Poziom cukru we krwi u osób starszych – normy i patologie

Poziom cukru we krwi u osób starszych – po 60. roku życia – powinien wynosić na czczo od 70 do 99 mg/dl. Górna granica normy po posiłku nie powinna być wyższa niż 160-180 mg/dl. U osób jeszcze starszych widełki mogą zostać bardziej rozszerzone. Oznacza to, że granice normy są nieco inne, niż w przypadku młodszych pacjentów (140 mg/dl po posiłku). Dlaczego?

Specjaliści szacują się, że po 65. roku życia zaburzenia dotyczące poziomu cukru we krwi pojawiają się nawet u 30 proc. osób. Ma to związek z naturalnymi procesami starzenia się organizmu, wzrostem oporności tkanek na działanie insuliny oraz zmniejszenie jej wydzielania. Ponadto osoby starsze często są schorowane, przechodzą zawały i udary mózgu, a przyjmują leki na choroby przewlekłe. Te również mogą wpływać na poziom cukru we krwi.

Prawidłowy poziom cukru u 65-latka, seniora nieco młodszego i starszego, tak jak i u dziecka czy osoby w wieku średnim, przekłada się na dobre samopoczucie. Za wysoki poziom cukru we krwi wywołuje bowiem wiele niepokojących i nieprzyjemnych objawów.

Cukrzyca u osób starszych może się objawiać inaczej niż u osób młodszych, co często opóźnia właściwe rozpoznanie. Niemniej typowe symptomy hiperglikemii to:

• senność,
• zwiększone pragnienie,
• suchość w ustach,
• częstsze oddawanie moczu,
• oddech o kwaśnym zapachu,
• ból głowy,
• nawracające infekcje (głównie układu moczowego), zakażenia grzybicze,
• nudności, wymioty,
• pogorszenie pamięci,
• pogorszenie samopoczucia,
• problemy ze wzrokiem,
• zaburzenia snu.

Kiedy nieprawidłowy poziom cukru we krwi u osób starszych jest groźny?

Utrzymujący się przez dłuższy czas za niski lub za wysoki poziom cukru może doprowadzić do śpiączki cukrzycowej, która stanowi bezpośrednie zagrożenie życia. Jaki poziom cukru jest niebezpieczny dla życia? Wzrost powyżej 400 mg/dl (i spadek poziomu glukozy do poziomu poniżej 20 mg/dl).

Niekorzystny jest również zbyt niski poziom cukru we krwi, czyli hipoglikemia. Jej objawy to:

• znużenie,
• uczucie dezorientacji,
• trudności z koncentracją,
• silne pocenie się,
• zawroty głowy,
• silne uczucie głodu,
• bóle głowy,
• bladość powłok skórnych,
• drżenie kończyn,
• nagłe wahania nastroju.

Z nieprawidłowym poziomem glukozy boryka się prawie co drugi senior. Zaburzenia cukrzycowe to stan, w którym trzustka nie jest w stanie skutecznie wytwarzać insuliny, czyli naturalnego regulatora poziomu cukru we krwi.

Wyróżnia się dwa główne rodzaje cukrzycy:

• cukrzyca typu I (insulinozależna) – diagnozowana głównie u dzieci i ludzi młodych,
• cukrzyca typu II (insulinoniezależna) – to najczęściej występujący rodzaj cukrzycy u osób starszych. W jej przypadku wysoki poziom cukru we krwi nie wynika z braku insuliny, a jej niewłaściwego działania.

Częstość cukrzycy u osób powyżej 65. roku życia sięga 40 proc., a szczyt zachorowania na typ 2. występuje w okolicach 60 roku życia. Wyróżniono kilka czynników ryzyka, które sprzyjają rozwojowi cukrzycy. To:

• nadwaga lub otyłość,
• nadciśnienie tętnicze i inne choroby układu sercowo-naczyniowego,
• wysoki poziom cholesterolu,
• brak aktywności fizycznej,
• nieodpowiednia dieta,
• występowanie cukrzycy w najbliższej rodzinie.

Kontrolowanie glikemii i leczenie cukrzycy jest ważne. Zaniedbana i zlekceważona choroba może bowiem prowadzić do wielu powikłań, takich jak: choroba niedokrwienna kończyn dolnych, udar mózgu, uszkodzenie nerek, retinopatia, uszkodzenie nerwów, kwasica ketonowa, a nawet śpiączka.

W terapii choroby duże znaczenie ma farmakoterapia, ale także odpowiednia dieta i codzienna aktywność fizyczna. Niezwykle istotna jest regularna kontrola poziomu glukozy we krwi za pomocą glukometru. Zalecenia dla seniorów, jak radzić sobie z cukrzycą, są takie same jak dla wszystkich diabetyków.

Kiedy powinien niepokoić poziom cukru po 60. roku życia u osób, u których zdiagnozowano cukrzycę? Normy, czyli zakres oznaczający prawidłowy poziom cukru u 60-latka, a także osoby nieco młodszej i starszej, są ustalane indywidualnie przez lekarza, a o hiperglikemii może świadczyć cukier na poziomie wyższym niż 180 czy 200 mg/dl.