Hipomania - przyczyny, objawy, leczenie

Hipomania to łagnodniejsza postać manii. Określa się ją jako epizody wzmożonego nastroju. O hipomanii można mówić, kiedy jej objawy utrzymują się przez ok. 4 dni. W przypadku manii musi minąć mniej więcej tydzień, aby można było mówić o tym zaburzeniu.

Hipomania bardzo często może być pierwszym objawem, zwiastującym nadejście choroby afektywnej dwubiegunowej.

Nie jest do końca wiadomo, jaki mechanizm odpowiada za pojawianie się epizodów hipomanii. Niektórzy uważają, że jednym z czynników są zmiany obejmujące określone neuroprzekaźniki w układzie noradrenergicznym i dopaminergicznym. Może się to wydarzyć na skutek przyjmowania leków oddziałujących na te układy (np. neuroleptyków, leki psychotropowe i glikokortykosteroidy).

Naukowcy uważają także, że hipomania może być dziedziczona. Jeśli więc w naszej rodzinie pojawiały się przypadki zaburzeń nastroju, możemy podejrzewać, że istnieje ryzyko wystąpienia zaburzenia także u nas, choć oczywiście nie musi się to wydarzyć.

Na rozwój hipomanii mogą mieć wpływ także urazy urazy i schorzenia takie jak:

• toczeń,
• zaburzenia pracy tarczycy,
• AIDS,
• rak mózgu,
• stwardnienie rozsiane,
• nadmierne stosowanie substancji psychoaktywnych.

Ryzyko hipomanii zwiększa także przeżyta trauma - śmierć bliskiej rodziny, wypadek samochodowy czy katastrofa żywiołowa, gwałt lub molestowanie, a nawet utrata pracy.

Objawy w przypadku manii i hipomanii są takie same, różnią się jedynie stopniem nasilenia. W hipomanii są one nieco łagodniejsze.

Hipomania objawia się przede wszystkim nagłym polepszeniem nastroju, zwiększoną gadatliwością i gonitwą myśli. Osoba doświadczająca epizodu maniakalnego jest pobudzona, potrzebuje bardzo mało snu, ma tendencje do wybuchania gniewem oraz wyjątkowo wyostrzone zmysły.

Osoba objęta hipomanią wykonuje mnóstwo rzeczy na raz, szybko się dekoncentrują i łatwo odwracają swoją uwagę. Dodatkowo jest wyjątkowo aktywna społecznie, co oznacza, że rzadko stosuje się do ogólnie przyjętych norm zachowania.

Objawy hipomanii zwykle są łagodne i nie utrudniają codziennego funkcjonowania. Pacjenci są w stanie wykonywać swoje codzienne obowiązki domowe i zawodowe, a zmniejszona potrzeba snu i nadmiar energii wcale nie przeszkadzają im w codziennym życiu. Dlatego właśnie hipomania może być tak niebezpieczna - zadowoleni ze swojego samopoczucia pacjenci mogą nie zauważyć, że dzieje się z nimi coś złego.

Trudno jest rozpoznać hipomanię na podstawie samych objawów. Każdy człowiek czasem ma lepsze, a czasem gorsze samopoczucie. Bywają dni, kiedy mamy mnóstwo energii i możemy przysłowiowo przenosić góry. Wykonujemy wówczas mnóstwo obowiązków, cieszymy się aktywnością fizyczną i budzimy się wypoczęci. Innym razem wstajemy bez energii i mamy ochotę natychmiast wrócić do łóżka. Przedmioty wypadają nam z rąk, jesteśmy zdekoncentrowani i trudno nam wykonywać codzienne obowiązki. To naturalna kolej rzeczy, dlatego w diagnostyce hipomanii nie wystarczy tylko obserwowanie kolejnych objawów.

Konieczne jest badanie psychiatryczne. Ważne jest to, iż lekarz nie rozmawia tylko z pacjentem, ale także jego bliskimi, którzy dzielą się swoimi obserwacjami. Na tej podstawie psychiatra może rozpoznać hipomanię i wdrożyć odpowiednią metodę leczenia.

Bardzo ważne jest także ustalenie, czy oprócz epizodów maniakalnych występowały kiedyś także stany depresyjne. Jeśli tak, lekarz może podejrzewać chorobę afektywną dwubiegunową.

Czym leczyć hipomanię?

Leczenie hipomanii opiera się na podaniu leków normalizujących nastrój. Najczęściej są to:

• sole litu,
• karbamazepina,
• walproiniany.

Jako terapię wspomagającą można podawać także neuroleptyki. Bardzo ważna jest także psychoterapia lub przynajmniej rozmowa z psychologiem.