Diuver - działanie, wskazania, dawkowanie i skutki uboczne

Diuver to lek o działaniu moczopędnym i obniżającym ciśnienie tętnicze. Jego substancją czynną jest torasemid, pochodna sulfonamidowa i silny lek moczopędny (diuretyk). Substancja należy do grupy diuretyków pętlowych, ponieważ działa w obszarze pętli nefronu (tzw. pętli Henlego). Jej działanie, tak jak i innych leków moczopędnych, polega na zwiększeniu objętości wydalanego moczu.

Torasemid stosuje się w obrzękach spowodowanych zastoinową niewydolnością serca, obrzęku płuc, obrzękach pochodzenia wątrobowego lub nerkowego oraz w leczeniu skojarzonym nadciśnienia tętniczego. Został wprowadzony do obrotu w Europie w 1993 roku.

Diuver - zamiennik i leki

Tabletki Diuver 5 mg i Diuver 10 mg są dostępne w opakowaniach, które zawierają 30 tabletek. Lek wydawany jest na receptę Na rynku dostępne są także inne preparaty zawierające torasemid. To tabletki Diured, Toradiur, Toramide, Torsemed, Trifas 10, Trifas 200 i Trifas Cor oraz roztwór do wstrzykiwań Trifas 20. Wydaje się je ze wskazań lekarza. Diuver zamiennik bez recepty nie jest dostępny.

Diuver jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego pierwotnego (Diuver 5 mg) oraz obrzęków związanych z zastoinową niewydolnością serca, obrzęku płuc, obrzęków pochodzenia wątrobowego lub nerkowego.

Po doustnym przyjęciu torasemid jest szybko i prawie całkowicie wchłaniany, maksymalne stężenie we krwi występuje po około 1–2 godzinach po przyjęciu preparatu.

Diuver ma postać tabletek i jest przeznaczony do stosowania doustnego. Trzeba je zażywać rano, niezależnie od posiłku, popijając niewielką ilością wody. Dawkowanie leku Diuver ustala lekarz, biorąc pod uwagę różne czynniki. Kluczowe są wskazania.

I tak nadciśnienie tętnicze wymaga zastosowania dawki 2,5 mg przyjmowanej raz na dobę. Możliwe jest zwiększenie dawki, po czym decyduje lekarz. Jak długo stosować Diuver? Warto pamiętać, że efekt przeciwnadciśnieniowy obserwuje się dopiero po około 12 tygodniach stosowania preparatu.

Gdy wskazaniem są obrzęki, stosuje się dawkę 5 mg przyjmowaną raz na dobę. W razie konieczności stopniowo zwiększa się ją do nawet do 40 mg na dobę.

Kiedy nie stosować preparatu Diuver? Jest to przeciwwskazane, gdy stwierdza się:

• nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub na inne pochodne sulfonylomocznika.
• niedociśnienie tętnicze,
• zaburzenia czynności nerek z bezmoczem,
• śpiączka wątrobowa i stany przedśpiączkowe,
• obniżone stężenie potasu i sodu we krwi,
• zaburzenia akcji serca.

Niektóre choroby, zażywane leki i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu — szczegółowe informacje zawiera ulotka (np. torasemidu nie powinno łączyć się z antybiotykami aminoglikozydowymi lub cefalosporynami ze względu na ryzyko uszkodzenia nerek). Niemniej przed rozpoczęciem terapii należy je omówić z lekarzem.

Diuver a ciąża i karmienie piersią

Stosowanie preparatu w okresie ciąży i karmienia piersią jest przeciwwskazane. Ma to związek z tym, że leki diuretyczne mogą zaburzać przepływ przez łożysko, a w konsekwencji również wzrost wewnątrzmaciczny.

Nie wiadomo, czy substancja czynna przenika do pokarmu kobiecego. W takiej sytuacji, jeżeli istnieje konieczność zastosowania leku u ciężarnej, niezbędne jest kontrolowanie elektrolitów, hemotokrytu, a także wzrostu płodu. Gdy zachodzi potrzeba stosowania leku w okresie laktacji, należy przerwać karmienie piersią.

Ze stosowaniem tabletek Diuver wiąże się ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Najczęściej obserwuje się takie skutki uboczne jak:

• zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, ból żołądka, zmniejszenie apetytu),
• zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hipokaliemia, hiponatremia, odwodnienie, zwłaszcza u seniorów i na początku leczenia).

Lek może wpływa na stężenie kwasu moczowego, glukozy, lipidów (triglicerydów, cholesterolu), niektórych enzymów wątrobowych oraz kreatyniny i mocznika we krwi, stąd możliwe jest widoczne w wynikach badań laboratoryjnych:

• zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych,
• zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi,
• zwiększenie stężenia glukozy i lipidów we krwi, zaostrzenie objawów zasadowicy metabolicznej.