Zaburzenie typu borderline - czy powinnam udać się do psychiatry?

Witam, mam 19 lat. Przez jakiś czas leczyłam się psychiatrycznie. Mam za sobą dwutygodniowy pobyt w szpitalu psychiatrycznym, który miał miejsce po drugiej próbie samobójczej pół roku temu. W szpitalu powiedziano mi, że prawdopodobnie mam zaburzenie typu borderline. Od tamtej pory nie przyjmuję żadnych leków, ani nie leczę się. Wydawało mi się, że jest lepiej, że może to wszystko, co się ze mną działo, było wynikiem zaburzeń wywołanych dojrzewaniem. Minęło pół roku i wszystko zaczęło znów wracać. Znowu nie mogę się skupić, mam autoagresywne myśli, ale lepiej sobie z nimi radzę, chociaż boję się, że znowu zrobię coś nad czym nie będę mieć kontroli. Czy istnieje możliwość, że to za parę tygodni minie i znowu będzie w porządku? Czy powinnam udać się do psychiatry? Ostatnio leczenie sprawiło, że było tylko gorzej, bo przez przyjmowane leki miałam ogromne wahania nastroju, które ostatecznie doprowadziły do drugiej próby samobójczej. Nie bardzo wiem, jak zachować się w obecnej sytuacji, bo boję się, że ewentualne podjęte działania mogą być jeszcze gorsze niż ich brak, a rozmowa na ten temat z bliskimi sprawiłaby tylko, że zaczęliby się o mnie martwić i obwiniać za to, że nie potrafią mi pomóc. Proszę o jakąś wskazówkę, poradę. Nie mogę przez swoje "humorki" zniszczyć swojego życia i zawieść rodziny. Pozdrawiam, Marta

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Pobyt na oddziale psychiatrycznym

Witam!

Pani problem to nie "humorki", które można zbywać. Zaburzenia osobowości typu borderline są poważnym problemem, który może prowadzić do degradacji życia osoby na nie cierpiącej. Nie lekceważyłabym pojawiających się objawów. Leczenie szpitalne i przyjmowanie leków mogły wpłynąć na tymczasową poprawę i stabilizację nastroju. Jednak sama Pani zauważa, że problem powraca. Nie warto ryzykować kolejnego nasilenia się objawów.

Może Pani zgłosić się do lekarza psychiatry sama, jest Pani pełnoletnia. Nie jest Pani zobowiązana, żeby informować o tym rodzinę. Rozumiem, że obawia się Pani kolejnych problemów i reakcji rodziny. Może Pani wpłynąć na trwałą poprawę swojego samopoczucia pozostając pod stałą opieką lekarza psychiatry, stosując się do jego zaleceń i uczestnicząc w psychoterapii. Leczenie zaburzeń osobowości jest procesem wymagającym czasu i zaangażowania.

Ważne jest również to, by Pani współpracowała z lekarzem i terapeutą. Jeśli czuje się Pani źle po przepisanych lekach, to należy o tym poinformować lekarza. Psychiatra może zmienić leki, żeby dostosować leczenie do Pani potrzeb. Natomiast psychoterapia pozwala wpływać na poprawę kontroli emocji i zmniejszać nasilenie objawów. Regularne uczestnictwo w sesjach z terapeutą może pozwolić zmniejszać Pani napięcie psychiczne, a tym samym ograniczać ilość myśli i zachowań autoagresywnych.

Swojej rodzinie może Pani dać do przeczytania materiały na temat Pani zaburzeń lub zabrać ich na jedno czy więcej spotkań do lekarza i terapeuty. Możliwe, że jeśli będą mieli większą wiedzę na temat Pani problemów, będą mogli Panią wspierać i wspomagać Panią bez poczucia winy. Zarówno Pani, jak i Pani bliscy, możecie korzystać z forów i czatów tematycznych oraz telefonów zaufania (polecam 116123 dla osób w kryzysie). 

Pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty