Czopki - leczenie, działanie, zalety, wady

W zależności od składników czopki działają na miejsce podania leku (odbyt, pochwę, cewkę moczową) lub na cały organizm. Do pierwszego rodzaju należą czopki glicerynowe, których celem działania jest przyspieszenie ruchu robaczkowego jelit, a tym samym wywołanie wypróżnienia. Inne rodzaje czopków stosuje się na przykład na objawy grypy i przeziębienia.

Czopki mają zarówno zalety, jak i wady. Do niewątpliwych korzyści płynących z czopków należy fakt, iż podczas ich stosowania efekt pierwszego przejścia przez wątrobę zostaje wyeliminowany. Metabolizm leków podawanych w formie czopków jest wolniejszy, przez co zwiększa się ich biodostępność. Substancja aktywna uwalniana z czopka zostaje wchłaniana przez błonę śluzową w odbytnicy. Następnie wędruje do żyły brzusznej środkowej i górnej, a stamtąd trafia do krążenia ogólnego.

Leki podawane w formie czopków, najczęściej są nietrwałe w środowisku kwasowym lub działają niekorzystnie na przewód pokarmowy, a tym samym doustne ich przyjmowanie może być niewskazane. Dodatkowo leki w czopkach można podawać niemowlakom, osobom nieprzytomnym lub wymiotującym, a także każdemu, kto ma problemy z połykaniem tabletek, dla którego niemożliwe jest przyjmowanie leków w formie doustnej.

Największa wada czopków to różna szybkość wchłaniania substancji aktywnej leku, uzależniona od formy podania. W wadliwie wykonanych czopkach substancja czynna może być rozłożona nierównomiernie. Dodatkowo należy pamiętać, że w wyższej temperaturze czopki mogą ulegać deformacji, przez co ich aplikacja jest utrudniona. Jednak głównym zarzutem wobec leku doodbytniczego jest nieestetyczność jego stosowania.

W niektórych krajach (np. we Francji) wiele leków dostępnych jest w formie czopków. Nie wszyscy jednak preferują tą drogę podawania leków. Mimo tego są przypadki, gdy doodbytnicze stosowanie farmaceutyków jest jedyną opcją, której niewątpliwym plusem jest zmniejszenie obciążenia wątroby.