Infantylizm - charakterystyka, przyczyny, infantylizm parafiliczny
Czasem można usłyszeć, że ktoś jest infantylny. Co to właściwie oznacza? Jest to cecha charakteru czy zaburzenie psychiczne? Czy infantylizm może być chorobą? Okazuje się, że tak. Infantylizm może dotyczyć zarówno osób dorosłych, jak i dzieci. Stanowi również określenie nietypowych preferencji seksualnych.
1. Charakterystyka osób infantylnych
Infantylny, a więc dziecinny, niedojrzały, to cecha, którą przypisuje się niekiedy osobom dorosłym.
Infantylizm (łac. infantilis – dziecinny) stanowi pojęcie niezwykle szerokie, którym operują pedagodzy, psychologowie i lekarze.
W najczęściej używanym znaczeniu jest to jedno z zaburzeń psychicznych. Jest rozpoznawane u pacjentów, u których obserwuje się patologiczne zahamowanie rozwoju psychicznego lub fizycznego.
Infantylizm może być wrodzony, czasem też towarzyszy chorobom somatycznym i zaburzeniom psychicznym.
2. Przyczyny infantylizmu
Infantylny to nie to samo co dziecinny w dosłownym znaczeniu tego słowa. Mało kto wie, że infantylizm to choroba, która ma związek z niedoczynnością przysadki mózgowej w okresie dojrzewania.
Zaburzenie powoduje niedobór somatotropiny, hormonu wzrostu, co objawia się nieadekwatnym do wieku wyglądem ciała (niski wzrost, dziecięce rysy twarzy).
Osoby, które cierpią na infantylizm, są często bezpłodne (w ich przypadku dochodzi do wtórnej niedoczynności gonad).
Infantylizm może być wrodzony, uwarunkowany genetycznie, lub też stanowić powikłanie chorób przebytych w dzieciństwie, np. przewlekłych chorób nerek.
Wystąpienie choroby może mieć ponadto związek z niedożywieniem. Człowiek infantylny w tym przypadku, choć cierpi z powodu niedorozwoju fizycznego, jest w pełni zdrowy psychicznie. Nie jest opóźniony intelektualnie.
Gdy u pacjenta podejrzewa się infantylizm, niezbędne jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu oraz badań hormonalnych.
Leczenie może okazać się bardzo skuteczne i złagodzić objawy, co jednak nie jest możliwe, jeśli infantylizm stanowi problem wrodzony.
3. Co wywołuje infantylizm dziecięcy?
W życiu dziecka zdarzyć się mogą sytuacje, w których sposób wyrażania emocji nie będzie tożsamy z wiekiem metrykalnym.
Zachowania takie wywołać może przewlekły stres), rozwód rodziców, problemy szkolne, ale też błędy wychowawcze popełniane przez opiekunów.
Zdarza się również, że infantylny staje się mały człowiek wówczas, gdy w rodzinie pojawi się młodsze rodzeństwo.
By zwrócić uwagę rodziców, starszy brat czy siostra będzie naśladować zachowania młodszej pociechy. Może pojawić się moczenie wtórne lub problem z samodzielnością, np. ubieraniem się czy myciem, choć dotychczas na tym polu nie było żadnych nieprawidłowości.
Zachowania określane jako infantylne mogą być również wynikiem niskiej samooceny oraz braku akceptacji ze strony rówieśników.
Dziecko uważane za infantylne może również preferować zabawy przypisane do młodszych grup wiekowych lub też seplenić mimo braku wady wymowy.
W zdecydowanej większości przypadków dziecko dąży do tego, by nieustannie znajdować się w centrum uwagi.
4. Infantylizm objawem upośledzenia umysłowego
Infantylizm może również stanowić objaw upośledzenia umysłowego. Pacjent jest niedojrzały emocjonalnie i społecznie.
Mimo iż jest osobą dorosłą, wykazuje cechy właściwe dzieciom: nie potrafi samodzielnie podejmować decyzji, jest podatny na wpływy innych osób, jego reakcje są nieadekwatne do sytuacji.
W tym przypadku człowiek infantylny to ktoś naiwny, mający problemy z samodzielnym radzeniem sobie w codziennych sytuacjach.
W kontekście zaburzeń psychicznych infantylizm może pojawić się w przebiegu chorób takich jak: zespół Downa, mózgowe porażenie dziecięce, autyzm.
Zdarza się również, że stanowi powikłanie infekcji, na jakie narażone było dziecko w okresie płodowym. Zagrożenie w tym przypadku stanowi zwłaszcza toksoplazmoza.
Infantylizm jest też często obserwowany u dzieci, których matka w czasie ciąży spożywała alkoho (jest to jeden z objawów płodowego zespołu alkoholowego, FAS).
5. Infantylizm przejawem zaburzeń osobowości
Nie zawsze infantylizm jest chorobą. Może też stanowić zespół objawów określonych zaburzeń osobowości lub nieprawidłową strukturę charakteru.
Są to wzorce zachowań, nabyte i utrwalone w dzieciństwie, które odbiegają od norm w zakresie m.in. sposobu myślenia. Prowadzi to do sytuacji, gdy człowiek określany jako infantylny jest niestabilny uczuciowo, notorycznie lekceważy obowiązujące normy społeczne.
Nie ma również poczucia odpowiedzialności za własne czyny, co stanowi często duży problem. Infantylizm w tym przypadku, jako że nie jest zaburzeniem psychicznym, nie podlega leczeniu.
Zaleca się jednak terapię poznawczo-behawioralną prowadzoną pod okiem psychologa. Na ten krok jednak musi zdecydować się sam pacjent.
Infantylizm jako przejaw niedojrzałości może ujawnić się również w związku. Parter będący infantylny nie poczuwa się do odpowiedzialności za drugą osobę, nie jest w stanie zapewnić jej poczucia bezpieczeństwa i stabilności.
6. Czym charakteryzuje się infantylizm parafiliczny?
Szczególną odmianą infantylizmu u osób dorosłych jest infantylizm parafiliczny.
Stanowi rodzaj fetyszyzmu, w przebiegu którego osiągnięcie pobudzenia seksualnego jest możliwe tylko w sytuacji odgrywaniu zachowań z okresu niemowlęcego (ssanie smoczka, zakładanie pieluszki).
Infantylizm parafiliczny może przybierać formę łagodną lub sadomasochistyczną. W świetle aktualnych badań, w żadnej z tych postaci nie jest tożsamy z pedofilią.
Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.
