6 popularnych mitów o łuszczycy

Zmiany skórne są czerwone, pokryte białą łuską, a czasem nawet krwawią. Właśnie dlatego inne osoby mogą obawiać się zarażenia i unikają podania ręki na przywitanie. Łuszczyca to choroba autoimmunologiczna, a nie zakaźna. Nie można przenieść jej z jednej osoby na drugą poprzez bezpośredni kontakt ani korzystanie z tych samych przedmiotów.

Niestety, przez ten mit – a raczej brak wiedzy – cierpi wielu chorych. Negatywne reakcje otoczenia sprawiają, że pacjenci zamykają się w sobie i unikają kontaktów.

Niestety, nie można wyleczyć łuszczycy. Lekarz medycy estetycznej Izabela Lenartowicz tłumaczy jednak, że konsultacja z dermatologiem może pomóc w zmniejszeniu uciążliwości objawów. – Dostępne są preparaty, które łagodzą stan skóry i zmniejszają nasilenie objawów – mówi ekspert.

Stosuje się wiele różnych metod: środki farmakologiczne, kosmetyki do stosowania zewnętrznego, naświetlania. Każdy pacjent inaczej reaguje na poszczególne rodzaje terapii, dlatego należy obserwować skórę, by dowiedzieć się, co jej służy.

Jakie preparaty do stosowania zewnętrznego wybierać? – Skuteczne na łuszczycę maści czy kremy zawierają substancje takie jak: kortykosteroidy, retinoidy, witamina D3, smoła pogazowa lub ditranol. Kojące mogą być roztwory do kąpieli – wyjaśnia lekarz Małgorzata Horbaczewska.

Chorzy na łuszczycę powinni skorzystać zwłaszcza z kąpieli w soli z Morza Martwego, która łagodzi podrażnienia i nawilża naskórek. W codziennej pielęgnacji nie powinno też zabraknąć emolientów.

Łuszczyca to choroba skóry, jednak problem nie ogranicza się jedynie do kwestii wizualnych. Należy pamiętać, że to schorzenie autoimmunologiczne. Poza tym szorstka, łuszcząca się skóra ze stanami zapalanymi nie tylko wygląda mało estetycznie, ale jest również źródłem bólu fizycznego i psychicznego.

Psycholog Justyna Piątkowska potwierdza, że choroby autoimmunologiczne mają związek z kondycją emocjonalną i zdrowiem psychicznym. W praktyce działa to w obie strony. Specjaliści twierdzą, że silny stres może wywołać wysiew zmian skórnych. Z drugiej strony, osoby cierpiące na łuszczycę bardzo często mają również problemy psychologiczne.

Potwierdziły to badania przeprowadzone na Uniwersytecie Nowojorskim. Naukowcy wykazali, że osoby chorujące na łuszczycę są aż dwukrotnie bardziej narażone na depresję od osób, które nie cierpią na żadne schorzenia skórne. Łuszczyca nie może być więc traktowana tylko jako choroba skóry, a pacjenci potrzebują kompleksowej opieki.

Osoby z tym schorzeniem mogą zauważyć poprawę kondycji skóry w lecie oraz po urlopie w ciepłych krajach. Rzeczywiście, światło ultrafioletowe zmniejsza stany zapalne skóry, ale nie każdy chory na łuszczycę zaobserwuje pozytywne rezultaty opalania. Co więcej, w niektórych przypadkach nadmierna ekspozycja na słońce może zaostrzyć objawy.

A co z solarium? Lekarz Izabela Ławnicka wyjaśnia, że korzystanie z opalających łóżek może krótkotrwale złagodzić dolegliwości skórne, ale nie pomoże w całkowitym pozbyciu się zmian łuszczycowych.

W leczeniu tej choroby wykorzystuje się naświetlanie przy pomocy specjalnych lamp UVA i UVB. Czym różnią się od tych w solariach? Przede wszystkim promienie lamp są dobrane pod względem długości fal i natężenia tak, by leczyć łuszczycę. Poza tym w solariach wykorzystuje się tylko promieniowanie UVA, a do leczenia oba rodzaje ultrafioletu.

Dermatolog Aleksandra Siedlewicz tłumaczy: – Leczenie promieniami UVA i UVB powinno odbywać się pod kontrolą lekarza, który będzie decydował o systematycznym zwiększaniu dawek naświetleń.
Kuracja w solarium na własną rękę może przynieść więcej szkód niż pożytku. Chociaż stan skóry na krótko się poprawi, naskórek może być dodatkowo podrażniony i wysuszony. Nie zapominajmy też o tym, że nadmierna ekspozycja na promieniowanie UV przyczynia się do wcześniejszego starzenia skóry.

Wszystko zależy od predyspozycji konkretnej osoby. Wielu chorych na łuszczycę ma tatuaże i nie zauważyło żadnych reakcji niepożądanych. Mimo wszystko większość lekarzy odradza tatuaże przy tej chorobie. – Każde mechaniczne uszkodzenie skóry może skutkować wysiewem zmian łuszczycowych – wyjaśnia lekarz Izabela Ławnicka.

W zaleceniach Państwowej Inspekcji Sanitarnej również znajduje się zapis mówiący, że łuszczyca jest przeciwwskazaniem do wykonania tatuaży. Część osób mimo to decyduje się na nie, ale wybiera miejsca na ciele, na których nie ma łuszczącej się skóry. Niestety, nigdy nie wiadomo, w jaki sposób organizm zareaguje na tatuaż. Może być tak, że po zabiegu pojawi się ostry stan zapalny, podrażnienie, zaczerwienienie i opuchlizna.

Na tatuażu mogą wystąpić odbarwienia, a przez zmiany skórne nie będzie wyglądał tak, jak w zamierzeniu. Przed wykonaniem warto skonsultować się z dermatologiem, który wyjaśni, jakie mogą być konsekwencje.

To mit, ponieważ dieta jest istotna zarówno dla stanu skóry, jak i kondycji całego organizmu. Dzięki odpowiedniemu odżywianiu można łagodzić stany zapalne. Niektóre produkty mogą jednak szkodzić. Czego unikać? – W jadłospisie osoby chorującej na łuszczycę należy ograniczyć źródła nasyconych kwasów tłuszczowych, czyli tłuste wędliny, mięso, podroby, smalec, pełnotłusty nabiał – mówi dietetyk Anna Kaczanowska.

Poza tym warto zminimalizować ilość alkoholu, ostrych przypraw, produktów wysoko przetworzonych, słodyczy, napojów zawierających kofeinę. Należy wnikliwie obserwować organizm i jego reakcje na poszczególne produkty.

Coraz częściej mówi się również o tym, że łuszczyca występuje równocześnie z nietolerancjami pokarmowymi. Wielu pacjentów zauważyło poprawę stanu skóry po wyeliminowaniu z diety glutenu.

Co zatem warto jeść przy łuszczycy? Dietetyk Sylwia Strojek zwraca uwagę na kwasy omega-3 i omega-6, które są ważne dla prawidłowego funkcjonowania skóry. Ich źródłem są oleje roślinne (zwłaszcza lniany czy oliwa z oliwek), orzechy, pestki, ryby morskie, awokado.

W menu nie może zabraknąć świeżych warzyw i owoców, które dostarczają witamin, minerałów i antyoksydantów ważnych dla skóry. Regenerujący się naskórek potrzebuje również białka – podstawowego budulca komórek. Osoby z łuszczycą powinny więc często sięgać po ryby, owoce morza, drób, chude mięso oraz roślinne źródła białka, np. warzywa strączkowe.