Zespół zakodowanych reakcji seksualnych
Zespół zakodowanych reakcji seksualnych został ustalony w 1974 roku. Polega on na powstaniu w okresie konkretyzacji potrzeb seksualnych (w okresie dojrzewania) utrwalonych i usystematyzowanych skojarzeń seksualnych odruchowo warunkowych stwarzających wzorce reakcji seksualnej. Powstaje on na podłożu masturbacji uprawianej w okresie dojrzewania lub wczesnej młodości przez utrwalenie się często powtarzających się bodźców wyobrażeniowych i somatycznych.
1. Objawy zespołu zakodowanych reakcji seksualnych
Zespół zakodowanych reakcji seksualnych prowadzi do trudności w osiągnięciu orgazmu podczas stosunku seksualnego z partnerem. Do zaburzenia dochodzi u osób, które w okresie dojrzewania i młodości zbyt często się masturbowały. Masturbacja doprowadza u takich osób do zapamiętania pewnych skojarzeń i utrwalenia wzorców, które są niezbędne dla osiągnięcia przez nich satysfakcji seksualnej. W związku z tym pojawiają się problemy w późniejszym okresie. Osoba pragnąca współżyć seksualnie z partnerem ma utrwalone w pamięci pewne bodźce, które wywołują u niej podniecenie i orgazm. Przykładowo, mężczyzna, który w okresie młodości masturbował się, może nie osiągnąć orgazmu podczas seksu z partnerką. Brak orgazmu spowodany jest przez to, że prącie mężczyzny jest przyzwyczajone do silnego ucisku, a ściany pochwy nie są w stanie sprostać temu oczekiwaniu. Zdarza się, że problem pojawia się już na etapie masturbacji. Polega wówczas na tym, że dana osoba osiąga orgazm tylko w jednej pozycji.
Zaburzenie częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Wiąże się to z tym, że kobiety posiadają większe libido (popęd seksualny). Kobieta z zespołem zakodowanych reakcji seksualnych, mimo ogromnego popędu nie jest w stanie osiągnąć orgazmu. Ponadto zauważono, że na zaburzenie bardziej podatne są kobiety o osobowości nadwrażliwej, histerycznej. W przypadku osób dotkniętych opisanym problemem nawet zmienianie partnerów na coraz bardziej doświadczonych nie pomaga w poprawie jakości życia seksualnego. Dzieje się tak, ponieważ żaden partner nie jest w stanie sprostać schematom wyobrażeniowym osoby chorej.
2. Leczenie zespołu zakodowanych reakcji seksualnych
Terapię osób z zespołem zakodowanych reakcji seksualnych prowadzi seksuolog. Aby terapia była skuteczna i dała pozytywne efekty, niezbędna jest terapia partnerska.
Osoba dotknięta zaburzeniem powinna chodzić do terapeuty wraz z partnerem. Odpowiednio prowadzone leczenie umożliwia całkowitą poprawę jakości życia seksualnego, tak by dawało ono satysfakcję obojgu partnerom. Głównym celem terapii jest wykształcenie prawidłowych wzorców oraz zmienienie uwarunkowań seksualnych. Do lekarza powinny zgłosić się osoby, które nie potrafią osiągnąć orgazmu podczas stosunku z partnerem.
Zespół zakodowanych reakcji seksualnych prowadzi do zaburzeń w sferze psychicznej. Osoby cierpiące na to schorzenie często odreagowują swoje problemy seksualne na partnerze. Często obarczają go winą za brak satysfakcji seksualnej, co z kolei przyczynia się do częstych kłótni, może nawet doprowadzić do rozpadu związku. Ponadto, opisywana przypadłość niejednokrotnie zniechęca dane osoby do aktywności seksualnej. Jedyną skuteczną formą zapobiegania chorobie jest unikanie masturbacji.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.