Terapia biologiczna w chorobie Leśniowskiego-Crohna

Choroba Leśniowskiego-Crohna to autoimmunologiczne, nieswoiste zapalenie jelit. Ma ona podłoże genetyczne, jednak jej przyczyny nie są do końca poznane. Wiadomo jednak, że dolegliwości towarzyszące tej chorobie często wywoływane są przez stres. Obecnie nie ma leczenia przyczynowego tego schorzenia, jednak przy pomocy leków biologicznych można z dużą skutecznością kontrolować jego objawy. W Polsce potwierdzoną chorobę Leśniowskiego-Crohna ma 4792 chorych. Najczęściej zapadają na nią osoby między 20 a 35 rokiem życia, ale coraz częściej chorują małe dzieci, a nawet niemowlęta.

W przeciwieństwie do innych krajów, w Polsce najszybciej działające i najbardziej skuteczne leki podawane są, gdy inne już nie działają, a choroba ma ciężką postać. Leczenie zaczyna się od aminosalicylanów i sterydów, przy czym te drugie często powodują groźne skutki uboczne, takie jak niewydolność kory nadnerczy, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, depresja czy zaniki mięśni. Często konieczne są również operacje chirurgiczne, które okaleczają pacjenta.

Najlepsze rezultaty uzyskuje się podczas podawania chorym leków biologicznych, których główny problem leży w cenie. Dzięki nim można spowolnić rozwój choroby i opóźnić wystąpienie ciężkich powikłań. W Polsce leczenie biologiczne wprowadzono w 2008 roku w ramach programu terapeutycznego. Niestety, może z niego korzystać ograniczona liczba chorych, którzy kwalifikowani są do leczenia późno, gdy choroba spowodowała nieodwracalne szkody w organizmie. Terapia trwa 1 rok, po czym leki są odstawiane, a pacjent zazwyczaj doświadcza nawrotu choroby. Lekarze twierdzą, że pacjenci powinni mieć dostęp do leków biologicznych na wcześniejszym etapie. Chodzi tu przede wszystkim o dzieci, u których wczesne rozpoczęcie leczenia biologicznego może pozwolić na prawidłowy rozwój.