Chemioterapia dotętnicza wątroby i chemoembolizacja
Dotętnicza chemioterapia wątroby i chemoembolizacja dotętnicza wątroby to podobne zabiegi, które wykorzystywane są w leczeniu nowotworów wątroby. W obu przypadkach chemioterapeutyki podawane są do tętnicy wątrobowej. Różnica między nimi polega na tym, że w chemoembolizacji wstrzykiwane są dodatkowe środki embolizujące do małych gałęzi tętnicy wątrobowej, które blokują w nich przepływ krwi.
1. Dotętnicza chemioterapia wątroby
Wątroba czerpie krew z żyły wrotnej (70%) lub z tętnicy wątrobowej (30%). Gdy pojawi się nowotwór wątroby, czerpie on krew tylko z tętnicy wątrobowej. Dlatego też środki farmakologiczne, które mają go zwalczyć, podawane są bezpośrednio do tego naczynia krwionośnego. Teoretyczną zaletą zabiegu jest to, że bardziej skoncentrowany środek dociera bezpośrednio do nowotworu i nie rozprzestrzenia się po całym organizmie.
Dotętnicza chemioterapia wątroby daje jednak efekty uboczne, takie jak przy zwykłej chemioterapii. Poza tym może powodować zmiany lokalne – zapalenie pęcherzyka żółciowego, wrzody żołądka i jelit oraz zapalenie trzustki. Procedurę tę przeprowadza zwykle radiolog w porozumieniu z onkologiem, który decyduje jaką ilość chemioterapeutyków otrzymuje pacjent podczas sesji. Niektórzy pacjenci poddawani są chemioterapii od 6 do 12 tygodni. Podczas zakładania cewnika wykorzystuje się fluoroskopię. Cewnik wprowadzany jest do tętnicy udowej w pachwinie i prowadzony do aorty, a z niej do tętnicy wątrobowej. Gdy odgałęzienia zaopatrujące komórki rakowe są zlokalizowane, wpuszcza się leki. Cała procedura trwa ok. 1-2 godziny, a cewnik po niej jest usuwany.
Czynności po zabiegu:
- pacjent pozostaje na obserwacji przez noc,
- pielęgniarka sprawdza, czy w miejscu wprowadzenia cewnika nie pojawia się krwawienie,
- kontrolowany jest również puls na kończynie dolnej, po której stronie wprowadzano cewnik, by upewnić się, że tętnica nie została zablokowana.
W trakcie 2-3 dni wyniki wątroby pogarszają się, a jest to związane z obumieraniem komórek nowotworowych. Pacjent może odczuwać bóle brzucha i lekką gorączkę. Ostry ból i wymioty mogą sugerować komplikacje.
2. Chemoembolizacja wątroby
Chemoembolizacja podobna jest do wyżej odpisanej metody, ale różni się tym, że wprowadza dodatkowe blokowania małych naczyń krwionośnych za pomocą środków embolizujących. Ta procedura ma tę zaletę, że do guza dociera bardziej skoncentrowana dawka leku i nie jest on roznoszony po organizmie. W tym samym czasie guz zostaje pozbawiony potrzebnego dopływu krwi, co hamuje jego wzrost. Rodzaj i częstość powikłań są podobne do tych z poprzedniej procedury. Wadą jest to, że metoda ta potencjalnie może uniemożliwić w przyszłości chemioterapię dotętniczą. W jednym z dużych badań, obejmujących kilka instytucji we Włoszech, chemoembolizacja nie wypada korzystnie. Pacjenci, którzy nie poddawali się tej terapii, żyli tak długo, jak pacjenci otrzymujący ją. Jednakże badania w Japonii pokazały, że chemoembolizacja pozwala zmniejszyć rozmiar pierwotnego raka wątroby, co może dawać możliwość operacyjnego go usunięcia. Te same badania pokazały także większą przeżywalność u osób, u których guz uległ zmniejszeniu.
Najbezpieczniej jest powiedzieć, że opisane metody są paliatywnymi formami leczenia chorych z pierwotnym rakiem wątroby. Oznacza to, że mogą one przynieść ulgę pacjentom, ale nie są w stanie ich wyleczyć. U nieco ponad połowy chorych guz ulegnie zmniejszeniu. Poza tym metody te mogą być stosowane tylko u osób, u których zostały relatywnie zachowane czynności wątroby. Powodem tego jest to, że procedury te mogą prowadzić do niewydolności wątroby u osób z nieprawidłową czynnością wątroby.
Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.