Brak chęci do życia a depresja
Życie z chorobą psychiczną jest bardzo trudne. Społeczna świadomość nadal nie jest na zadowalającym poziomie. Osoby chore psychicznie często są odsuwane i izolowane. Dzieje się tak z powodu niewiedzy otoczenia. Depresja i inne choroby psychiczne są problemami, z którymi zmaga się wiele osób. W trakcie trwania choroby zmienia się myślenie oraz pojmowanie rzeczywistości. Depresja jest jedną z chorób, w których samopoczucie oraz samoocena są bardzo zaniżone. Może to prowadzić do problemów oraz narastania napięcia wewnętrznego. Dlatego też wielu chorych na depresję przejawia niewielkie zainteresowanie doczesnością oraz może odczuwać brak chęci do życia.
Depresja jest bardzo poważną chorobą psychiczną. Może dotknąć każdego, bez względu na wiek czy status społeczny. 
W tym artykule:
Objawy depresji
Depresja jest bardzo poważną chorobą psychiczną. Może dotknąć każdego, bez względu na wiek czy status społeczny. W trakcie trwania choroby charakterystyczne są takie objawy, jak: obniżenie samopoczucia, obniżenie poczucia własnej wartości, poczucie bezsensu i beznadziejności, poczucie odrzucenia, brak sił i motywacji do działania.
Są to bardzo poważne zaburzenia psychiczne, które prowadzą do całkowitej zmiany życia chorego. Otoczenie osoby chorej może nie zdawać sobie sprawy z tego, jak wiele wysiłku musi ona wkładać w codzienne funkcjonowanie. Oprócz zaburzeń emocjonalnych i nastroju, dochodzą także inne objawy depresji, np. zaburzenia lękowe, zaburzenia snu i odżywiania. Prowadzi to do osłabienia chorego oraz pogłębiania się jego dolegliwości. Osoba w tym stanie może nie móc wykonywać nawet najprostszych czynności. W takiej sytuacji bardzo wiele zależy od otoczenia chorego.
Ponieważ jego samopoczucie pogarsza się, postawa bliskich i znajomych może powodować poprawę stanu psychicznego lub jego pogorszenie. Jeśli środowisko społeczne działa dodatkowo destrukcyjnie na chorego może on czuć się kompletnie niepotrzebny.
Trudności osób chorych na depresję
Chory pozbawiony wsparcia, traktowany przez bliskich jak element wystroju domu lub zmuszany do działania, może czuć się bardzo przytłoczony. Świat jawi się wtedy jako miejsce cierpień. W przekonaniu chorego nic i nikt nie jest w stanie zmienić tego, co się z nim dzieje. W takiej sytuacji chory traci jakąkolwiek motywację do zmiany swojego stanu zdrowia i odczuwa coraz silniej bezsens egzystencji oraz brak chęci do życia. Może to powodować poważne problemy i wywoływać myśli rezygnacyjne i myśli samobójcze.
Chory żyje w przeświadczeniu, że nie jest nikomu potrzebny, a staje się dla innych ciężarem. Całkowicie wycofuje się z życia i izoluje się od świata zewnętrznego. Natomiast jego świat wewnętrzny przesiąknięty jest smutkiem i cierpieniem. Wszystkie myśli są zaciemnione, chory jest skoncentrowany na swoim zaciemnionym obrazie rzeczywistości.
Pogłębianie się problemów chorego oraz narastanie napięcia emocjonalnego może prowadzić w efekcie do pojawiania się myśli o charakterze rezygnacyjnym. Chory odczuwa bardzo dużą niechęć do świata i izoluje się od niego coraz silniej. Uważa, że jego działania nie mają sensu, a sytuacja w jakiej się znalazł jest bez wyjścia. Takie przekonania umacniają poczucie braku chęci do życia. Brak sensu dalszej egzystencji może być dla chorego motywacją do odebrania sobie życia.
Brak chęci do życia i myśli samobójcze
Zachowanie chorego, wskazujące na jego zrezygnowanie z życia społecznego oraz poczucie winy, może być sygnałem dla otoczenia, że problemy chorego są coraz większe. Wycofywanie się z życia oraz silne poczucie, że jest się ciężarem dla innych może wzmagać w chorym poczucie bezsensu jakichkolwiek działań.
W takim wypadku chory może dojść do wniosku, że odebranie sobie życia będzie najlepszym rozwiązaniem. Brak chęci do życia oraz przeświadczenie o niemożliwości rozwiązania problemów stają się siłą napędową do działania. Myśli samobójcze i poczucie beznadziejności mogą się wtedy nasilać i prowadzić do tragedii.
Jednak nie wszyscy chorzy na depresję wprowadzają swoje myśli w czyn. Negatywizm i brak poczucia sensu w dalszej egzystencji nie muszą prowadzić do targnięcia się na swoje życie. Chorzy na depresję wyrażają różne sądy na temat swojego życia, często podkreślając fakt, że nie ma ono sensu, a ilość problemów całkowicie ich przytłacza. Jednak mimo skrajności i nierealności takich sądów nie każdy chory ma plany związane z samobójstwem. Dlatego też należy zwracać uwagę na zachowanie i wypowiadane przez chorego sądy, żeby upewnić się co do jego intencji.
Jak nadać sens życiu w depresji?
Brak chęci do życia u chorych na depresję może być powodem bierności i izolowania się. Może także przyczyniać się do pojawienia się myśli samobójczych oraz prób ich realizacji.
Zapewnienie osobie z depresją odpowiednich warunków, podkreślanie jego wartości oraz pożyteczności, wzmacnianie go oraz uświadamianie mu błędów w rozumowaniu może być szansą na poradzenie sobie z trudnościami i szybszy powrót do zdrowia. Natomiast zaniedbanie chorego i pogłębianie jego poczucia niepotrzebności może być czynnikiem nasilającym myśli, związane z bezsensem życia oraz planów samobójczych.
Okazywanie przez chorego braku chęci do życia powinno być silnym sygnałem dla jego otoczenia. Pomoc innych może zapewnić choremu komfortowe warunki powrotu do zdrowia i utwierdzać go w jego wartości i użyteczności społecznej.
Źródła
- Hammen C., DEPRESJA – modele kliniczne i techniki terapeutyczne, GWP, Gdańsk 2004, ISBN 83-89574-37-3.
- Heitzman J., (red.), DEPRESJA – odpowiedzi na pytania, Urban & Partner, Wrocław 2007, ISBN 83-60290-22-4.
- Pużyński S., Depresje i zaburzenia afektywne, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2009, ISBN 978-83-200-3828-6.
- Stukan J., Toksyczna psychologia i psychiatria. Depresja a samobójstwo, Prometeusz, Polska 2010, ISBN 978-83-915222-5-7.
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.
