Apraksja – charakterystyka, przyczyny, rodzaje, diagnoza, leczenie

Apraksja jest zaburzeniem neurologicznym. Objawia się trudnościami w wykonywaniu znanych nam czynności. Mózg ma trudności w wykonywaniu ich na komendę. Osoba, która cierpi na apraksję ma trudności w jednoczesnym rozumieniu polecenia, chęci jego wykonania oraz osłabieniu czucia mięśni.

Przyczyna apraksji to uszkodzenie mózgu. Konkretnie występują problemy z przekazywaniem informacji pomiędzy neuronami. Odpowiadają one za motorykę. Uszkodzenia neuronów mogą być spowodowane przez udar mózgu, guz mózgu, a także przy zapaleniu mózgu.

Apraksja może być wywołana także przez choroby mózgu jakimi są choroba Huntingtona, choroba Alzheimera, zwyrodnienie korowo-podstawowe, czy otępienie czołowo-skroniowe.

Apraksja może mieć różne rodzaje. Możemy się spotkać z apraksją ruchową. Ten rodzaj apraksji pojawia się w wyniku uszkodzenia tylnej części płata czołowego mózgu. Jest ona odpowiedzialna za zdolności ruchowe. Apraksja ruchowa wpływa na problemy z wykonywaniem działań motorycznych. Chory wykonuje czynności niezgrabnie i opornie.

Apraksja może dotyczyć także zdolności wyobrażeniowo-ruchowych. Ten rodzaj apraksji polega na tym, że pacjent ma świadomość jak wykonuje się daną czynność, ale mimo to nie jest w stanie jej wykonać prawidłowo. Ruchy osoby chorej są niezgrabne i możemy mieć wrażenie, że chory zapomniał jak wykonać daną czynność.

Apraksja ustno-twarzowa jest spowodowana niedowładem nerwów twarzowych i języka. Chory ma problem z naśladowaniem ruchów twarzy innej osoby. Trudności mogą sprawić takie czynności jak gwizdanie, marszczenie czoła, pokazywanie języka czy oblizywanie warg wykonywane na czyjąś komendę.

Apraksja mowy objawia się problemami z powtarzaniem słów. Mowa chorego jest niespójna. Omija on spółgłoski na początkach i końcach wyrazów. Apraksja mowy najczęściej występuje u osób, które chorowały na guza mózgu lub przeszły udar mózgu.

Apraksja oczna najczęściej występuje u dzieci ok. 1 roku życia. Apraksja oczna występuje w wyniku opóźnionego dojrzewania mózgu, ale może być także związana z rozwojem lub zaburzeniami metabolicznymi. Objawy apraksji ocznej mogą utrzymywać się nawet do drugiej dekady życia.

Apraksję można stwierdzić poprzez wywiad z rodziną chorego. Ona najczęściej zaobserwuje nieprawidłowe zachowania w rozwoju czy funkcjonowaniu. W diagnostyce apraksji przydatne są także metody obrazowego badania układu nerwowego takie jak rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa czy arteriografia naczyń mózgowych. Wykonuj się także testy, na podstawie których można zbadać procesy poznawcze u chorych pacjentów.

Apraksja może być leczona, ale sposób jej leczenia zależy w dużej mierze od czynnika odpowiedzialnego za jej wystąpienie. Apraksja może być leczona farmakologicznie lub operacyjnie. Zdarza się, że niektóre rodzaje apraksji mogą być nieuleczalne i konieczna jest długotrwała rehabilitacja.