Pojawiły się w lasach. Grzybiarze zacierają ręce

Zbieranie grzybów to lubiany przez społeczeństwo rytuał, pomysł na spędzenie czasu - samemu lub z całą rodziną, zwłaszcza w wakacje, gdy mamy więcej wolnego czasu. Tym bardziej, że lipiec jest uważany za jeden z bardziej obfitych miesięcy na grzybowe zbiory. Jednak przed wybraniem się na grzybobranie, powinniśmy mieć świadomość, jakie warunki muszą być spełnione, byśmy mieli szansę je znaleźć.

Przede wszystkim nie wtedy, gdy na zewnątrz od dawna jest suche i gorące powietrze. Grzyby potrzebują do rozwoju odpowiednich warunków - jak wiele innych organizmów mają swoje szczególne wymagania.

Po pierwsze wyrastają z ziemi jedynie wtedy, gdy jest właściwa wilgoć. Z tego względu powinniśmy patrzeć na lipiec przez pryzmat opadów. Jeśli było ich ostatnio sporo istnieje duże prawdopodobieństwo, że lasy zaowocują potężnymi zbiorami. W tym roku początek lipca był bardzo obfity w intensywne opady deszczy, co przekłada się na to, że lasy zyskały na liczbie grzybów.

Najbardziej korzystny przedział czasowy na zbieranie grzybów przypada właśnie na drugą połowę lipca - to wtedy są najbardziej sprzyjające warunki do wzrostu i rozwoju.

Kurki

W lipcu w polskich lasach możemy szukać kurek, które pojawiły się już miesiąc wcześniej. Kurki (łac. Cantharellus cibarius) to grzyby wyróżniające się charakterystyczną żółtą barwą. Mają falisty kapelusz i mięsisty miąższ o delikatnym, owocowym zapachu.

Kurki dobrze czują się w lasach iglastych, liściastych oraz mieszanych, chętnie wyrastają pod bukami, sosnami i dębami. Czas wzrostu tego rodzaju grzybów to od 2 do 5 dni.

Najważniejsze właściwości prozdrowotne tego gatunku grzybów to przede wszystkim przeciwzapalne i przeciwbakteryjne działanie – w kurkach obecne są substancje wspierające organizm w walce z drobnoustrojami. Zawierają dużo witamin z grupy B i witaminę D oraz minerały, jak żelazo, potas, miedź i mangan, wspomagające m.in. serce, krew i metabolizm. Poza tym poprawiają metabolizm, dzięki zawartości błonnika i chityny, a do tego są mało kaloryczne.

Borowik szlachetny

Borowik szlachetny (łac. Boletus edulis) słynie z intensywnego smaku i jest jednym z najbardziej poszukiwanych w lesie grzybów jadalnych. Borowiki szlachetne nazywane są również prawdziwkami i mają jasno- i ciemnobrązowe kapelusze oraz gruby, bulwiasty trzon. Występują w lasach iglastych i liściastych, najchętniej rosną pod bukami, dębami i świerkami.

Borowik wzmacnia odporność, ponieważ zawiera związki (polisacharydy i beta-glukany), pomagające organizmowi w walce z infekcjami. Regularne jedzenie borowików wspiera układ nerwowy, a dzięki zawartości antyoksydantów chroni komórki przed stresem oksydacyjnym, opóźniając procesy starzenia. Warto także wspomnieć o bogactwie składników mineralnych i błonnika.

Koźlarz babka

Koźlarz babka (łac. Leccinum scabrum) jest popularnym grzybem z rodziny borowikowatych. Wyrasta na terenie lasów liściastych i mieszanych, główne na skrajach lasów, na polanach, przy leśnych drogach a niekiedy również w ogrodach i w parkach, w których są brzozy. Jak wygląda ten gatunek grzyba? Ma szarobrązowy lub brązowy kapelusz, białawy lub szarawy trzon pokryty ciemnymi łuskami.

Koźlarz babka jest może i mniej aromatyczny niż borowiki, ale ma kilka innych atutów. Jest dość niskokaloryczny i lekkostrawny jak na grzyby, zawiera witaminy i minerały oraz sporą ilość błonnika. Dzięki obecnym w nim związkach fenolowych może mieć działanie antyoksydacyjnie i chronić komórki przed stresem oksydacyjnym.

