Psychoterapia indywidualna w nerwicy

Oddziaływania psychoterapeutyczne można podzielić na podtrzymujące i restrukturujące. Obie formy mają na celu umożliwienie pacjentowi zrozumienia i zaakceptowania swojego problemu. Chory powinien wiedzieć, że jego zaburzenia mają podłoże psychiczne.

Pacjent wspólnie z terapeutą stara się usunąć przyczyny, które mogą wyzwalać albo utrwalać zaburzenia. Leczenie nerwicy przez psychoterapię powinno być również dobrane do indywidualnych potrzeb pacjenta, zgodnie z jego cechami osobowości i zgłaszanymi problemami. Najważniejszym jednak celem terapii jest powrót chorego do sprawnego funkcjonowania: psychicznego, fizycznego i społecznego.

Praca z pacjentem w ramach psychoterapii podtrzymującej ma na celu zmianę jego stosunku do choroby i wiążących się z nią dolegliwości. Chory poznaje metody sprawniejszego radzenia sobie w trudnych sytuacjach i możliwości efektywnego rozwiązywania problemów.

Psychoterapeuta wywiera wpływ na sposób, w jaki chory reaguje, postrzega i przeżywa, oraz wzmacnia pozytywne wzorce zachowań. Ten rodzaj terapii przeznaczony jest dla osób, które przejawiają takie cechy, jak napięcie, niepokój, obawy, bezradność, zrezygnowanie i poddanie się. Osoby takie czują się zwykle nieszczęśliwe i wymagają wsparcia. Psychoterapia podtrzymująca to właśnie terapia wspierająca. W trakcie sesji chory ma szansę na podzielenie się swoimi kłopotami, trudnościami, ale również przeżyciami i wspomnieniami.

• Psychoterapia integrująca nazywana również restrukturalizującą jest rodzajem terapii wskazanym dla osób cierpiących na przewlekłą nerwicę. Uczestnictwo w niej może trwać nawet kilka miesięcy i wymaga systematyczności. W założeniu ten rodzaj psychoterapii ma zmieniać postawy chorego, a w razie potrzeby również jego osobowość. Ten rodzaj pomocy indywidualnej daje dobre efekty również przy włączeniu osoby chorej do psychoterapii grupowej.
• Nawiązanie kontaktu z pacjentem i wytworzenie wzajemnego zaufania jest niezbędne do prowadzenia tego rodzaju oddziaływań terapeutycznych. W trakcie trwania psychoterapii chory opowiada o trudnościach, przeżyciach i bolesnych sprawach. Dostaje również informacje na temat powiązań tych problemów z jego chorobą. Dzięki temu może sam dochodzić do źródeł swoich trudności i starać się zrozumieć swoje postępowanie oraz reakcje. Jest to pierwsza faza terapii, w której pacjent wypracowuje wgląd we własne problemy i wewnętrzne przeżycia.
• Kolejnym etapem jest reorientacja, czyli zmiana stosunku chorego do samego siebie, swojej choroby oraz własnych przeżyć i postępowania. W trakcie psychoterapii dąży się do osiągnięcia takiej zmiany w pacjencie, co daje mu możliwość rozwiązania swoich problemów i poradzenia sobie z chorobą.

Hipnoza jest jedną z metod terapeutycznych stosowanych w leczeniu nerwic. U niektórych osób zastosowanie hipnozy powoduje zmniejszenie lub ustąpienie objawów choroby. Dla wielu chorych na nerwicę hipnoza jest pomocna w odprężeniu się i poprawie samopoczucia. Tego rodzaju oddziaływania nie można stosować długo, ponieważ może powodować uzależnianie się pacjenta od terapeuty i samej hipnozy.

Metody leczenia nerwicy to także psychoterapia treningowa, która polega na systematycznym wykonywaniu ćwiczeń. W trakcie trwania terapii chory poznaje i wykonuje coraz trudniejsze ćwiczenia. Dają one możliwość zredukowania złych nawyków oraz wytworzenia i utrwalenia pozytywnych wzorców postępowania.

Jak leczyć nerwicę? W zależności od potrzeb i zaawansowania choroby, osoba cierpiąca na nerwicę może wybrać odpowiedni dla siebie rodzaj psychoterapii. Psychoterapia jest podstawową formą leczenia nerwicy, dlatego tak istotne jest dopasowanie jej do indywidualnych potrzeb pacjenta. W takim wypadku uczestnictwo w niej może dawać najlepsze efekty.

Źródła

1. Imielski W., Zaburzenia psychiczne i emocjonalne, SCHOLAR, Warszawa 2010, ISBN 978-83-7383-440-8.
2. Kępiński A., Lęk, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2002, ISBN 83-08-03225-7.
3. Kokoszka A., Zaburzenia nerwicowe. Postępowanie w praktyce ogólnolekarskiej, Medycyna Praktyczna, Kraków 2004, ISBN 83-7430-004-3.
4. Rachman S., Zaburzenia lękowe – modele kliniczne i techniki terapeutyczne, GWP, Gdańsk 2005, ISBN 83-89574-54-3.