Wrzód weneryczny - charakterystyka, objawy, leczenie, profilaktyka

Wrzód weneryczny, nazywany także wrzodem miękkim zaliczany jest do grupy chorób przenoszonych drogą płciową (STD - sexually transmitted disease). Wrzód miękki, podobnie jak kiła, rzeżączka, ziarniniak pachwinowy czy chlamydioza, stanowi weneryczną chorobę zakaźną o podłożu bakteryjnym. Czynnikiem wywołującym schorzenie są gram-ujemne pałeczki Haemophilus ducreyi.

Do zakażenia może dojść w trakcie stosunku seksualnego bez zabezpieczenia z osobą zarażoną wrzodem wenerycznym. Dane statystyczne pokazują, że choroba częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet.

W przypadku dziesięciu procent chorych, wrzód miękki występuje wraz z innymi chorobami wenerycznymi, takimi jak opryszczka narządów płciowych czy rzeżączka. Do endemicznych rejonów występowania schorzenia zalicza się kraje rozwijające się, należące do strefy klimatycznej Afryki, Azji Południowo-Wschodniej i Ameryki Środkowej. W Europie czy w krajach Ameryki Północnej choroba występuje niezwykle rzadko. Wrzodem wenerycznym mogą oczywiście zarazić się osoby często podróżujące do rejonów charakteryzujących się wysokim wskaźnikiem zachorowalności.

Wrzód miękki może również wystąpić u pacjentów, którzy:

• uprawiają prostytucję,
• preferują ryzykowne zachowania seksualne,
• często zmieniają partnerów seksualnych,
• w nienależyty sposób dbają o higienę narządów intymnych,
• nie używają prezerwatyw.

W przypadku zakażenia wrzodem wenerycznym gram-ujemne pałeczki Haemophilus ducreyi wnikają do organizmu pacjenta za pośrednictwem błon śluzowych lub naskórka, w którym doszło do przerwania ciągłości tkanek. Po okresie wylęgania trwającym od dwóch do czternastu dni, w miejscu wniknięcia bakterii powstaje krostka, plamka lub grudka. Zazwyczaj powoduje ona ból. Chorobie może towarzyszyć również powiększenie węzłów chłonnych. Po upłynięciu kolejnych dni plamka lub grudka zaczyna zamieniać się w nadżerkę lub owrzodzenie. Na dnie owrzodzenia można dostrzec żółtoszarą ziarninę lub ropną wydzielinę. W przypadku mężczyzn owrzodzenia pojawiają się zwykle w okolicach napletka, żołędziu prącia, w obrębie worka mosznowego. W przypadku kobiet objawy chorobowe zazwyczaj obejmują przedsionek pochwy, wargi sromowe mniejsze, odbyt. Panie mogą uskarżać się na problemy z oddawaniem moczu, upławy z pochwy.

Tymi chorobami najczęściej można się zaradzić podczas stosunku

Jeśli pacjent uprawiał seks oralny z osobą zakażoną, owrzodzenia mogą występować w obrębie wnętrza jamy ustnej. Wrzód weneryczny może zaatakować język, wargi podniebienie. Dodatkowymi objawami chorobowymi są zmęczenie, podwyższona temperatura ciała.

Leczenie wrzodu wenerycznego obejmuje stosowanie środków farmaceutycznych, tzn. antybiotyków. W przypadku tej choroby wenerycznej, najczęściej przepisywanymi środkami farmakologicznymi są makrolidy takie jak azytromycyna i erytromycyna, ceftriakson a także ciprofloksacyna (fluorochinolon). Leczeniu powinni zostać poddani również partnerzy seksualni zakażonego.

Profilaktyka choroby obejmuje stosowanie prezerwatyw (nawet w przypadku seksu oralnego!), unikanie przypadkowych kontaktów seksualnych z nieznajomymi, unikanie ryzykownych zachowań seksualnych, dbanie o higienę intymną.

Zdaniem wielu lekarzy prezerwatywa stanowi najlepszy środek ochronny, który może uchronić pacjenta przed chorobą przenoszoną drogą płciową.