Trwa ładowanie...

Choroba Glińskiego-Simmondsa (niedoczynność przysadki) - przyczyny, objawy, leczenie

Avatar placeholder
08.07.2021 15:42
Choroba Glińskiego-Simmondsa (niedoczynność przysadki) - przyczyny, objawy, leczenie
Choroba Glińskiego-Simmondsa (niedoczynność przysadki) - przyczyny, objawy, leczenie

Choroba Glińskiego-Simmondsa to wielogruczołowa niedoczynność hormonalna. Znana jest również jako niedoczynność przedniego płata przysadki czy też charłactwo przysadkowe. Powstaje w konsekwencji zahamowania funkcji wydzielniczej przysadki. Dochodzi wtedy do niewydolności gruczołu tarczowego, nadnerczy i gruczołów płciowych, na które wpływają bezpośrednio hormony wydzielane przez przysadkę. Częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn i zazwyczaj zaczyna się w wieku 30-40 lat.

spis treści

1. Przyczyny niedoczynności przysadki

Pierwotna niedoczynność przysadki związana jest bezpośrednio ze zniszczeniem przedniego i/lub tylnego płata przysadki. Przyczyny:

  • nowotwory przysadki,
  • przerzuty nowotworowe z innych narządów,
  • zakrzepy w przysadce u kobiet, które przeżyły ciężki krwotok podczas porodu,
  • choroby naczyniowe związane np. z cukrzycą,
  • zakażenia (gruźlica, kiła, zapalenie opon mózgowych),
  • urazy czaszki,
  • choroby układowe (białaczka, chłoniak, miażdżyca tętnic mózgowych, niedożywienie),
  • promieniowanie jonizujące lub zabiegi neurochirurgiczne,
  • problemy z układem odpornościowym,
  • inne procesy zapalne.
Zobacz film: "Hormony a zachowanie"

Wtórna niedoczynność przysadki powstaje w wyniku uszkodzenia podwzgórza, które wpływa na wydzielanie hormonów. W tym przypadku przysadka nie ulega zniszczeniu, ale zahamowane jest wydzielanie jej hormonów.

2. Objawy niedoczynności przysadki

Choroba Glińskiego-Simmondsa może wywoływać głównie niedobory następujących hormonów: wazopresyny, hormonu luteinizującego, hormonu wzrostu i tyreotropowego. Czasami może dojść do braku hormonu prolaktyny, który związany jest z martwicą przysadki po porodzie. W wyniku tego pojawia się szereg różnych objawów. Często rozwijają się bardzo powoli. Wyróżniamy tutaj:

  • osłabienie,
  • zwiększoną wrażliwość na zimno,
  • uczucie zmęczenia, senność, apatię,
  • brak apetytu,
  • bladość skóry,
  • wypadanie owłosienia zależnego od hormonów płciowych (łonowego i pachowego),
  • u mężczyzn zanik zarostu na twarzy i owłosienia na klatce piersiowej,
  • z czasem trwania choroby zanikowe zmiany narządów płciowych,
  • zwiększoną wrażliwość chorego na stres i urazy,
  • czasami zaburzenia widzenia,
  • zanik popędu płciowego,
  • zanik miesiączki u kobiet,
  • zwiększona podatność na przeziębienia lub zakażenia.

Jeśli zniszczeniu ulega też tylny płat przysadki mózgowej, pojawiają się objawy moczówki prostej. Występuje wtedy obniżony poziom cukru, soli i wody w organizmie. Czasami może kończyć się to śpiączką. Choroba Glińskiego-Simmondsa powinna być różnicowana z jadłowstrętem psychicznym, w którym dochodzi do podobnych wyniszczeń, ale bez zmian anatomicznych w przysadce.

3. Leczenie i zalecenia przy niedoczynności przysadki

Leczenie obejmuje zastępcze podawanie hormonów przysadki lub hormonów tarczycy, kory nadnerczy czy hormonów płciowych. Leczenie hormonalne powinno odbywać się pod ścisłym nadzorem lekarza endokrynologa. Podawanie preparatów hormonalnych umożliwia chorym powrót do normalnego życia, czasem jednak powikłania związane z chorobą (np. rozrost guza przysadki) prowadzą do śmierci. Leczenie hormonalne trwa do końca życia pacjenta. W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie zabiegu chirurgicznego (np. usunięcie guza przysadki). Osoba cierpiąca na tę chorobę powinna być pod stałą opieką lekarzy.

Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.

Polecane dla Ciebie
Pomocni lekarze