Podgrzybek brunatny

Podgrzybek brunatny (łac. Imleria badia) to kolejny często poszukiwany przez grzybiarzy przysmak. Jest bardzo ceniony za swoją kulinarną uniwersalność. Doskonale nadaje się do suszenia, marynowania, smażenia i duszenia, świetnie pasuje do zup i bulionów, można go także mrozić. Podgrzybek brunatny posiada ciemnobrązowy, błyszczący kapelusz, który z wiekiem staje się matowy. Ma jasnobrązowy trzon pokryty ciemniejszymi plamami. Gdzie go znaleźć? Najlepiej czuje się w lasach iglastych (przeważnie pod sosnami) oraz w lasach mieszanych.

Podgrzybek brunatny jest dobry dla układu krążenia i poprawy odporności (polisacharydy i beta-glukany). Ma działanie antyoksydacyjne, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Dostarcza cennych witamin z grupy B i zawiera dużo błonnika.

Maślak zwyczajny

Grzybiarze uwielbiają maślaka zwyczajnego (łac. Suillus luteus), ponieważ stanowi świetną bazę do przygotowywania aromatycznych sosów. Łatwo można go rozpoznać, ma bowiem śluzowaty, śliski, błyszczący kapelusz w kolorze od żółtobrązowego do ciemnobrązowego. Jeśli chodzi o trzon to jest w jasnożółtym kolorze z lepkim pierścieniem. Ten gatunek grzyba wyróżnia przyjemny zapach i delikatny smak. W sezonie, który rozpoczyna się w czerwcu i trwa aż do października masowo rośnie w lasach sosnowych.

Maślak to źródło polisacharydów i przeciwutleniaczy, które wpierają odporność i pomagają chronić komórki przed stresem oksydacyjnym. W medycynie ludowej wierzono, że ten rodzaj grzybów pobudza wydzielanie żółci, a to może wpierać trawienie tłuszczów. Poza tym dostarczają sporo witamin z grupy B (m.in. B2, B3) i minerałów.

Gołąbek zielonawy

Gołąbek zielonawy (łac. Russula virescens) również doceniany jest ze względu na delikatny i łagodny (lekko orzechowy) smak. Doskonale nadaje się do duszenia, smażenia, marynowania i panierowania. Jest częstym dodatkiem do zapiekanek i jajecznicy.

Rozpoznać go można po zielonkawym kapeluszu pokrytym charakterystycznym spękanym wzorem. Ma biały i kruchy miąższ, który po przekrojeniu nie zmienia koloru. Gołąbek zielonawy zamieszkuje w lasach liściastych i mieszanych, w szczególności pod dębami, bukami oraz leszczyną.

Gołąbek zielonawy może działać przeciwutleniająco i dostarczać do diety cenne mikroelementy oraz błonnik. Jest niskokaloryczny i znacznie lepiej tolerowany przez układ trawienny niż wiele innych gatunków leśnych grzybów.

Reasumując, grzybobranie to świetny pomysł na spędzenie czasu na świeżym powietrzu, pasjonujące zajęcia, a także kontakt z naturą i jej bogactwem. Wybierając się na grzyby powinniśmy jednak pamiętać o tym, by zachować należytą ostrożność - i to zarówno podczas przebywania w lesie, jak i zbierając grzyby. Istotne znaczenie ma w tym przypadku również szacunek dla przyrody, nie niszczenie jej, nie pozostawianie po sobie śmieci, ale też zbieranie grzybów w taki sposób, by nie naruszać ekosystemu leśnego.

Odradza się zrywania grzybów wraz z ich korzeniami, ponieważ takie zachowanie uniemożliwia im dalszy wzrost. Poza ochroną przyrody należy nauczyć się w prawidłowy sposób identyfikować poszczególne gatunki grzybów. Najcenniejsza rada dla grzybiarzy: zbieraj jedynie te grzyby, które możesz zidentyfikować jako jadalne. Jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości w tym zakresie poproś o konsultacje z doświadczonym grzybiarzem. Dla bezpieczeństwa swojego i bliskich uważaj na trujące grzyby np. muchomor sromotnikowy (Amanita phalloides), czyli gatunek śmiertelnie trującego grzyba.

Źródła

1. Dagmara Dąbek