Witam,
myślę, że warto pójść za swoim odczuciem zmęczenia i przygotować siebie i córkę na trudny moment separacji. Im dłużej będzie Pani zwlekała tym trudniej będzie "wyprowadzić się" z łóżka córki. Dziewczynka w jej wieku potrzebuje jasnych i czytelnych granic, warto, żeby miała również swoje i tylko swoje terytorium, jakim jest niewątpliwie własne łóżko. Podejrzewam, że nie będzie to łatwe zadanie dla Pani.
Przede wszytskim należy uprzedzić córkę, że od np. jutra będzie spała sama w swoim łóżeczku, a jeśli do Pani przyjdzie to ją Pani odprowadzi do jej pokoju. Można jej powiedzieć, że już jest duża i czas, żeby miała oddzielne łóżko. Należy dodać, że mamusia śpi z tatusiem i przychodzi taki czas, że dzieci śpią same. Następnie podstawą jest konsekwencja - też niełatwa umiejętność, jednak w tym wypadku konieczna. Proszę uzbroić się w cierpliwość, bo kilkanaście nocy będzie najpewniej nieprzespanych, będzie Pani krążyła między jednym pokojem a drugim. Córka może tez się buntować, ważne, żeby przyjąć jej emocje "Widzę, że złości Cię ta sytuacja, widzę że ci trudno", ale im nie ulegać.
Niektórzy rodzice kładą koło swojego łóżka mały materacyk dla dziecka, w razie gdyby przychodziło nadal w nocy. Ja jednak zachęcam do odprowadzania córki do pokoju za każdym razem i umówienia się z nią, że potrzyma Pani ją za rączkę, czy pogłaszcze po główce, czekając przy tym aż zaśnie (ale nie w jej łóżku tylko obok)To jej zapewni poczucie bezpieczeństwa i zaspoki potrzebę sięgnięcia po mamę w nocy.
Gdyby miała Pani kłopoty z wprowadzeniem powyższych wsazówek zachęcam do wybrania się do psychologa, który Panią wesprze.
Powodzenia!:)
