaguje złością lub poczuciem odrzucenia. Warto wówczas pogodzić się z tym, że być może nigdy nie otrzymamy od niego od niego, czego potrzebujemy – prawdziwego zrozumienia, wsparcia, miłości. To jest bardzo trudny proces, bo uświadomienie sobie tego wywołuje ogromny smutek. Ale to proces uzdrawiający. Bo przyjęcie rodzica takim jaki jest, oznacza jednocześnie życie w zgodzie z samym sobą. W przejściu takiego procesu pomaga bardzo psychoterapia.
Pozdrawiam,
Marta Dziekanowska