Hiperleukocytoza - przyczyny, leczenie, możliwe choroby

Hiperleukocytozą określa się podwyższony poziom białych krwinek (leukocytów) we krwi. Nieprawidłowości widać w podstawowych badaniach krwi i mogą być związane z wieloma schorzeniami i dolegliwościami.

Może także wywoływać szereg objawów. Hiperleukocytoza jest najczęściej pierwszym sygnałem do dalszej diagnostyki, a wczesne jej wykrycie zwiększa szanse na wyeliminowanie czynnika chorobotwórczego.

Rodzaje hiperleukocytozy

Wyróżnia się zasadniczo dwa rodzaje hiperleukocytozy: odczynową i proliferacyjną, zwaną także patologiczną. Hiperleukocytoza odczynowa, inaczej fizjologiczną, to przejściowe podwyższenie poziomu białych krwinek. Może pojawić się w ciąży, po wysiłku fizycznym, a także przy ogólnym osłabieniu organizmu i w przypadku niemowląt.

Hiperleukocytoza odczynowa ma miejsce także w przypadku:

• nawracających zakażeń
• zmian metabolicznych
• zawału serca
• zapalenia nerek
• zatruć
• reakcji na niektóre leki

Jeśli leukocytów jest więcej, oznacza to, że organizm walczy z jakąś toczącą się wewnątrz infekcją.

Hiperleukocytoza patologiczna różni się od odczynowej tym, że zwykle nie ustępuje wraz z wyeliminowaniem przyczyny podwyższonej liczby białych krwinek.

Hiperleukocytoza najczęściej świadczy o rozwijającej się infekcji lub toczącycm się stanie zapalnym, z którymi organizm próbuje walczyć poprzez angażowanie układu odpornościowego. Zdarza się jednak, że podwyższony poziom leukocytów jest jednym z pierwszych sygnałów poważniejszego schorzenia.

Często są objawem nieprawidłowego rozrostu białokrwinkowego - tkanek chłonnych lub szpiku kostnego.

Hiperleukocytoza a białaczka

Nadmierny rozrost białych krwinek może być pierwszym sygnałem rozwijającej się białaczki. Schorzenie może mieć charakter przewlekły lub ostry. Niestety bezpośrednia przyczyna rozwoju białaczki ciągle nie jest poznana. Duże znaczenie mają czynniki genetyczne i skłonność do nawracających zakażeń.

Białaczka może też rozwinąć się na skutek upośledzenia czynności układu odpornościowego lub nadmiernego kontaktu z czynnikami drażniącymi (fizycznymi, chemicznymi lub bialogicznymi).

Jeśli hiperleukocytoza wynika z postępującej białaczki, towarzyszą jej takie objawy, jak gorączka septyczna, bladość, ogólne osłabienie i predyspozycje do pojawiania się siniaków oraz krwotoków (np. z nosa).

Białaczce przewlekłej dodatkowo towarzyszy częsty ból gardła, uczucie ucisku w jamie brzusznej oraz powiększenie węzłów chłonnych.

Hiperleukocytoza a rozwój chłoniaka

Chłoniak to rodzaj choroby nowotworowej, która powstaje na skutek rozrostów siateczowo-śródbłonkowych w obrębie układu krwiotwrórczego (czyli np. w szpiku kostnym czy węzłach chłonnych). Są stosunkowo łatwe do wyleczenia, niemniej jednak budzą ogromny lęk.

Podwyższony poziom białych krwinek jest podstawą do podjęcia odpowiednich działań, ponieważ zignorowany chłoniak może dawać przerzuty na inne narządy.

Szpiczak mnogi jako przyczyna hiperleukocytozy

Szpiczak mnogi jest schorzeniem, które bardzo często diagnozowane jest u seniorów. Polega na nieprawidłowym rozroście tzw. komórek plazmatycznych. Szpiczak jest o tyle niebezpieczny, że do rozrostu może dojść poza układem kostnym, np. w obrębie migdałków lub nerek.

Nieleczony szpiczak może doprowadzić do patologicznych złamań w losowych miejscach ciała. Objawy szpiczaka mnogiego mogą być bardzo niespecyficzne. Towarzyszą mu:

• osłabienie
• niedokrwistość
• postępująca utrata wagi prowadząca do wychudzenia
• większa podatność na infekcje i zakażenia

Hiperleukocytozę można wykryć poprzez zwykłe kontrolne badanie krwi. Okresowa morfologia pozwala ocenić ogólną kondycję organizmu, a także stan układu krwiotwórczego.

Leczenie uzależnione jest od postawionej diagnozy. W każdym przypadku należy jednak zacząć od zahamowania rozrostu białych krwinek. Po ustabilizowaniu sytuacji w przypadku białaczki konieczne jest wspieranie odporności organizmu. Często pacjenci z białaczką muszą pozostać w szpitalu, pod stałą opieką.

Chłoniaki zwykle leczy się poprzez chemioterapię i terapię energią promienistą.

Leczenie szpiczaka mnogiego wymaga dużo czasu, a chory musi być pod stałą kontrolą lekarza. Podstawą jest hamowanie nieprawidłowego rozrostu, należy także kontrolować ewentualne złamania i poddawać je leczeniu ortopedycznemu.