Związek pomiędzy leczeniem PMS a dobrym samopoczuciem

U każdej kobiety objawy zespołu napięcia przedmiesiączkowego mogą być nieco odmienne. Co więcej, u każdej z nich mogą zmieniać się także z miesiąca na miesiąc. Do najczęstszych symptomów PMS zalicza się przede wszystkim obniżenie nastroju, wahania nastroju, rozdrażnienie oraz ogólny niepokój.

Ponadto u kobiet pojawiać się może także zaburzenie koncentracji i snu, nadmierne zmęczenie, bóle brzucha, obrzmienie i tkliwość piersi, zmiany apetytu, czy bóle głowy. Objawy mogą występować pojedynczo, ale najczęściej dochodzi do ich kombinacji, nakładania się na siebie.

Mniej więcej u 5 proc. kobiet objawy PMS są tak silne, że klasyfikuje się je do bardziej poważnych, przedmiesiączkowych zaburzeń nastroju, czy przedmiesiączkowych zaburzeń dysforycznych (premenstrual dysphoric disorder – PMDD). Czym różni się PMS od PMDD?

PMDD objawia się podobnie jak PMS, jednak w tym przypadku objawy są dużo silniejsze. Pojawia się znaczna niestabilność afektu, czyli mocne wahania nastroju. Natężenie objawów powoduje zaburzenie funkcjonowania społecznego, a często także poważne problemy w relacji.

Pierwszym krokiem obrazującym, czy dana kobieta potrzebuje leczenia, jest monitorowanie objawów emocjonalnych i fizycznych. Najczęściej zaleca się samoobserwację przez dwa miesiące. W tym czasie warto notować w zeszycie wszelkiego rodzaju niekorzystne symptomy, które występują przed miesiączką.

Na tej podstawie lekarz uzyskuje jasny obraz struktury objawów u danej kobiety. Następnie możliwe jest podjęcie leczenia. Terapia PMS ustalana jest indywidualnie, gdyż uzależniona jest od rodzaju i natężenia symptomów.

U kobiet, u których PMS objawia się przede wszystkim obniżonym nastrojem, istotnymi wahaniami nastroju, dużą drażliwością i napięciem pomóc może terapia poznawczo-behawioralna. Metoda ta łagodzi uciążliwe symptomy zaburzeń nastroju oraz zaburzenia lękowe.

Wizyty u psychologa umożliwiają kobietom dotkniętym PMS zrozumienie występujących objawów oraz mechanizmu ich działania. W czasie pracy terapeuta koncentruje się głównie na uświadomieniu pacjentce interakcji pomiędzy myślami, emocjami oraz zachowaniami.

W terapii PMS/PMDD czasem stosuje się także leki przeciwlękowe lub przeciwdepresyjne. Ich zadaniem jest ograniczenie ciężkich wahań nastroju oraz niepokoju związanego z wystąpieniem zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Na podstawie badań klinicznych wiadomo, że terapia ta redukuje 50 proc. objawów fizycznych i psychicznych u 2/3 kobiet.

W przypadku kobiet nieplanujących ciąży w terapii PMS często stosuje się tabletki antykoncepcyjne, które hamują owulację. To działanie skutecznie zmniejsza ryzyko wystąpienia objawów typowych dla zespołu napięcia przedmiesiączkowego.

Wapń to niezbędny dla naszego organizmu pierwiastek, warunkujący między innymi prawidłową gęstość naszych kości. Niektóre badania sugerują, że substancja ta może jednocześnie zmniejszać objawy PMS.

Z tego względu kobietom często zaleca się dietę bogatą w wapń, m.in. mleko i jego przetwory, ryby jedzone z ościami, soja, tofu, orzechy, pestki i nasiona. W określonych przypadkach lekarz może zalecić także stosowanie suplementów diety zawierających ten pierwiastek.

Objawy PMS w wielu przypadkach można złagodzić także dzięki odpowiedniej aktywności fizycznej. Dzięki delikatnym ćwiczeniom wzrasta bowiem wydzielanie endorfin w organizmie, a ciało rozluźnia się i odpręża.

Jakie ćwiczenia fizyczne pomogą złagodzić objawy PMS? Niemal każdy rodzaj aktywności fizycznej może korzystnie wpłynąć na samopoczucie psychiczne i fizyczne. Najczęściej jednak kobietom, u których występuje PMS zaleca się jogę, krótkie spacery, rozciąganie, pilates oraz taniec.

Badania na grupie pań dotkniętych PMS potwierdziły, że u dwóch na trzy kobiet z zaburzeniami snu obserwuje się zwiększone nasilenie objawów psychicznych i fizycznych. Z tego względu ważne jest, aby kobiety te dbały o odpowiednią ilość snu w ciągu każdej nocy.

Ile spać w ciągu doby? Potrzeby mogą być różne. Najczęściej jednak przyjmuje się, że zdrowa dorosła osoba powinna spać ok. 7-8 godzin. W przypadku wystąpienia zaburzeń snu konieczna jest wizyta lekarska i podjęcie ewentualnego leczenia.