Fosrenol – skład, działanie, wskazania i przeciwwskazania

Fosrenol to preparat doustny, który zawiera węglan lantanu (lanthanum carbonate). Substancję wprowadzono na rynek farmaceutyczny w 2004 roku. Obecnie wykorzystuje go nefrologia.

Jak działa Fosrenol w organizmie?

Fosrenol działa na bazie uwodnionego węglanu lantanu. Obecny w nim lantan wiąże fosforany w przewodzie pokarmowym i ograniczania ich wchłanianie przez ścianę jelit. To prowadzi do obniżenia stężenie fosforanów we krwi i wspomaga leczenie hiperfosfatemii.

Do czego służy lek Fosrenol? Wskazaniem do stosowania Fosrenolu jest leczenie hiperfosfatemii (to zbyt duże stężenie fosforanów nieorganicznych we krwi) u dorosłych z przewlekłą niewydolnością nerek. Celem terapii jest redukcja poziomu fosforanów we krwi.

Preparat wdraża się u dorosłych z niewydolnością nerek:

• poddawanych hemodializie lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej,
• osób, które chorują na przewlekłą chorobę nerek, ale nie są dializowane, przy czym stężenie fosforanów w surowicy ich przekracza 1,78 mmol/l, a dieta uboga w fosforany nie skutkuje obniżeniem stężenia fosforanów we krwi.

Preparat Fosrenol w jest dostępny jako proszek doustny oraz tabletki do rozgryzania i żucia w różnych dawkach umożliwiających ostrożne zwiększanie dawki leku.

Jedna saszetka Fosrenol zawiera 750 mg lub 1000 mg lantanu. Pozostałe składniki leku to dekstraty, krzemionka koloidalna bezwodna i magnezu stearynian.

Substancją czynną tabletek Fosrenol jest lantan 500 mg, 750 mg lub 1000 mg (w postaci lantanu węglanu uwodnionego). Jedna tabletka zawiera 500 mg, 750 mg lub 1000 mg lantanu. Pozostałe składniki leku to: dekstraty, krzemionka koloidalna bezwodna i magnezu stearynian.

Fosrenol przyjmuje się z posiłkiem lub bezpośrednio po nim. Dawka dobowa leku jest podzielona na posiłki, a i ustalana w zależności od stężenia fosforanów w surowicy.

Fosrenol w postaci proszku doustnego jest przeznaczony do zmieszania z półpłynnym produktem spożywczym i natychmiastowego spożycia. Tabletkę należy żyć do rozpuszczenia (w celu ułatwienia żucia można je rozkruszyć). Nie należy ich połykać w całości. Tabletek nie trzeba popijać, co pozwala uniknąć przyjmowania dodatkowych płynów.

Dawka początkowa w przypadku tabletek do rozgryzania i o żucia wynosi zwykle 250 mg (trzy razy na dobę wraz z posiłkami), zaś proszku doustnego wynosi zwykle 750 lub 1000 mg (trzy razy na dobę wraz z posiłkami).

Bardzo ważne jest, by:

• Fosrenol stosować w połączeniu z odpowiednią dietą,
• monitorować stężenie fosforanów w surowicy,
• dostosowywać dawkę co 2-3 tygodnie do osiągnięcia odpowiedniego stężenia fosforanów. Lekarz, na podstawie wyników badania, może zwiększać dawkę aż do osiągnięcia dopuszczalnego stężenia fosforanów we krwi. Konieczne jest, by regularnie kontrolować ich stężenie.

Nawet jeśli istnieją wskazania, nie każdy może stosować lantan. Jakie są przeciwwskazania do stosowania Fosrenolu? To:

• nadwrażliwość na substancje składowe preparatu,
• hipofosfatemia (niedobór fosforanów),
• ciąża (zagrożenie dla człowieka nie jest znane; badanie przeprowadzone na szczurach wykazało toksyczny wpływ na rozwój płodu oraz mniejszą masę ciała młodych w przypadku stosowania dużych dawek),
• okres karmienia piersią (nie wiadomo, czy lantan przenika do mleka ludzkiego).

Nie zaleca się przyjmowania lantanu przez dzieci i młodzież poniżej 18. roku życia.

Z uwagi na ryzyko pojawienia się zaparć podczas przyjmowania lantanu oraz brak badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania substancji, należy zachować ostrożność stosując lantan u osób z niewydolnością wątroby lub nerek, nowotworem żołądka i jelit oraz chorobą Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, ostrą chorobą wrzodową przewodu pokarmowego, niedrożnością obturacyjną jelita, spowolnioną perystaltyką jelit, zakażeniem lub stanem zapalnym jamy brzusznej bądź jelit oraz po operacji jamy brzusznej.

Fosrenol, jak każdy lek, może powodować działania niepożądane. Możliwe skutki uboczne to nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, ból głowy, świąd, wysypka, zgaga, wzdęcia, hipokalcemia (niedobór wapnia we krwi), ale także niedrożność jelit, przerwanie ściany jelita.