Kilka słów o kinesiotapingu

Kinesiotaping jest to forma wspomagająca terapię. Toczą się szerokie dyskusje i opisy poszczególnych przypadków mające rozstrzygnąć skuteczność metody kinesiotapingu. Pojawia się coraz więcej publikacji, które udowadniają sens jej stosowania. Pojawiają się również głosy sceptyczne, jakoby zasada działania plastrów opierała się jedynie na zasadzie efektu placebo.

Z obserwacji własnych pacjentów widzę, że taka forma wspomagająca terapię daje naprawdę szereg możliwości niesienia pomocy. Uwalnia od dolegliwości bólowych i znacznie przyspiesza okres rekonwalescencji.

Za pioniera metody uważany jest dr Kenzo Kase, który już na początku lat 70. XX wieku rozpoczął liczne badania i próby oklejania swoich pacjentów różnymi technikami. Stworzył on odpowiednie plastry, których zastosowanie, jak się okazuje, jest niezwykle szerokie. Plaster ten rozciąga się jedynie wzdłuż osi długiej, nie jest pokryty żadnymi substancjami leczniczymi, jest rozciągliwy, elastyczny, nie ogranicza ruchomości poszczególnych stawów (w odróżnieniu od tapingu sportowego, który ma na celu usztywnić kontuzjowany staw), jest wodoodporny. Kolor nie ma żadnego znaczenia leczniczego, to tylko i wyłącznie walory estetyczne.

Po raz pierwszy na szeroką skalę kinesiotaping (taping dynamiczny) zaprezentowany został na Igrzyskach Olimpijskich w Chinach i Korei. Wtedy niejako ujrzał on światło dzienne. W Stanach Zjednoczonych masowe stosowanie tej metody miało miejsce ok. roku 1995.

Dynamiczne plastrowanie może mieć zastosowanie w wielu różnorodnych schorzeniach. Sposób działania zależy od sposobu aplikacji. Kształt plastra, który modeluje nożyczkami fizjoterapeuta zależy od miejsca (mięsień, staw, obrzęk na konkretnej części ciała). Przede wszystkim ważne jest zaokrąglenie końców, tak aby plaster miał możliwość trzymania się na ciele pacjenta jak najdłużej (3 do 6 dni).

Istnieje wiele możliwości. Najczęściej stosowane są nacięcia „I”, „Y” lub „X” (gdy przyczepy mięśni proksymalny i dystalny zmieniają swoje położenie w trakcie ruchu), także często wykorzystywany jest „wachlarz” (obrzęki).

Istotny jest kierunek działania taśmy. Gdy chcemy działać na mięśnie, zależy co mamy na celu. Jeśli chcemy wzmocnić, pobudzić, wówczas kierunek jest od przyczepu proksymalnego do dystalnego. Aby uzyskać relaksację mięśnia nadmiernie napiętego (przeciążenie, mięśnie spastyczne), plastry należy nakleić odwrotnie – od dystalnego do proksymalnego.

Ważne jest również, aby podczas aplikacji pamiętać o tym, że po naklejeniu musi być zachowany pełny zakres ruchu w danym stawie. Plaster nie może ograniczać ruchomości.

W kinesiotapingu przeciwobrzękowym zachowany jest kierunek aplikacji taki, jak w drenażu limfatycznym. Ma to umożliwić i ukierunkować odpływ limfy do najbliższych węzłów chłonnych.

Metoda ta niewątpliwie ma wiele zalet i widoczne efekty działania. Wciąż potrzeba nowych doniesień i badań, aby przekonać sceptyków. Jako forma wspomagająca główną terapię jest już stosowana w wielu gabinetach w Polsce i na świecie.